Το σχόλιο της Δευτέρας: Ήρθε πια η ώρα να απεγκλωβιστούμε από την επικίνδυνη πολιτική τους!
της Αιμιλίας Τσαγκαράτου, Από selidodeiktis
Η εξουσία μισεί τη νεολαία που δεν ανήκει στην τάξη της. Αυτοί που την εκπροσωπούν κυβερνητικά με κυνισμό και ξεδιαντροπιά το επιδεικνύουν με κάθε ευκαιρία. Η φετινή ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση θα γραφεί με μαύρα γράμματα στην ιστορία της εκπαίδευσης. Όχι μόνο γιατί αποτέλεσε σοκ για δεκάδες χιλιάδες υποψηφίους. Αλλά γιατί αν επιτρέψουμε να εμπεδωθεί η στυγνή λογική και πολιτική τους, δεν υπάρχει επιστροφή. Απέχουμε μόλις μια ανάσα από την πανεπιστημιακή εκπαίδευση τύπου ΗΠΑ: πλήρης ιδιωτικοποίηση, φοιτητικά δάνεια, σπουδές όνειρο άπιαστο για ακόμα περισσότερα παιδιά.
Η χαρά της εξουσίας, λοιπόν, δεν κρύβεται. Ο πρωθυπουργός περιφέρει την εικόνα της κόρης του που πετά για το Yale όλος χαρά, η Κεραμέως στις δηλώσεις της για την ανακοίνωση των βάσεων με χαμόγελο δηλώνει «επιτέλους απεγκλωβίσαμε τα παιδιά μας από τα Πανεπιστήμια». Σχολιάστηκε πολύ η πρώτη εικόνα, ως η εικόνα ενός πρωθυπουργού που την ίδια στιγμή που με την πολιτική του καταδικάζει τα παιδιά των εργαζόμενων να βρεθούν εκτός πανεπιστημίου, εκείνος επέλεξε ακριβώς αυτή τη στιγμή να «διαφημίσει» τις σπουδές της κόρης του για να προκαλέσει. Κι όμως, ας μας επιτραπεί να πούμε ότι δεν είχε τέτοια πρόθεση. Για αυτόν είναι μια κίνηση απόλυτα φυσιολογική. Όπως εκείνες οι φωτογραφίες με τις βόλτες στο δάσος όταν μας έκλεινε ερμητικά στα σπίτια μας για να αντιμετωπίσουμε την πανδημία «με ατομική ευθύνη», όπως οι φωτογραφίες στις καλοκαιρινές του διακοπές όταν καιγόταν το σύμπαν. Δεν είναι ούτε καν η αλαζονία μιας εξουσίας που θέλει να επιδεικνύει τον πλούτο της. Είναι η «φυσική» καπιταλιστική τάξη πραγμάτων. Δεν έχουν ψωμί, ας φάνε παντεσπάνι. Εξάλλου, το 2017 στην 82η ΔΕΘ, ο Μητσοτάκης είχε πει «Δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες. Κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση».
Όσο για τις δηλώσεις της υπουργού Παιδείας, τι να πει κανείς! «Τους απεγκλωβίσαμε από τα Πανεπιστήμια» –παρασυρμένη μάλλον από τις δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών για τους απεγκλωβισμούς από τις πυρκαγιές– «οι νέοι μας έχουν διέξοδο και προοπτική, όφελος και για τα Πανεπιστήμια που αναβαθμίζεται το κύρος των σπουδών τους»! Τώρα πώς αναβαθμίζεται το κύρος, για να πούμε μόνο μερικά παραδείγματα, του Γαλλικού τμήματος της Θεσσαλονίκης με 17 εισακτέους για 105 θέσεις, ή του τμήματος Αγροτικής Οικονομίας και Ανάπτυξης του Γεωπονικού Πανεπιστήμιου με 28 επιτυχόντες για 60 θέσεις, των Μηχανικών Ορυκτών Πόρων του Πολυτεχνείου της Κρήτης με 20 επιτυχόντες για 118 θέσεις, ή της Αρχιτεκτονικής Ξάνθης με 0 επιτυχόντες, είναι κάτι που μόνο μια διαστροφική λογική μπορεί να κατανοήσει. Αυτής που διαμόρφωσε αυτό το τερατούργημα, με συνεργούς το Πανεπιστημιακό κατεστημένο που αντί να θεραπεύει την επιστήμη και τη γνώση, γίνεται θεραπαινίδα των εταιρειών και των ΕΣΠΑ, ζητώντας απεγνωσμένα να επιβιώσει μέσα σε ένα σύστημα βαθιά σάπιο και αποκρουστικό. Ναι, το πρόβλημα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης επιτέλους λύθηκε! Το «βάρος» της είναι οι 40.000 υποψήφιοι που έμειναν έξω από τις πόρτες της. Και νιώθουμε μια μεγάλη ανακούφιση που επιτέλους θα δουν το φως το αληθινό, εκείνο της ανεργίας, της κατάρτισης, της περιπλάνησης μέχρι να μετανοήσουν που -άκουσον άκουσον- είχαν το θράσος να διεκδικήσουν τον «εγκλωβισμό» τους σε μια σχολή.
Και η οργή γίνεται ακόμα πιο έντονη, όταν σκέφτεται κανείς ότι όλα αυτά έγιναν πάνω στις πλάτες των παιδιών που έλιωσαν δύο χρόνια μπροστά στους υπολογιστές της τηλε-«εκπαίδευσής» τους. Και γίνεται ακόμα πιο μεγάλη, όταν ακούμε για ακόμα μια φορά ότι «μα δεν μπορούν να σπουδάσουν όλοι και όλες», όταν με ανεκδιήγητες αλχημείες και απίστευτους αλγόριθμους δεν επέτρεψαν σε δεκάδες χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες να κάνουν ούτε καν μηχανογραφικό!
Να το πούμε ακόμα μια φορά: όσο νομίζουν ότι πάνω στα αποκαḯδια, κυριολεκτικά και μεταφορικά, θα μπορούν ανενόχλητα να περιφέρουν τα σαδιστικά χαμόγελά τους είναι βαθιά νυχτωμένοι. Θα έρθει η ώρα, που θα απεγκλωβιστούμε από τη βάρβαρη πολιτική τους και το βάρβαρο σύστημά τους. Γιατί όλοι το νιώθουμε: η νεολαία και οι εργαζόμενοι δεν αντέχουν άλλο!
