«ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗ, ΤΟΥ ΝΙΚΗΤΗ ΤΗΣ ΝΑΥΜΑΧΙΑΣ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ (480 π. Χ.), ΠΡΟΣ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ

“ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ”(2020 μ. Χ.)»

των: Πούλιου Απόστολου & Βήνη Δήμητρας

Αγαπητοί Νεοέλληνες,

Με την παρούσα ανοιχτή επιστολή που απευθύνω σε επίσημους και μη πολίτες του Νεοελληνικού σας Κράτους και με αφορμή τον επικείμενο εορτασμό (που έκπληκτος μαθαίνω εδώ στον Άδη ότι ετοιμάζετε), για να τιμήσετε, λέει, τα 2500 χρόνια από τη μεγάλη νίκη της ένδοξης γενιάς μου επί των Περσών στη Σαλαμίνα στις 22-9-480 π. Χ., θα ήθελα να σας εκφράσω μερικές σχετικές σκέψεις και προβληματισμούς μου για ορισμένα καίρια ζητήματα που σας αφορούν άμεσα ως σύγχρονους απογόνους και κληρονόμους μας.

Αρχικά, φαντάζομαι πως οι περισσότεροι γνωρίζετε πολύ καλά όχι μόνο ποιος είμαι αλλά και τι καθοριστικό πολιτικό ρόλο έπαιξα στην εποχή μου, εν τούτοις, για όσους δεν με ξέρουν ή νομίζουν πως με ξέρουν θα αυτοσυστηθώ σύντομα. Ονομάζομαι Θεμιστοκλής του Νεοκλέους ο Φρεάριος, έζησα 68 έτη (527-459 π. Χ.), καταγόμουν από οικογένεια πολλών ιερέων, ο πατέρας μου ήταν Αθηναίος και η μητέρα μου ξένη (από τη Θράκη ή από την Αλικαρνασσό), αλλά χάρη στο δημοκρατικό πολίτευμα του Κλεισθένη, μολονότι ήμουν φτωχός, υπήρξα κι εγώ αναγνωρισμένος Αθηναίος πολίτης. Επειδή λοιπόν είχα μεγάλη ευφυΐα, ευστροφία και ξεχωριστή ρητορική ικανότητα, που πάντοτε τις έθεσα στην υπηρεσία του φτωχού λαού, έγινα ένας αυτοδημιούργητος πολιτικός, στα 34 μου εκλέχτηκα «επώνυμος άρχων» της Αθήνας και φρόντισα αμέσως αφενός να αναδείξω την Αθήνα σε πρώτη ναυτική δύναμη, με τη ναυπήγηση 200 τριηρών και την κατασκευή νέου λιμανιού στον Πειραιά (αντί του παλιού στο Ν. Φάληρο) και αφετέρου να ενισχύσω την πολιτική δύναμη «του δήμου», δηλαδή των πολλών φτωχών Αθηναίων (των «θητών»), αφού τους έπεισα να διαθέσουν τα έσοδά τους από τα μεταλλεία του Λαυρίου για τη ναυπήγηση των πολεμικών πλοίων και πέτυχα την επάνδρωσή τους από τους ίδιους ως κωπηλάτες – στρατιώτες και άρα τους μετέτρεψα σε υπεύθυνους πολίτες που «και άρχουν και άρχονται».

