Δεκέμβρης '23 μια γυναίκα καταγγέλλει το σύντροφο της στο Α.Τ Σαλαμίνας. Οι αστυνομικοί την διώχνουν λέγοντας της να χρησιμοποιήσει το panic button. Μετά από λίγο βρίσκεται δολοφονημένη. Απρίλης '24, 28χρονη καταγγέλλει σε Α.Τ τον 39χρονο πρώην σύντροφο της. Της λένε να κάνει μήνυση. Το ίδιο της είχαν πει και το 2020. Τότε είχε κάνει μήνυση αλλά δεν έγινε τίποτα. ‘Δεν έχει νόημα΄ τους είπε. Ζήτησε ένα περιπολικό να την πάει σπίτι της γιατί φοβόταν. Της είπαν πως δεν είχαν και να τηλεφωνήσει η ίδια στο… 100. Έξω από το τμήμα ο νταής την έσφαξε εν ψυχρώ.
Για άλλη μία φορά η αστυνομία δεν μπόρεσε να προστατέψει την καταγγέλλουσα. Για άλλη μια φορά ο "άντρας" έδειξε ποιος είναι το "αφεντικό".
Οι άντρες με εύθραυστη ταυτότητα αισθάνονται τώρα ανασφαλείς, φοβούμενοι ότι χάνουν την «αρσενικότητά» τους στο πλαίσιο των πιο ισότιμων σχέσεων, γράφει η Hirigoyen. Η αυτονόμηση των γυναικών βιώνεται από αυτούς ως απώλεια της δικής τους εξουσίας, και επίσης ως απώλεια της προσωπικής τους αξίας και αυτοεκτίμησης. Στο «καφενείο» γίνεται το μπούλινγκ εναντίον των «μαλακών». Διάβασα πως τώρα ο πατέρας του γυναικοκτόνου είναι «περήφανος»!
Ο αναπληρωτής καθηγητής στην Οξφόρδη, Δημήτρης Παπανικολάου, το περιέγραψε στο βιβλίο του «Κάτι τρέχει με την οικογένεια/έθνος, πόθος και συγγένεια στην εποχή της κρίσης» (εκδ. Πατάκη) όπου επεσήμανε την άνοδο του ρατσισμού, του σεξισμού, της ομοφοβίας, την ανάδυση νεοσυντηρητικών και νεοεθνικιστικών απόψεων στα πλαίσια της ελληνικής οικογένειας.
Ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας αρνείται πεισματικά να δεχτεί τη διαφορετικότητα. Φαίνεται, δε, να είναι ισχυρό γιατί, όσο κι αν δεν φαίνεται, στηρίζεται όχι μόνο από φυσικοποιημένες ιδεολογίες (από την “μπέσα”, τη “μαγκιά”, το "φιλότιμο" και τον “ανδρισμό” ως την “ανωτερότητα της φυλής (μας)” και τον “ιστορικό της ρόλο”) αλλά και από συμφέροντα συγκεκριμένα, οργανωμένα συμφέροντα που δεν θέλουν να αλλάζουν οι βασικές κατηγορίες διανομής του συμβολικού, του κοινωνικού, του πολιτικού και του υλικού κεφαλαίου. «Φοβάμαι», γράφει ο Παπανικολάου, «πως το “Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια”, υπό άλλες συνθήκες βεβαίως, ανασύρεται ξανά ως ύστατο ανάχωμα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο φασιστικός πολιτικός και μιντιακός χώρος υιοθετεί και προωθεί αυτές τις ιδεολογίες.
Η ιστορία νέων ανθρώπων που δηλώνουν μια διαφορετική σεξουαλικότητα είναι πάντα “η ιστορία μιας συγκλονιστικής επιβίωσης”, γράφει ο Παπανικολάου. Η βία της ελληνικής οικογένειας και κατ’ επέκταση της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι απωθημένη, αλλά είναι φυσικοποιημένη ως «τιμή και φιλότιμο» και ασκείται από ανθρώπους που δρουν στο σκοτάδι και ευθυνόφοβα, που «πυροβολούν» με «καφενειακά σχόλια» και «κουτσομπολιό»… Αυτό είναι το έδαφος όπου καλλιεργούνται οι γυναικοκτόνοι…
