Νίκος Γιαννόπουλος - news247.gr
Για όσους υπηρετήσαμε τη θητεία μας στον Εβρο, το να καίγεται η Αλεξανδρούπολη και η Δαδιά για δεύτερη φορά σε τρία χρόνια φαντάζει αδιανόητο. Και όμως συμβαίνει. Και συμβαίνει.
Μεγαλώσαμε με τον Εβρο ως μπαμπούλα πάνω από τα κεφάλια μας, ειδικά τα αγόρια που είχαμε μπροστά μας και τη στρατιωτική θητεία. "Θα πάτε στον Εβρο και θα δείτε" μάς απειλούσαν οι "παλιοί" τις πρώτες ημέρες που φορέσαμε τα χακί. Αλλά και φαντάρος να μην ήσουν, ο εβρίτικος κίνδυνος πάντα ελλόχευε. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, ιδιαίτερα αυτoί που εργάζονταν στα σώματα ασφαλείας, ζούσαν πάντα με τον εφιάλτη της μετάθεσης στον Εβρο, στην "πινέζα" του χάρτη.
Παρόλα αυτά, πολλοί από μας (μερικές δεκάδες χιλιάδες δηλαδή) είχαμε το βίτσιο να ταξιδέψουμε στο πλαίσιο της θητείας μας στον Εβρο εθελοντικά και να αφήσουμε στον τόπο ένα μικρό μέρος από το είναι μας. Πώς αλλιώς θα πηγαίναμε ποτέ στην "πινέζα"; Ηδη, πριν από τη μετάθεσή μας είχαμε μάθει τη γεωγραφία του τόπου απ' έξω και ανακατωτά. Από τις Φέρρες και την Καβησσό μέχρι το Λαγό, τη Νέα Βύσσα και το Ορμένιο, ξέραμε το νομό απ' άκρη σε άκρη αφού έτσι και αλλιώς παντού υπήρχαν στρατόπεδα υποψήφια να μας υποδεχτούν.
Ο γράφων παρουσιάστηκε στην Καβησσό, στο 561 Μηχανοκίνητο Τάγμα Πεζικού στις 29 Ιανουαρίου του 2000. Η ομίχλη εκείνη την ημέρα (Σάββατο αν δεν ξεγελάει η μνήμη) χυνόταν πάνω από τα κάγκελα της πύλης και κατέκλυζε το τεράστιο στρατόπεδο στο οποίο έδρευαν επίσης μία μονάδα Πυροβολικού, μία Υλικού Πολέμου και ένας λόχος Αντιαρματιστών. Το σκήνικο έμοιαζε μ' αυτά που χρησιμοποιούσε ο αείμνηστος Θόδωρος Αγγελόπουλος στις ταινίες του.
Μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, τον τόπο τον συνηθίσαμε. Κάποιοι τον αγαπήσαμε κιόλας γιατί ήταν πραγματικά ξεχωριστός, κάτι πολύ διαφορετικό απ' αυτά που είχαμε δει ως τότε. Ακόμα και το γεγονός ότι το στρατόπεδο σχεδόν γειτνίαζε με τουρκικά χωριά έμοιαζε πολύ ενδιαφέρον στα μάτια μας. Και ήταν πράγματι, το ανακαλύψαμε άλλωστε πολύ νωρίς, στην πρώτη νυχτερινή άσκηση αντικείμενο της οποίας ήταν να μάθουμε τα ονόματα των γειτονικών τουρκικών χωριών.
Όταν ήρθε το καλοκαίρι μαθαίναμε από τους παλαιότερους ότι η φρουρά του στρατοπέδου ήταν πάντα σε επιφυλακή για την περίπτωση πυρκαγιάς, όχι μόνο εντός στρατοπέδου αλλά και εκτός. Κυρίως εκτός. Κάθε μέρα στρατιώτες ήταν επιφορτισμένοι μ' αυτό το ρόλο, να προστρέξουν δηλαδή σε βοήθεια σε ενδεχόμενο φωτιάς. Θα μας φαινόταν τότε, όπως φανταζόμαστε φαίνεται και τώρα σ' αυτούς που υπηρετούν εκεί, αδιανόητο ότι ο Έβρος, ο νότιος Έβρος μάλιστα, μπορεί να καεί και μάλιστα δύο φορές μέσα σε τρία χρόνια.
Ξέραμε επίσης, φώναζαν και οι ανώτεροι αξιωματικοί γι' αυτό, ότι το δάσος της Δαδιάς θα πρέπει να προστατευτεί πάση θυσία, ως τόπος ιδιαίτερου φυσικού κάλλους και τεράστιας περιβαλλοντικής σημασίας. Υπήρχαν ειδικά σχέδια γι' αυτό το σκοπό στα οποία ο στρατός έπαιζε έναν επικουρικό αλλά κρίσιμο ρόλο. Γνωρίζαμε ότι η Δαδιά δεν θα καεί εκτός εξαιρετικά απίθανης περίπτωσης. Και τώρα καίγεται για δεύτερη φορά μέσα σε τρία χρόνια.
