Του Πάνου Κοσμά
Συνεχίζεται η ενθουσιώδης αντίδραση για το αποτέλεσμα των εκλογών από τράπεζες, χρηματιστήριο, «κόσμο των επιχειρήσεων» ● Οι οίκοι αξιολόγησης «βαθμολογούν» με πολιτικά κριτήρια την επικράτηση της Ν.Δ., ο δε κόσμος των επιχειρήσεων εκφράζει την ασυγκράτητη χαρά του που θα έχει για ακόμη 4 χρόνια «φιλική» κυβέρνηση, ωστόσο οι ωφέλειες από τα «μπόνους» των... κρίσεων τελειώνουν.
Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης επαναλάμβανε προεκλογικά τον στόχο του ίδιου και του κόμματός του για «περισσότερες και καλύτερες δουλειές», παρέπεμπε στα οφέλη από αυτές για τους Έλληνες πολίτες. Ωστόσο, οι πανηγυρισμοί -και μάλιστα ασυγκράτητοι- για τον εκλογικό του θρίαμβο ακούστηκαν από άλλο… σημείο.
Το… standing ovation (= θυελλώδες χειροκρότημα ορθίων) των οίκων αξιολόγησης, του κόσμου των επιχειρήσεων, του χρηματιστηρίου είναι ηχηρό και παρατεταμένο. Ο εγνωσμένος «μεταρρυθμιστικός» οίστρος της κυβέρνησης δεν ανοίγει μόνο σαμπάνιες, αλλά και «περισσότερες και καλύτερες δουλειές», δηλαδή μπίζνες.
Αυτό δεν είναι άλλωστε το «νόημα» μιας… ώριμης δημοκρατίας; Να έχει έναν πρωθυπουργό που κυβερνά τη χώρα σαν CEO πολυεθνικής; Ο πολιτικός ρομαντισμός που ισχυρίζεται ότι οι χώρες δεν είναι επιχειρήσεις-πολυεθνικές και ένας πρωθυπουργός δεν είναι CEO είναι ανεπίτρεπτος στις εποχές που οι αγορές είναι υπέρτερες της δημοκρατίας...
Οι οίκοι…
Δεν χρειάζεται πολλή φαντασία για να μαντέψει κανείς ποια είναι η υπέρτατη «μεταρρύθμιση» στην οποία προσβλέπουν οι αγορές: η μείωση των φορολογικών βαρών των επιχειρήσεων. Αυτό θα μειώσει τα δημόσια έσοδα, αλλά ο πληθωρισμός είναι -ακόμη- εδώ για να αναπληρώσει τις απώλειες και με το παραπάνω.
Βεβαίως, δίπλα στην προσφιλέστερη μείωση φορολογικών βαρών έχει αναδειχθεί η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών (η οποία παραπειστικά έχει ονομαστεί «φορολογική επιβάρυνση της εργασίας», ενώ είναι τμήμα του εργατικού μισθού που παρακρατείται για τη σύνταξη), για την οποία ο πρωθυπουργός δεσμεύτηκε ρητά ότι θα επεκταθεί στη νέα τετραετία. Οσο για το γεγονός ότι τα δημόσια έσοδα «φουσκώνουν» από τον πληθωρισμό δεν είναι πρόβλημα γι’ αυτούς που κάνουν μπίζνες, αλλά γι’ αυτούς που φυτοζωούν με «χειρότερες δουλειές» στην εργασιακή επισφάλεια και το πολύ χαμηλό εισόδημα.
Όμως, όπως ένας κυβερνήτης που κυβερνά τη χώρα σαν CEO, έτσι και οι οίκοι αξιολόγησης δεν (πρέπει να) καταπιέζονται από συναισθήματα. Έτσι, εν χορώ βγήκαν να εκδηλώσουν την ικανοποίησή τους και να ζητήσουν διαβεβαιώσεις ότι οι «μεταρρυθμίσεις» και η σπουδαιότερη όλων, η μείωση των φορολογικών βαρών, θα συνεχιστούν. Όπως επίσης και η «καλυτέρευση της σχέσης με την Ευρώπη» και η «συνετή δημοσιονομική πολιτική» (οίκος αξιολόγησης Scope Ratings).
Στη «διατήρηση του ρυθμού των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» αναφέρεται και η Standard & Poors. Η «πολιτική σταθερότητα» και η «μη μετάπτωση σε καταστάσεις πολιτικής αστάθειας» είναι η έγνοια και της DBRS. Θα πει κανείς ότι αυτό δεν εκφράζει τα θεμελιώδη οικονομικά δεδομένα μιας χώρας, αλλά η πολιτική -όπως και η δημοκρατία- έχουν την κακή συνήθεια να επηρεάζουν τις οικονομικές αποφάσεις. Τι τις θέλουμε τελικά τις εκλογές και δεν αναθέτουμε στους οίκους αξιολόγησης να συγκροτήσουν κυβέρνηση;
...και οι άλλοι
Αν, όπως έχουν προεξοφλήσει οι αγορές, η επενδυτική βαθμίδα επιτευχθεί -ίσως ακόμη και προεκλογικά, από τον οίκο αξιολόγησης Fitch-, τότε οι τράπεζες θα έχουν ούριο αέρα στα πανιά τους (και θα μοιράσουν και μέρισμα βεβαίως βεβαίως), το κόστος δανεισμού του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα θα μειωθεί (αν και όχι θεαματικά, αφού η επενδυτική βαθμίδα έχει προεξοφληθεί), η Ελλάδα θα θεωρηθεί και «επίσημα» ασφαλής επενδυτικός προορισμός (αν και η ετήσια έκθεση του διοικητή της ΤτΕ αποκάλυψε ότι η πλειονότητα των Ξένων Αμεσων Επενδύσεων -ΞΑΕ- κατευθύνεται σε ιδιωτικοποιήσεις, οπότε επιχειρήσεις αλλάζουν αφεντικά χωρίς νέο πάγιο κεφάλαιο). Το θέμα όμως είναι «να μπουν λεφτά στη χώρα».
Θα είναι αυτό απόδειξη ότι η ελληνική οικονομία εισέρχεται σε ήρεμα νερά; Πώς να το πει κανείς αυτό όταν δεν μπορεί να ειπωθεί καν για τις ισχυρές οικονομίες του πλανήτη, όπου οι εστίες κρίσης διαδέχονται η μια την άλλη με συχνότητα μικρότερη του έτους;
Θα είναι αυτό απόδειξη ότι το ελληνικό χρέος έχει σκεπαστεί όπως τα ερείπια του Τσέρνομπιλ από αδιαπέραστο κάλυμμα και είναι βιώσιμο; Η UBS σε έκθεσή της λέει ότι η θεαματική μείωση του δημόσιου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ ευνοήθηκε από τον πληθωρισμό, ο οποίος όμως αποκλιμακώνεται και άρα οι ωφέλειές του για τα δημοσιονομικά τελειώνουν (βλέπε παρακάτω).* Ποιος όμως νοιάζεται για τα θεμελιώδη οικονομικά μεγέθη; Ο «μεταρρυθμιστικός» οίστρος να είναι καλά…
ΠΗΓΗ: Εφσυν
*Εφ.Π. Το δημόσιο χρέος, παρά το κρυφό μέρος του, αισίως έχει φθάσει στα 392,3 δις
