Υπάρχουν μετρημένοι στα δάχτυλα πολιτικοί που βαδίζουν στον (ή εξέρχονται από τον) δημόσιο βίο «φτωχοί». Το πρόβλημα που έχουν να αντιμετωπίσουν, κατά κανόνα, δεν είναι η ακρίβεια στο σούπερ μάρκετ, η (κυβερνητική) απάτη και το νταβατζιλίκι των παρόχων του ηλεκτρικού και όλα αυτά τα συνηθισμένα καθημερινά βάσανα της πλέμπας. Το πρόβλημά τους είναι πως το χρήμα (τους) δεν κρύβεται…

Άπαξ του έτους άλλωστε παρακολουθούμε το «πλυντήριο» με τη δημοσιοποίηση των δηλώσεων του Πόθεν Έσχες (τους), στο οποίο καταγράφεται η περιουσιακή τους κατάσταση, η οποία τους τοποθετεί πολύ πάνω και σίγουρα εντελώς έξω από τους μεροκαματιάρηδες, τους μισθωτούς και λοιπούς εργαζόμενους. Μαθαίνουμε για τις καταθέσεις τους, τα ακριβά τους αυτοκίνητα, τα σκάφη, τα οικόπεδα, τα διαμερίσματα και πάει λέγοντας…

Αυτό που δεν μαθαίνουμε είναι «Πόθεν» (με ποιον τρόπο) κάποιος που πριν από δυο τρεις δεκαετίες ήταν, ας πούμε, στέλεχος της Δημόσιας Διοίκησης, η καθηγητής Ανώτατης Εκπαίδευσης σήμερα φιγουράρει με μεζονέτες, οικόπεδα εδώ και εκεί, καταθέσεις εκατομμυρίων και διάφορα άλλα τέτοια ωραία…

Από τον θόρυβο που ξέσπασε τώρα, στο τέλος της ευρω-προεκλογικής περιόδου σε σχέση με το Πόθεν Έσχες του Κασσελάκη και τα κονταροχτυπήματα με το «Έσχες» του Μητσοτάκη, αυτό που μένει είναι ότι οι δύο ηγέτες είναι κάτι παραπάνω από εύποροι και σε κάθε περίπτωση ζουν δίχως να έχουν βιώσει την απόγνωση όταν ο μισθός τελειώνει στις 20 του μήνα.

Ωστόσο αυτό το προεκλογικό κονταροχτύπημα που φέρνει στο προσκήνιο τον πλούτο μεγάλου μέρους των πολιτικών ταγών, πέρα από την ενδεχόμενη «τσαντίλα» που μπορεί να προκαλεί σ’ όσους (στην πλειονότητα δηλαδή) τη βγάζουν τσίμα – τσίμα, ίσως να είναι μια καλή ευκαιρία για να ξεκινήσει μια συζήτηση για την οικοδόμηση διαδικασιών και μηχανισμών ουσιαστικού ελέγχου του «Πόθεν».

Διότι το πρόβλημα δεν είναι το τι έχουν (να ζήσουν να τα χαρούν οι άνθρωποι), αλλά από πού και πώς τα έχουν. Και εδώ το σύστημα έχει κενά και μάλιστα μεγάλα, όπως μπορούν να βεβαιώσουν οι παλαιότεροι παρατηρητές του πολιτικού προσωπικού, που θυμούνται πως «φτωχαδάκια» πριν από 10, 20, 30 χρόνια σήμερα δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς σαμπάνια και χαβιάρι…

Το ερώτημα αν είναι τόσο δύσκολος ο ουσιαστικός έλεγχος της περιουσιακής εξέλιξης του πολιτικού προσωπικού και λοιπών δημόσιων λειτουργών είναι, προφανώς, ρητορικό. Άλλωστε αυτοί που κρατούν το μαχαίρι της εξουσίας κάνουν τη διανομή του… πεπονιού.