Έτσι, ως αληθινός αρχηγός της δημοκρατικής παράταξης της Αθήνας, ευλόγως, ενόχλησα τους πλούσιους και συντηρητικούς ολιγάρχες της φιλοσπαρτιατικής «αριστοκρατικής» παράταξης της πόλης μας, οι οποίοι όμως πολέμησαν σφόδρα όχι μόνο εμένα (αφού “οι καημενούληδες” έχασαν εξαιτίας μου «τα αυγά και τα πασχάλια»), αλλά ακόμα και τον ίδιο τον πραγματικά αριστοκράτη Μιλτιάδη (ναι, τον πρώην νικητή και αρχιστράτηγο στη μάχη του Μαραθώνα [!]…), τον οποίο αυτοί οι ίδιοι καταδίκασαν, αλλά εγώ τον υποστήριξα στη δίκη. Άλλωστε, ήμουν κι εγώ στρατηγός υπό τις εντολές του στη μάχη του Μαραθώνα και συμμετείχα στη ναυμαχία του Αρτεμισίου, και, όπως ξέρετε, ως θεμελιωτής της ναυτικής δύναμης της Αθήνας και με όλες τις επιδέξιες και καίριες κινήσεις μου και προς τους άλλους Έλληνες και προς τους Πέρσες, αναμφισβήτητα, υπήρξα ο κυριότερος συντελεστής της (αποφασιστικής για τον τότε γνωστό κόσμο) νίκης των Ελλήνων εναντίον των Περσών στην περίφημη ναυμαχία της Σαλαμίνας 2500 χρόνια πριν. Εν πάση περιπτώσει, αυτά είναι γνωστά και δεν θα τα αναφέρω εδώ, όπως προτιμώ τώρα να μην αναφερθώ εδώ ούτε στα μετέπειτα κατορθώματά μου (εντατική ολοκλήρωση των Μακρών Τειχών της Αθήνας με παραπλάνηση των Σπαρτιατών, οχύρωση με τείχη και ανάδειξη του Πειραιά, θεμελίωση της ναυτικής υπεροχής της Αθήνας, ίδρυση της Α΄ Αθηναϊκής Συμμαχίας) ούτε στις μετέπειτα αχάριστες πολιτικές διώξεις που υπέστην (εξοστρακισμό μου εξαιτίας του φθόνου και του φόβου των αντιπάλων μου, Αθηναίων και Σπαρτιατών, εξορία μου στο Άργος, καταδίκη μου σε θάνατο για δήθεν προδοσία από εμένα και τον κακομοίρη τον Παυσανία (που «τον έφαγαν μπαμπέσικα» στη Σπάρτη, επειδή υποστήριζε τους είλωτες…), διαφυγή μου από τη στημένη δίκη σε διάφορους τόπους μέχρι που έφτασα τελικά στην αυλή του Αρταξέρξη [ο οποίος είπε: «Μακάρι οι Έλληνες να διώχνουν πάντα έτσι τους καλύτερους ανθρώπους τους!»], άρνησή μου να τον συνδράμω κατά της πατρίδας μου και συνακόλουθη προτίμηση της αυτοκτονίας μου με δηλητήριο…). Θα προσθέσω εδώ μόνο πως, επειδή στην Ελλάδα για ανθρώπους σαν εμένα ισχύει το «πέθανε, να σ’ αγαπώ», μετά τον θάνατό μου, η σορός μου μεταφέρθηκε κρυφά και από ευγνωμοσύνη στον Πειραιά στον γνωστό μου τάφο στη σημερινή Σχολή Ναυτικών Δοκίμων.

Και έρχομαι τώρα, βρε Νεοέλληνες - απόγονοί μας, στα σημερινά “κατορθώματα” του Νέου Ελληνικού Κράτους σας, τα οποία με ανάγκασαν να επανέλθω εδώ, για να σας πω «τα συχαρίκια»25 αιώνες μετά… Τι είναι αυτά που μαθαίνω εδώ στον Άδη ότι κάνετε; Είναι αλήθεια ότι όχι μόνο (ξε)πουλήσατε οι ίδιοι το λιμάνι του Πειραιά μας σε άλλους ξένους (όχι σε Πέρσες πια, αλλά στους Κινέζους) στο όνομα της δήθεν αναπτυξιακής νεοαποικιοκρατίας των επενδύσεων που μπαζώνουν το φυσικό και πολιτισμικό τοπίο του Πειραιά, αλλά και ότι οι ίδιοι οι αρχαιολόγοι του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (Κ.Α.Σ.), παραβιάζοντας τους όρκους τους, με Πρόεδρο την αξιότιμη αρχαιολόγο και σεπτή κυρία σημερινή Υπουργό Πολιτισμού, ήδη από το 2012 (όταν η τελευταία ήταν Γ.Γ. του Υπουργείου αυτού), κατά πλειοψηφία (με 8 ψήφους υπέρ και μόνο 3 κατά[!]), έχουν εγκρίνει τη στημένη «Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων» για την επέκταση του επιβατικού λιμένα Πειραιώς στη νότια πλευρά και μάλιστα ακόμα και μπροστά από τον τάφο μου; Με άλλα λόγια, όπως πληροφορήθηκα, από τα σχετικά πρακτικά που μελέτησε ένας νεκρός πια αληθινός αρχαιολόγος και φίλος μου εδώ στον Κάτω Κόσμο, οι ίδιοι οι υπεύθυνοι αρχαιολόγοι είπαν «ΟΚ» στους ξένους και «κομμουνιστο-καπιτα-ληστές»(!) νεοαποικιοκράτες και στους εγχώριους σύγχρονους «Εφιάλτες» μας στην παράδοση στην καταστροφή των αρχαίων τειχών της Πειραϊκής, με στόχο τα κέρδη από την ασφυκτική και πλήρη επέκταση της κρουαζιέρας στο πρώτο -και

