Της Μαριάννας Τζιαντζή

Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις, να μην τις παίρνει ο άνεμος», λέει ο Μανόλης Αναγνωστάκης εννοώντας τις λέξεις που είναι άξιες να τις θυμόμαστε, τις λέξεις της ποίησης και της επανάστασης. Να όμως τώρα που ο Έλληνας πρωθυπουργός ξεστόμισε δυο λέξεις που πράγματι καρφώνονται σαν θηριώδεις πρόκες στο μυαλό μας αφήνοντας πίσω τους ματωμένα χνάρια. Αναφέρομαι στους «επαγγελματίες τραυματίες», δηλαδή στους «πρωταγωνιστές των επεισοδίων», τους φοιτητές που υποδύονται τους δαρμένους από τα ΜΑΤ για επικοινωνιακούς λόγους, προκειμένου να συκοφαντήσουν την κυβέρνηση και την αστυνομία του κυρίου Θεοδωρικάκου.

Υπάρχουν πράγματα που τα σκεφτόμαστε αλλά δεν τα λέμε, όπως υπάρχουν και πράγματα που τα λέει κανείς χωρίς να τα έχει σκεφτεί και δεν ξέρω σε ποια από τις δύο κατηγορίες ανήκει η προκλητική φράση του Κ. Μητσοτάκη. Στα χρονικά της κρατικής καταστολής υπάρχουν άφθονα περιστατικά βίας σε βάρος διαδηλωτών, μεταναστών ή και άσχετων πολιτών, όμως πρώτη φορά ένας πρωθυπουργός ειρωνεύεται όσους διαμαρτυρήθηκαν για τις βάρβαρες επιχειρήσεις της αστυνομίας στη Θεσσαλονίκη. Στις σχετικές εικόνες είδαμε έναν νέο σωριασμένο κατάχαμα και τα αίματα από το πρόσωπό του να έχουν βάψει το πεζοδρόμιο. Ευτυχώς, δεν είδαμε μια «λίμνη» αίματος. Αν πιστέψουμε τον πρωθυπουργό, το περιστατικό αυτό πρέπει να ήταν επαγγελματικά στημένο, δηλαδή ο φοιτητής να είχε κρυμμένο ένα μπαλονάκι με κέτσαπ κάτω από την μπλούζα του, το οποίο φρόντισε να τρυπήσει για να σκάσει την κατάλληλη στιγμή. Κάπως έτσι γυρίζονταν οι σκηνές αιματοχυσίας στα χολιγου-ντιανά πολεμικά ή γκανγκστερικά φιλμ. Και οι συνεργάτες του επαγγελματία τραυματία θα φρόντισαν να απαθανατίσουν με τα κινητά τους τον υποθετικό τραυματισμό.

Η ιδέα του σκηνοθετημένου τραυματισμού δεν είναι καινούρια. Την συναντάμε και στη μυθοπλασία, σε αρκετές κινηματογραφικές ταινίες, και στην πραγματική ζωή. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι από την πολύ καλή τηλεοπτική σειρά Πάρε τον Σολ (Better Call Saul) όπου σε ένα από τα πρώτα επεισόδια ένας νεαρός σκέιτερ πέφτει επιδέξια πάνω σε κάποιο διερχόμενο αυτοκίνητο και τινάζεται λίγα μέτρα πιο πέρα στην άσφαλτο. Τρομοκρατημένος ο οδηγός τον βλέπει να βογκάει και να σφαδάζει από τους πόνους. «Τι έκανες στον αδελφό μου;» φωνάζει οργισμένος ο συνεργάτης του, ένας άλλος νεαρός σκέιτερ, που φτάνει στο σημείο. Η συνέχεια είναι αυτονόητη. Ο δήθεν ασυνείδητος οδηγός θα πρέπει να πληρώσει τον τραυματία για να μην τον καταγγείλει, αν και στον «Σολ» τα πράγματα δεν εξελίσσονται ακριβώς έτσι. Όπως λέει μια φίλη, μια παρόμοια επιχείρηση δήθεν τραυματισμών είχε στηθεί πριν από μερικές δεκάδες χρόνια σε ένα γεφυράκι έξω από το Αγρίνιο... μέχρι που ο κόσμος πήρε χαμπάρι τους φτωχοδιάβολους που το μόνο που είχαν να πουλήσουν ήταν το σώμα τους.

Ωστόσο η φαντασία του Κ. Μητσοτάκη μάλλον δεν έχει κινηματογραφικές ή τηλε-οπτικές ρίζες. Σκοπός του πρωθυπουργού ήταν να παρουσιάσει το φοιτητικό κίνημα σαν «άγρια συμμορία» της Άγριας Δύσης. Σύμφωνα με το κυβερνητικό αφήγημα, οι διαμαρτυρόμενοι δεν έχουν φοιτητικά αιτήματα, απλώς μισούν τις. βιβλιοθήκες και λατρεύουν τη βαριοπούλα, το σύγχρονο σφυρί του Θωρ. Αυτήν κοπανούσαν όταν ήταν βρέφη στην κούνια αντί για κουδουνίστρα. Όμως αυτή τη φορά, τη βαριοπούλα την κράτησε μεταφορικά στα χέρια του ο Κυριάκος Μητσοτάκης καρφώνοντας σαν πρόκες τις λέξεις και τραυματίζοντας όχι μόνο την κοινή λογική αλλά και κάθε αίσθηση ευπρέπειας. Σαν πρόκες σκουριασμένες, ικανές να προκαλέσουν τέτανο. Πάλι καλά που ο φοιτητής δεν τραυματίστηκε βαριά. Δεν είδε τον Χάρο με τα μάτια του, όμως είδε τη βολίδα κρότου λάμψης να σκάει στο πρόσωπό του.

Ο «επαγγελματίας τραυματίας» έρχεται σαν συνέχεια μιας άλλης μητσοτακικής έμπνευσης, του διλήμματος «βιβλιοθήκη ή βαριοπούλα». Ασφαλώς σε κάποια επεισόδια που κατά καιρούς ξεσπάνε (και συχνά έχουν προβοκατόρικο χαρακτήρα) έχουν χρησιμοποιηθεί «και» βαριοπούλες, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η βαριοπούλα είναι το απαραίτητο αξεσουάρ κάθε φοιτητή που διαμαρτύρεται για την εγκατάσταση της αστυνομίας στα πανεπιστήμια. Και από μια άποψη, μακρινό ξαδελφάκι της βαριοπούλας είναι το μετακατοχικό κονσερβοκούτι που η δεξιά προπαγάνδα επιδίωξε να ταυτίσει με τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης.

Στις μέρες μας η νεοφιλελεύθερη και φιλονατοϊκή προπαγάνδα έχει περάσει στα χέρια των επαγγελματιών του θεάματος. Ιδίως η τηλεοπτική ενημέρωση θυμίζει μουσικά βιντεοκλίπ της δεκαετίας του '90. Όμως παρά την τεχνολογική εξέλιξη, κάποιες πρωτόγονες μορφές προπαγάνδας και διαστρέβλωσης της αλήθειας εξακολουθούν να ζουν και να βασιλεύουν. Ποιο είναι το αντίθετο του «επαγγελματία τραυματία»; Ο ερασιτέχνης τραυματίας ή ο γνήσιος; Ας ελπίσουμε ότι ο Κ. Μητσοτάκης και η παρέα του δεν θα χρειαστεί να μιλήσουν για «επαγγελματίες θύματα» ή για «επαγγελματίες νεκρούς» ή για «επαγγελματίες συγγενείς νεκρών».

ΠΗΓΗ: Πριν