Χριστίνα Κοψίνη
Ποινική θα χαρακτηρίζεται και η ευθύνη όλων όσοι παρεμποδίζουν όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχολογικά τους απεργοσπάστες.
Ακόμη πιο σκληρά μέτρα φαίνεται ότι εμπεριέχει το σχέδιο νόμου Γεωργιάδη για τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τα μέλη της που παρεμποδίζουν τους απεργοσπάστες να εργαστούν.
Στο σχέδιο νόμου που αναμένεται να αναρτηθεί εντός των ημερών σε δημόσια διαβούλευση και να εισαχθεί προς συζήτηση και ψήφιση στη Βουλή τον Σεπτέμβριο, υπάρχει διάταξη σύμφωνα με την οποία, εκτός από την αστική ευθύνη, για παρεμπόδιση των απεργοσπαστών θα προβλέπεται τώρα και ποινική. Δηλαδή, στις περιπτώσεις που κριθεί από τα δικαστήρια ότι απεργοί –μέλη του συνδικάτου που έχει κηρύξει απεργία– κλείνουν και δεν επιτρέπουν την είσοδο στην εργασία όλων όσοι διαφωνούν εμπράκτως με αυτήν, δεν θα κληθούν να καταβάλουν μόνο το οικονομικό αντίτιμο που θα τους επιδικαστεί αλλά θα κινδυνεύσουν ακόμη και με ποινή φυλάκισης.
Το μέτρο αυτό έρχεται να συμπληρώσει τη νομοθεσία Χατζηδάκη που είχε χαρακτηριστεί αντεργατική και έχει επικριθεί σφόδρα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης και τους συνδικαλιστικούς φορείς. Εξίσου ποινική θα χαρακτηρίζεται και η ευθύνη όλων όσοι παρεμποδίζουν όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχολογικά τους απεργοσπάστες.
Η κυβέρνηση φαίνεται ότι βιάζεται να συμπληρώσει τα αντιαπεργιακά μέτρα στην αρχή της θητείας της, με στόχο την αποφυγή μεγάλων απεργιακών κινητοποιήσεων ενόψει ενός πολύ δύσκολου χειμώνα. Αλλωστε η λογική και των προηγούμενων μέτρων Χατζηδάκη εκπορεύτηκε από τις απεργίες των συνδικάτων των ΣΤΑΣΥ και ΟΣΥ τον Νοέμβριο του 2021. Η απεργία μετά την προσφυγή των διοικήσεων των δύο εταιρειών κρίθηκε παράνομη αλλά επαναπροκηρύχθηκε ως 24ωρη από το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Αθήνας το οποίο κατ’ αυτόν τον τρόπο την έθεσε κάτω από την ομπρέλα του
Ακολούθησε η 24ωρη απεργία της ΠΕΝΕΝ. Η απεργία κρίθηκε παράνομη και καταχρηστική από το Πρωτοδικείο Πειραιά, αλλά οι εικόνες των απεργών που εμπόδιζαν την πραγματοποίηση των δρομολογίων έγινε ένα από τα πιο αγαπημένα θέματα των ειδήσεων στους τηλεοπτικούς σταθμούς που ήδη προετοίμαζαν τα κριτήρια αποδοχής των νέων αντιαπεργιακών διατάξεων.
Λίγο μετά ο Κωστής Χατζηδάκης συμπεριέλαβε στο εργασιακό νομοσχέδιο διάταξη με την οποία απαγορεύτηκε η επαναπροκήρυξη απεργίας κατά του ίδιου εργοδότη και την ίδια ημερομηνία από δευτεροβάθμια ή τριτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση, εφόσον η απεργία που κήρυξε η πρωτοβάθμια οργάνωση έχει κριθεί παράνομη.
Αραγε, τι μεσολάβησε και η κυβέρνηση έκρινε ότι σήμερα –με σχεδόν ανύπαρκτο το εργατικό κίνημα, καθηλωμένα στην ανυπαρξία τους τα συνδικάτα και άσφαιρα τα μέχρι τώρα πυρά των όποιων κινητοποιήσεων, συμπεριλαμβανομένων κι αυτών του ΠΑΜΕ– πρέπει να προχωρήσει σε ακόμη πιο σκληρά μέτρα για την προστασία της απεργοσπασίας; Μήπως ήταν, τελικώς, η απεργία στη «Μαλαματίνα» που αποτέλεσε μια σοβαρή εξαίρεση ως προς τη διάρκεια και τον δυναμισμό της ή ο φόβος για αυτά που θα ακολουθήσουν εντός του 2024;
πηγή: efsyn
