ΠΟΙΟΣ ΣΟΥ ΕΙΠΕ ΠΩΣ Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ;
Της Νίνας γεωργιάδου
Κουβαλώντας ό,τι απέμεινε.
Με χέρια παραμορφωμένα απ’ την αρθρίτιδα, τα ξεχερσώματα, τα ξεβοτανίσματα, τα σκαψίματα, τις σπορές, τα σοδιάσματα.
Με το σώμα λιπόσαρκο, κυρτωμένο πάνω από τη γη, πάνω από λογαριασμούς στο χασαπόχαρτο, τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, πέντε το λαδόξυδο. Όλα μείον.
Πάνω από τους απολογισμούς, που δεν θέλουν μολύβι, ο Γιώργος έφυγε, η Ελένη ξενιτεύτηκε, η σοδειά πνίγηκε, το σπίτι έγινε λάσπη.
Πάνω από τα φέρετρα όσων αποχαιρέτησε, πάνω απ’ τα τουμπανιασμένα σώματα των ζώων που ξεγέννησε, πάνω από την παιδική του ηλικία που ποτέ δε νανουρίστηκε.
Με βλέμμα που κλείνει όσα γιατί ποτέ δεν απαντήθηκαν και όσες κάλπικες απαντήσεις δόθηκαν δίχως ποτέ να κάμει την ερώτηση.
Το βάρος που κουβαλά, ασήκωτο κι ας ζυγίζει δέκα δράμια.
Τα άγια των αγίων. Η φωτογραφία της κόρης του.
Το μόνο που σώθηκε όταν όλα έγιναν βούρκος.
Η κόρη πέθανε κι έμεινε το παιδί.
Ποιος σου είπε πως η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει;
Πεθαίνει στα τρένα που συγκρούονται, στα δάση που λαμπαδιάζουν, στους κάμπους που γίνονται λάσπη, στα ράντζα των ρημαγμένων νοσοκομείων.
Πεθαίνει σε «αποστολές» στη ρημαγμένη Τζαμαχίρια, για μια φωτογραφία εντυπώσεων, να δοξαστούν οι αρχιμέρμηγκες, - μαζική κουλτούρα, όγκοι κοπριάς.
Και η χαριστική βολή όταν όλα γρήγορα ξεχνιούνται.
Φωτο: Fotis Natsioulis