Παρόλα αυτά τα τελευταία πολλά χρόνια οι πατριδοκάπηλοι ομνύουν στον Εβρο. Τον νοιάζονται δήθεν και θέλουν να τον προστατεύσουν από τον έξωθεν κίνδυνο. Και για να αποδείξουν ότι πράγματι τον αγαπούν επέβαλλαν τον φράκτη που "προστατεύει" από τις ορδές των απελπισμένων και μετέτρεψαν αυτό το αντικείμενο αποτροπής σε σχεδόν θρησκευτικό σύμβολο μπροστά από το οποίο φωτογραφίζεται ακόμα και η πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Στην κρίση του 2020, που κάποιοι έσπευσαν να βαφτίσουν "υβριδική απειλή" η εργαλειοποίηση του Εβρου έφτασε στο απώγειό της με τον Πρωθυπουργό και την Ούρσουλα φον ντερ Λάινεν να πετούν πάνω από τα "ευρωπαϊκά" σύνορα για να στείλουν "συντεταγμένοι" το μήνυμα ότι "δεν περνάει κανείς".
Ξέχασαν, όμως, οι παντώς είδους υπεύθυνοι ότι ο Έβρος έχει και άλλες ανάγκες. Χρειάζεται, ας πούμε, πολλά και σύγχρονα μέσα δασοπυρόσβεσης, ένα ολοκληρωμένο σύστημα προστασίας της Δαδιάς αλλά και του Δέλτα του ποταμού Έβρου, χρειάζεται επίσης νοσηλευτές και γιατρούς για το νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης, πολιτικές εξωστρέφειας που θα αυξήσουν την απασχόληση και θα μειώσουν το ποσοστό της μετανάστευσης και άλλα πολλά. Οι Εβρίτες όμως, όπως και οι υπόλοιποι Θρακιώτες όπως καταδείξαμε στο πρόσφατο οδοιπορικό του NEWS 24/7 σε Ξάνθη και Ροδόπη, άκουγαν μόνο ωραίες ιστορίες για ασφάλεια και ενίοτε απειλές για να ψηφίζουν "σωστά".
Ειδικά η Αλεξανδρούπολη έγινε η αγαπημένη του ΝΑΤΟ και ιδιαίτερα των Αμερικανών αφού η πανέμορφη πόλη υποδεχόταν κατά 100άδες τους Αμερικανούς, κατά κύριο λόγο, στρατιωτικούς. Οι ΗΠΑ στηρίζουν πολλά από τα σχέδιά τους για την Ανατολική Μεσόγειο στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης.
Ακόμα όμως και υπό τη συνθήκη της ΝΑΤΟϊκής εύνοιας, η πόλη δεν κατέστη δυνατόν να προστατευτεί αποτελεσματικά. Κανείς δεν έκανε λόγο για απειλή αν και αυτή τη φορά ο κίνδυνος ήταν πολύ μεγαλύτερος σε σχέση μ' αυτόν του 2020, κανείς κυβερνητικός δεν έσπευσε να φωτογραφηθεί στον Εβρο γιατί ξέρουμε ότι η αποτροπή μίας καταστροφής όπως η πυρκαγιά είναι πάντα μία lose-lose κατάσταση για κάθε πολιτικό. Δεν πουλάει, δεν φέρνει ψήφους, δεν απευθύνεται στα ταπεινότερα των ενστίκτων των πολιτών.
Αντιθέτως, ακροδεξιά στοιχεία της περιοχής σπεύδουν να υποκαταστήσουν τις αρχές κυνηγώντας και "συλλαμβάνοντας" μετανάστες που κατά τη γνώμη τους είναι υπεύθυνοι για την έναρξη της πυρκαγιάς. Πολιτοφυλακές ναζιστικής έμπνευσης κάνουν πάλι την εμφάνισή τους όπως το 2020, το επίσημο κράτος απουσιάζει.
Δεν είναι αυτός ο Εβρος που αγαπήσαμε, δεν είναι αυτός ο Εβρος που υπηρετήσαμε όλοι εμείς οι ανώνυμοι ντυμένοι στα χακί. Δεν είναι ο Εβρος που μία σύγχρονη Ελλάδα χρειάζεται, μία γέφυρα δηλαδή πάνω στην οποία Ελλάδα και Τουρκία θα αναθερμάνουν τις οικονομικές και πολιτιστικές τους σχέσεις με κοινό στόχο μία βιώσιμη ανάπτυξη σε καθεστώς ευημερίας και ειρήνης.
Από εθνικιστικά φούμαρα οι Εβρίτες χόρτασαν χρόνια τώρα. Αλλά οι εθνικιστές τον Έβρο τον χρειάζονται μόνο στο ρόλο του μπαμπούλα εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών. Στα παλιά τους τα παπούτσια αν καούν νοσοκομεία και σχολεία, στα παλιά τους τα παπούτσια και οι δημόσιες δομές που τώρα δοκιμάζονται όσο ποτέ. Κανέναν φουκαρά μαυριδερό να πιάσουμε να δείρουμε και όλα καλά...