κινεζικό πια προτεκτοράτο- λιμάνι της χώρας μας και μάλιστα υλοποιούν αυτό το έγκλημα σε καιρό πανδημίας, με την αγαθή συνέργεια των αγαστών Μ.Μ.Ε. στην απόκρυψη της αλήθειας. Και, παρά τη διαμαρτυρία των κατοίκων της περιοχής κ. ά. ενεργών πολιτών, αναίσχυντα και απροκάλυπτα, με γερανούς και βυθοκορήσεις, οι εργολάβοι μπαζώνουν ανεπανόρθωτα όλο αυτό το διάστημα τόσο τη θάλασσα μπροστά στα «Κονώνεια Τείχη» (υπ’ όψιν πως δεν είπα τα νέα στον άμοιρο τον Κόνωνα, ο οποίος ξαναέχτισε αργότερα τα δικά μου τείχη του Πειραιά, με 12 χιλιόμετρα οχυρωματικά έργα, γιατί είναι πολύ οξύθυμος και θα σας έλεγε πολύ βαριές κουβέντες…) όσο και την περιοχή γύρω από τον τάφο μου. Πάντως, πρέπει να ομολογήσω ότι πολύ συγκινήθηκα, είμαι αληθινά ευγνώμων για την “τιμή” και κλαίω ακόμα για την “ευγενή” και “δακρύβρεχτη” εξαίρεση που κάνατε προς τιμήν μου, βεβαίως - βεβαίως, χάρη στην ερίτιμον κυρία υπουργό μας, για τον ωραίο και περίβλεπτο τάφο μου, έτσι ώστε να εξαιρεθεί από το μπάζωμα και μάλιστα να έχει 100 αντί για 50 μέτρα άνοιγμα στη θάλασσα και αντίστοιχη απόσταση από τα τεράστια και φαραωνικά κτίρια που θα υψωθούν σύντομα δίπλα μου σε όλη την Πειραϊκή, για να με βλέπουν έτσι πρώτο εμένα οι ξένοι τουρίστες που θα φτάνουν με τις θεσπέσιες κρουαζιέρες τους στo κράτος – νεοαποικία “COSCOGREECE” και να «καμαρώνουν» στο πρόσωπό μου τη γραφική νεοελληνική κατάντια σας…

Επομένως, δηλώνω ξεκάθαρα πως αρνούμαι την παραπάνω εξαίρεση ως απαράδεκτη και προσβλητική για μένα “τιμή”, γιατί εγώ δεν αγωνίστηκα σε όλη μου τη ζωή (και πριν και στους περσικούς πολέμους και μετά) για την ελληνική ελευθερία και ανεξαρτησία, για να την απεμπολήσετε εσείς τώρα και να προσφέρετε από μόνοι σας «γη και ύδωρ» σε ακραία ξένα και “ελληνικά” μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, που διαπράττουν περιβαλλοντικά, πολιτισμικά και απάνθρωπα εγκλήματα. Αφού όμως, εσείς Νεοέλληνες (επίσημοι και ανεπίσημοι), τα καταφέρατε να ξεπουληθείτε τόσο ανόητα, φθηνά, απολίτιστα, βάρβαρα και πολλαπλώς καταστρεπτικά, στο όνομα της “αγίας και ομοουσίου” «παν-οικονομικής» (υπο)ανάπτυξης, που συνιστά τη σύγχρονη τουριστική σας εκπόρνευση, που διαλύει συθέμελα τον τόπο μας (το φυσικό του οικοσύστημα, την πολιτισμική μας κληρονομιά, την ποιότητα ζωής, αλλά και το ίδιο σας το μέλλον), είσαστε άξιοι της μοίρας σας και καλύτερα να αφήσετε τους ψεύτικους και υποκριτικούς εορτασμούς της θλιβερής πια επετείου. Γιατί τότε εμείς νικήσαμε με αγώνες τους τότε βαρβάρους, ενώ σήμερα εσείς ηττηθήκατε κατά κράτος από τους σύγχρονους «νεοβαρβάρους»...

Χωρίς καμία εκτίμηση για την απρέπεια και την ανοχή σας

ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΤΟΥ ΝΕΟΚΛΕΟΥΣ Ο ΦΡΕΑΡΙΟΣ

Απόστολος Πούλιος (Φιλόλογος - Καθηγητής Δ.Ε., με Μεταπτυχιακό Δίπλωμα στη Διδασκαλία της Νέας Ελληνικής ως Ξένης Γλώσσας και Υποψήφιος Διδάκτορας Γλωσσολογίας)

& Βήνη Δήμητρα (Διευθύντρια Παιδιατρικής Μονάδας Μεσογειακής Αναιμίας, MSc στη Δημόσια Υγεία, Κοινοτική Σύμβουλος Α΄ Κοινότητας Πειραιά)