Από Δημήτρης Μηλάκας - topontiki.gr

Σοκάρουν, αλλά δεν είναι ούτε ανεξήγητα ούτε μη αναμενόμενα τα εκατοντάδες περιστατικά βίας που εμφανίζονται στην επικαιρότητα, οι ξυλοδαρμοί και οι δολοφονίες γυναικών, οι διαπομπεύσεις με sex tapes, οι βιασμοί…
Σοκάρουν όλα αυτά, αλλά το σοκ κρατά όσο τα φλας των φωτογράφων ή όσο ο τηλεοπτικός χρόνος που αφιερώνεται για την περιγραφή αυτών των φρικτών συμβάντων.

Μετά συνεχίζουμε να ζούμε στον κόσμο μας, ξεχνώντας τη βιαιότητά του μέχρι να έρθει ένα επόμενο περιστατικό, το οποίο θα μας θυμίσει για μερικά λεπτά την αθλιότητα που κοντεύει να γίνει βίωμα και περιβάλλον μας.

Ακόμη χειρότερα, η φρίκη που εμφανίζεται στην επικαιρότητα και την ειδησεογραφία ως μια εικόνα της στιγμής μάς εμποδίζει να συνειδητοποιήσουμε ότι μέσα ακριβώς σ’ αυτή τη φρίκη ζούμε.

Ζούμε σ’ έναν κόσμο που έχει θεοποιήσει την ατομικότητα, τον ανταγωνισμό, τη με κάθε κόστος «επιτυχία». Όπου επιτυχία νοείται κάθε τι «λαμπερό», δηλαδή χρήμα, δύναμη και η «δόξα» του εφήμερου…

Ζούμε έχοντας «εκπαιδευτεί» να μεταβολίζουμε την τεστοστερόνη που εκπέμπει ο ξύλινος, επιθετικός και αγροίκος πολιτικός λόγος, οι «αναλύσεις» των έμμισθων καιροσκόπων, η ακαδημαϊκή «παπαγαλία», ο «τσαμπουκάς» των προϊσταμένων και αφεντικών μας.

Ζούμε τη βιαιότητα της διάψευσης των προσδοκιών και αμυνόμαστε προσπαθώντας να αποδείξουμε ότι κάποιοι είμαστε, αναζητώντας κάποιον πιο αδύναμο από εμάς για να του φορτώσουμε όσα υφιστάμεθα.

Μάθαμε να ζούμε σ’ έναν κόσμο που αποπνέει θεσμική «ματσίλα», η οποία συντηρείται και αναπαράγεται από το «σύστημα» ως μηχανισμός υποταγής μιας μάζας καθυποταγμένης, απογοητευμένης και παραιτημένης.

Και όσο συνηθίζουμε τη διάχυτη βία τόσο πιο δύσκολο γίνεται να βγούμε από το δικό μας υπαρξιακό σκοτάδι, αφήνοντας τους εαυτούς μας να ανέχονται ή να μοιάζουν με αυτό που μας «ταΐζουν»: Μεγάλες μερίδες τεστοστερόνης…