της Σοφίας Στεφανίδου, από selidodeiktis
“Γεννήθηκα (και πέθανα) με ένα γιατί
μες την καρδιά κρυμμένο
ποιους μάγκες εξυπηρετώ
ποιοι μ’ έχουν κουρδισμένο”
“Πάρε με όταν φτάσεις”
“Κοιμήσου, ρε μάνα, θα αργήσω να φτάσω”
Τα τελευταία λόγια ενός από τα νεκρά παιδιά της δολοφονικής σύγκρουσης των δυο τρένων στα Τέμπη σφράγισαν οδυνηρά και αμετάκλητα, όχι μόνο την προσωπική μνήμη των αγαπημένων του, αλλά και τη συλλογική μνήμη. Σηματοδότησαν μία νέα σελίδα στην ιστορία. Η σύγκρουση των δύο τρένων προκάλεσε έκρηξη οργής και αγανάκτησης.
Εκατοντάδες χιλιάδες βγαίνουν στους δρόμους. Εργαζόμενοι απεργούν. Μαθητές, φοιτητές καταλαμβάνουν σχολές και σχολεία.
Συνεπαίρνει το σύνθημα “αυτοί μιλάνε για κέρδη και ζημιές, εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές”!
Η κυβέρνηση με τη συνέργεια των πληρωμένων δημοσιογράφων στήνει συνεντεύξεις τύπου. Στόχος τους να κατευνάσουν την οργή. Να σώσουν το τομάρι τους. Να μη θιχτούν τα ιερά και τα όσια του συστήματος, ότι όλα υποτάσσονται στα κέρδη της ολιγαρχίας του πλούτου, στα συμφέροντα των επενδυτών. Ο Υπουργός μεταφορών, Καραμανλής παραιτείται “αναλαμβάνοντας την ευθύνη” που κατά τη γνώμη του, δεν είναι και τόσο ατομική καθώς ευθύνεται “διαχρονικά το κράτος και το πολιτικό σύστημα”. Ο πρωθυπουργός, αφού συνειδητοποιεί ότι η αρχική δήλωση του για ανθρώπινο λάθος πυροδοτεί την οργή, προβαίνει σε μία συγγνώμη, μνημείο υποκρισίας, αδιαφορίας και ανευθυνότητας.
“Θα είναι κρίμα για ένα κωλοτρένο να χάσει ο Μητσοτάκης την εξουσία” ομολογεί με περίσσια αναλγησία και αποκαλυπτική παρρησία ένας “πιστός του κόμματος” με το προσωνύμιο “στρατηγός” σε συνομιλία με τον Ψαριανό και τον Πορτοσάλτε! “Εντάξει, είναι λίγο βαρύ να μιλάμε για κωλοτρένο, αλλά καταλαβαίνω πώς το λέτε… όμως, πρέπει να προσέχετε πώς τα λέτε παραέξω… γιατί είδατε τι τραβάω εγώ” απαντά ο τελευταίος!
Και εκεί που λες ότι το βαρέλι δεν έχει πάτο, με νέες δηλώσεις του ο πρωθυπουργός βγάζει νέο πόρισμα: “όλοι φταίμε”, “από κυβερνήσεις μέχρι συντεχνίες που τον εμπόδιζαν να κάνει αξιολόγηση του προσωπικού”! Να, λοιπόν, που έφτασε στην ουσία. Το κράτος, οι κυβερνήσεις δε φταίνε. Δεν ευθύνονται οι ιδιωτικοποιήσεις, δεν ευθύνονται οι περικοπές σε προσωπικό, δεν ευθύνονται τα κουτσουρεμένα κονδύλια για υποδομές και ασφάλεια, όταν επιχορηγούν με δις εταιρείες και έναν σκασμό λεφτά για την αποπληρωμή του χρέους και τη σωτηρία των τραπεζών. Φταίνε “οι εργατοπατέρες” που όταν ήταν υπουργός διοικητικής μεταρρύθμισης “τον εμπόδιζαν να προχωρήσει την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων!”. Αμετανόητος δηλώνει ότι θα συνεχίσει την ίδια πολιτική στον “πόλεμο με το σκοτεινό, βαθύ, προβληματικό, δομημένο σε κατεστημένες νοοτροπίες, ανεύθυνες συμπεριφορές, μικροπολιτικά τερτίπια, κράτος”! Ο “οραματιστής ηγέτης” δε φταίει, οι διοικήσεις της εταιρείας δε φταίνε, η εγκληματική πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων δε φταίει, το στρατηγείο της πολιτικής αυτής, η Ε.Ε, δε φταίει! Ποιος φταίει; Ο “εχθρός λαός”!
Το έγκλημα στα Τέμπη τράβηξε την κουρτίνα του σάπιου συστήματος, οικονομικού και πολιτικού. Ένα σύστημα στο οποίο ο λαός και τα παιδιά του είμαστε απλά αναλώσιμοι ή αλλιώς, όπως λέει και το τραγούδι:
“Είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής σας κι ο γιος μου τ’ ανταλλακτικό, θα ‘ναι εντάξει μια ζωή στη δούλεψή σας
είναι από άριστο υλικό”.
Στα συγκλονιστικά συλλαλητήρια, στις συνελεύσεις των εργασιακών χώρων και των γειτονιών, ο λαός δείχνει να επανακάμπτει τη δύναμη του. Δεν υπάρχουν σωτήρες! Δεν τους περιμένουμε! “Ο λαός σώζει τον λαό”!
Κάθε μάχη που δίνεται αυτήν την περίοδο, σε κάθε εργασιακό χώρο, αλλά και όλοι μαζί στους δρόμους τροφοδοτεί η μία την άλλη. Όλες μαζί οφείλουν να συγκλίνουν να γίνει πραγματικότητα η υπόσχεση – σύνθημα: “των νεκρών παιδιών να γίνουμε φωνή, να πέσει η κυβέρνηση που δολοφονεί”!
Οι στίχοι είναι από το τραγούδι “η Κιβωτός” της Ελένης Βιτάλη
