«Αυτός που σπέρνει δάκρυα και πόνο,
θερίζει την αυγή θανατικό
Μαύρα πουλιά του δείχνουνε το δρόμο…»
Αλλά ποιος από αυτούς που ευθύνονται για τον χαμό τόσων ανθρώπων, είχε εξαρχής αξιοπρέπεια για να τη χάσει με τον χαμό όλων αυτών των ανθρώπων που σκοτώθηκαν στα σύνορα, που βρήκαν έναν υγρό τάφο στη Μεσόγειο;
Ο σημερινός απολογισμός είναι βαρύς και ασήκωτος. Μετρηθήκαμε ως ανθρωπότητα και βρεθήκαμε πολύ λιγότεροι, και κυρίως, πολύ ανάξιοι απέναντι σε αυτές τις 79 ψυχές που χάθηκαν. Και οι φήμες λένε πως αγνοούνται άλλες πεντακόσιες. Αδιανόητος αριθμός, ασύλληπτος ο πόνος, πρωτόγνωρη τέτοιου μεγέθους τραγωδία.
Μόνο σε εμπόλεμες περιοχές χάνονται τόσες ψυχές μέσα σε μια μέρα, και ενδέχεται ούτε και εκεί. Αλλά σε πόλεμο είμαστε και εμείς, ας μην το ξεχνάμε, σε έναν διαρκές ταξικό πόλεμο που κάθε τόσο μας δείχνει εμπράκτως την παρουσία του, επαληθεύει τη βαρβαρότητα και την απανθρωπιά του. Ένας πόλεμος που ξεκινάει από την αστική τάξη και καταλήγει να βαραίνει τις πλάτες εκείνων που σήμερα χαίρονται που πνίγηκαν οι «λαθρομετανάστες», αγαλλιάζει που «ξεβρόμισε ο τόπος» από τους φτωχούς και τους κυνηγημένους, από τα μωρά παιδιά που οι μάνες τα έβαλαν στη βάρκα με την ελπίδα ενός τόπου που δεν τους περιμένει τσεκούρι και φωτιά, ενός τόπου που ίσως να μπορούσαν να ζήσουν αξιοπρεπώς, σαν άνθρωποι.
Η ελληνική «υπηρεσιακή» κυβέρνηση αρνείται να διαλογιστεί προς το παρόν τους αριθμούς των αγνοούμενων, αρνείται να προσπαθήσει, έστω και στον ελάχιστο βαθμό, να μιλήσει ανοιχτά για το μέγεθος της σφαγής που έγινε χθες το Αιγαίο. Γιατί μπορεί να μην υπάρχουν αίματα, αλλά μιλάμε για κανονική σφαγή, για μακελειό που, δυστυχώς, δεν λερώνει κανενός τα χέρια, παρά μόνο τις συνειδήσεις μας. Το αίμα αφήνει σημάδια, δύσκολα ξεπλένεται, δύσκολα κρύβεται. Τα πνιγμένα σώματα, όμως, στον πάτο της θάλασσας, μπορούν μια χαρά να κρυφτούν, εάν λαδωθούν και πετσωθούν καλά οι αρμόδιοι άνθρωποι.
Εάν βγουν διάφορες σκουπιδοπερσόνες και παραπονεθούν για την έλλειψη ασθενοφόρων στην Πελοπόννησο σε ώρα prime-time, ώστε να πυρωθεί το ρατσιστικό αίσθημα των ντούρων εθνικοφρόνων, το μακελειό «πνίγεται» ακόμα καλύτερα. Γιατί να πάνε δέκα ασθενοφόρα σε σημείο όπου έχουν βουλιάξει 750 άνθρωποι; Γιατί να σωθούν οι μετανάστες και όχι ο Έλληνας που θα πάθει καρδιακή προσβολή και κανένας δεν θα βρεθεί να τον μεταφέρει στα επείγοντα;
Δεν μιλάμε για την αναισθησία και αναλγησία της Τατιάνας Στεφανίδου και του υπόλοιπου σκουπιδότοπου, μιλάμε για ολοκληρωτική απώλεια οποιουδήποτε ανθρώπινου χαρακτηριστικού. Τέρατα είναι, ανθρωποφύλακες. Ίδιοι και απαράλλαχτοι με εκείνους που βασάνιζαν τον Περικλή Κοροβέση και τόσους άλλους αγωνιστές, ίδιοι και απαράλλαχτοι με εκείνους που σφίγγουν της αγχόνες σε όλης της γης τα ικριώματα. Ίσως και ακόμα χειρότεροι, οι συνεργοί τους, οι ρουφιάνοι τους, εκείνοι που τους καλύπτουν στα εγκλήματά τους, που ξεπλένουν με χλωρίνη τα ματωμένα χέρια των εκτελεστών για να παρουσιαστούν μετά όλοι άμωμοι και άσπιλοι, όλοι ως σωτήρες του Έθνους.
Να πάει στο διάολο και η δεοντολογία και η ηθική, ούτε φράγκα σου δίνουν, ούτε θέσεις υψηλού προφίλ, ούτε αναγνωρισιμότητα, ούτε φήμη, ούτε υστεροφημία. Και ας είναι η υστεροφημία σου πως όλη σου τη ζωή δεν υπήρξες τίποτα άλλο εκτός από ένα ελεεινό σκουπίδι που άφηνε ανθρώπους να πνιγούν ή που κάλυπτε με μαεστρία τους ιθύνοντες. Ποιος την έχει γραμμένη και την ηθική και την ιδεολογία, όταν οι λογαριασμοί στις τράπεζες αφρατεύουν, όταν χτίζεται το νέο εξοχικό στο νησί του Αιγαίου;
Και ας κολυμπήσουμε αύριο σε θάλασσες που θα ξεβράζουν πτώματα ανθρώπων, νεαρών, γέρων, μωρών παιδιών, εγκύων γυναικών και πάει λέγοντας. Μπορούμε πάντα είτε να κλείσουμε τη μύτη μας είτε να μεταφερθούμε κάπου αλλού μέχρι να φύγει η πτωματίλα.
Στον πάτο του Αιγαίου βρίσκεται πλέον πνιγμένη η αξιοπρέπεια του κάθε Ευρωπαίου.
