Η δικαιοσύνη στη «νεοφιλελεύθερη δημοκρατία» τους είναι όταν ο καταδικασμένος σε 12 χρόνια παιδοβιαστής αφήνεται ελεύθερος και με ύφος χιλίων παθολογικά νάρκισσων απειλεί όλους όσοι, όπως είπε, «έπαιζαν μόνοι τους μπάλα»! Τώρα θα σας δείξω εγώ, σαν να λέει! Τώρα θα μας δείξει αυτός… ο βιαστής… 

Από που προέρχεται το θράσος του; Ποιος τροφοδοτεί τον αρρωστημένο ναρκισσισμό του; Το συμβολικό του κεφάλαιο. Οι "υψηλοί φίλοι" του". Αυτοί είναι η εξουσία του.

Νοιώθει ότι είναι απρόσβλητος. Καταδικάστηκε σε 12 χρόνια φυλακή και όμως είναι ελεύθερος. 

Η δικαιοσύνη στην Ελλάδα προστατεύει τις ελευθεριότητες των "από πάνω" και περιορίζει τα δικαιώματα των "από κάτω".

Η νεοφιλελεύθερη δικαιοσύνη ρυθμίζει δάνεια εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, αλλά ξεσπιτώνει μία χαμηλοσυνταξιούχο για 15 χιλιάδες ευρώ. Χαρίζει δάνεια πολλών εκατομμυρίων στις ελίτ και καταδικάζει ένα 60χρονο με «μειωμένο καταλογισμό», επειδή έκλεψε μπουγάτσες αξίας 15,26 ευρώ!

Αυτή είναι η δικαιοσύνη τους: Να «Είμαστε ζώντες και παρόντες σε ένα  έγκλημα. Σε ένα έγκλημα που αποδεικνύει ότι η εξουσία, το χρήμα, οι δημόσιες σχέσεις και οι ισχυροί φίλοι είναι πάνω από την Δικαιοσύνη», σημειώνει σε ανακοίνωσή του το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ). 

«Η απελευθέρωση του Δημήτρη Λιγνάδη είναι η πιο τρανταχτή απόδειξη ότι δεν ζούμε πια σε κράτος δικαίου. Είναι η απόδειξη της εκδίκησης της σάπιας αστικής εξουσίας που εκπροσωπεί η κυβέρνηση απέναντι σε όποιον τολμάει να καταγγείλει τα εγκλήματα των δικών της παιδιών. Την ίδια ώρα που αφήνει τον Γιάννη Μιχαηλίδη να αργοπεθαίνει μετά από 52 ημέρες απεργίας…».

«Οι αδίστακτοι προελαύνουν…», έγραφε παλαιότερα η συντηρητική εφημερίδα «Εστία». Ποιοι είναι όμως οι αδίστακτοι; Είναι οι παιδοβιαστές (Λιγνάδης), είναι οι «χρυσοί» βιαστές της Θεσσαλονίκης, είναι οι πορνοβοσκοί της Εκάλης (Φουρθιώτης) και της Ηλιούπολης(ο μπάτσος), είναι οι μαφίες της νύχτας και της μέρας, που διασυνδέονται ποικιλοτρόπως με τις ελίτ, με τους «από πάνω».

Μα πιο αδίστακτοι απ’ τους αδίστακτους είναι οι κυνικοί της πολιτικής που χρησιμοποιούν τις μαφίες ως εργαλεία διακυβέρνησης…

Η άμεση επιρροή της ιταλικής μαφίας στην πολιτική (βλέπε και υπόθεση Αντρεότι) είναι γνωστή. Όπως είναι γνωστή και η «συμφωνία» του πατέρα Κέννεντι με την αμερικανική μαφία προκειμένου να εκλεγεί ο γιος του Τζων στην προεδρία των ΗΠΑ.     

Στην Ελλάδα δεν είχαμε ανάλογο ιστορικό προηγούμενο. Τι συνέβη και μας προέκυψε; Ποιος φύσηξε αέρα στα πανιά των «αδίστακτων»; Ποιος τους επέτρεψε να μπαίνουν με μπράβους στα υπουργεία; Ποιοι ανεβάζουν βουλευτές και δημάρχους της αρεσκείας τους; Ποιοι εκβιάζουν -ανοιχτά και μη- τις εξουσίες;

Είναι πρόδηλο ότι έχουμε και στην Ελλάδα την ανάπτυξη της περίφημης «νόμιμης παρανομίας»(ρήση του Αλ Καπόνε), όπου το επιχειρείν κινείται στα όρια της νομιμότητας και της παρανομίας. Η παρανομία νομιμοποιείται από νομοθετικές ρυθμίσεις που ψηφίζουν οι «δικές τους» κυβερνήσεις. Γι' αυτό ανεβάζουν και στηρίζουν με τα μίντια που ελέγχουν τις κυβερνήσεις που είναι «δικές» τους. Και οι κυβερνήσεις ως «αντίδωρο» τους «χρυσώνουν», τους απαλλάσσουν από φόρους, τους δίνουν έργα, τους παρέχουν διευκολύνσεις, τους ξεπλένουν, τους «αθωώνουν»… 

Γι’ αυτό η κυβέρνηση της ΝΔ με τη συγκεκριμένη λειτουργία και τις διασυνδέσεις της συνιστά κίνδυνο για το δημοκρατικό πολίτευμα…