Σαν σήμερα πριν 12 χρόνια έφευγε η Μαρία Δημητριάδη.

Η ερμηνεύτρια που με τη φωνή της μας έπειθε όσο μεγαλώναμε ότι “τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα”,

που μας βεβαίωνε -και συνεχίζει να μας βεβαιώνει- ότι “έτσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη“.

Αντί άλλου αφιερώματος, ακούμε δύο αγαπημένα τραγούδια. Το πρώτο γνωστό, το δεύτερο όχι και τόσο.

Το πρώτο “Η πιο όμορφη θάλασσα” του Ναζίμ Χικμέτ σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου.

Το δεύτερο “Ο Τσε στη Νέα Υόρκη” σε στίχους Παρασκευά Καρασούλου και μουσική Θοδωρή Οικονόμου.

Η πιο όμορφη θάλασσα

Θα γελάσεις απ’ τα βάθη των χρυσών σου ματιών
είμαστε μες στο δικό μας κόσμο

Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα

Κι αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ’ όλα,
δε στο `χω πει ακόμα.

Ο Τσε στη Νέα Υόρκη

Χέρσα λιβάδια, οι λεωφόροι που περνάς / κι οι ουρανοξύστες, ανεμόμυλοι που τρίζουν /

 τις πανοπλίες των εχθρών σου μην κοιτάς / μόνο το φόβο τους στα μάτια που γυαλίζουν.

Στέλνει ο άνεμος ευχές από μακριά / Σκιές συντρόφων σου κυκλώνουνε την πόλη / 

μια λιμουζίνα τ’ άλογό σου προσπερνά / άξιζε ο δρόμος ως εδώ κι ας λείπουν όλοι.

Ας λέει ο χρόνος / πως γερνάει η ζωή /

 Σφυρίζει ο άνεμος / ακόμα αυτές τις νότες / τις τραγουδάνε / μες στις πόλεις / Δον Κιχώτες.
Ας λέει ο χρόνος / πως γερνάει η ζωή.