Η Κατερίνα Γώγου (1940-1993) ήρθε και έφυγε από αυτόν τον κόσμο ελεύθερη. Αναλλοίωτη από τα προτάγματα της καλλιτεχνικής ελίτ, παρέμεινε η ατίθαση επαναστάτρια, γεμάτη έως το τέλος με οργή ενάντια σε κάθε λογής κατεστημένο. Πλημμυρισμένη από αναρχικές ιδέες, έκανε παρέα με τους «περιθωριακούς» της εποχής, που σύχναζαν στην ιστορική πλατεία Εξαρχείων. Η ποίηση της αποτέλεσε ο καθρέφτης του μίσους ενάντια στους κανίβαλους αυτού του κόσμου, ενώ από από την άλλη ήταν κρυστάλλινο νερό αγάπης για αυτούς που η κοινωνία έβλεπε ως «περίεργους», «διαφορετικούς» και «φρικιά», δίνοντας τους φωνή να ακουστούν σε όλο τον κόσμο.

«Η Κατερίνα ένιωθε σαν αγρίμι παγιδευμένο, ήταν διαρκώς σε διωγμό. Τελικά δεν άντεξε και έφυγε… άφησε όμως πίσω τα ποιήματά της που μιλούν ακόμη για εκείνη, με φοβερή δύναμη και άσβηστο πάθος…» σύμφωνα με τον σκηνοθέτη Ν. Κούνδουρο.

Ήδη από πολύ νεαρή ηλικία, εργάστηκε σε παιδικούς θιάσους και στον κινηματογράφο, κυρίως σε ταινίες της Φίνος Φιλμς. Συμμετείχε σε πολλές ταινίες («Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο/1959», «Άπονη ζωή/1964», «Δεσποινίς Διευθυντής/1964», «Η δε γυνή να φοβείται τον άντρα/1965», «Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση/1971» κ.ά.). Πρωταγωνίστησε επίσης στις ταινίες «Το & βαρύ πεπόνι» (Π. Τάσιου, 1977) για την οποία κέρδισε το Βραβείο Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, «Παραγγελιά» (Π. Τάσιου, 1980 μέρος της ταινίας βασίζεται σε ποιήματά της) και «Όστρια» (Α. Θωμόπουλου, 1984», ταινία για την οποία συνεργάστηκε στο σενάριο. Για την τελευταία έλαβε το Κρατικό Βραβείο Ερμηνείας και μοιράστηκε το Βραβείο Σεναρίου με τον Α. Θωμόπουλο.

Η μεγάλη της αγάπη, όμως, ήταν η ποίηση. «Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω “ποιητής” Μην κλειστώ στο δωμάτιο ν’ αγναντεύω τη θάλασσα κι απολησμονήσω. Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις. Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε για να με χρησιμοποιήσει. Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα για να κοιμίζω τους δικούς μου. Μη μάθω μέτρο και τεχνική και κλειστώ μέσα σε αυτά για να με τραγουδήσουν» έγραφε.

Από το γλυκό κοριτσάκι των ελληνικών ταινιών της Φίνος Φιλμς, η Κατερίνα Γώγου μετατρέπεται στην επαναστατική ποιήτρια που αρχίζει να γράφει για τον εαυτό της, «από αγανάκτηση για το κακό και από αγάπη για τον άνθρωπο και τη ζωή. Αισθανόμουνα μια μουγκαμάρα. Επικοινωνία από πουθενά, από τίποτα. Είχαν πονέσει οι μασέλες μου από το να μη μιλάω. Κι όταν άρχισα να γράφω, νόμισα ότι θα σπάσει το στιλό. Τόσο πάθος είχα γι’ αυτά που ήθελα να πω. Δεν ξέρω πώς γράφουν οι άλλοι. Εγώ ζούσα και έγραφα» όπως έλεγε η ίδια σε παλιότερη συνέντευξη της στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία».

Η Κατερίνα Γώγου, εξαιτίας της μαχητικότητας, της ιδεολογίας της και τον «μπουκοφσκικό» τρόπο που επέλεξε να ζει, εισέπραξε πλήθος πικρόχολων σχολίων και βρέθηκε ουκ ολίγες φορές στο στόχαστρο των αρχών. Την Κατερίνα την χαρακτήριζαν «ξοφλημένη» και χρησιμοποιούσαν για την ίδια τον όρο «φεμίνα» με υποτιμητική χροιά. Εκείνη μην υποχωρώντας σε τίποτα, υποστήριξε τους φυλακισμένους αγωνιστές της εποχής της Γιάννη Πετρόπουλο και Κυριάκο Μαζοκόπο  με επιστολή της στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία, γεγονός που την στοχοποίησε πολιτικά, -δεν απέκρυψε πότε βέβαια τι πρεσβεύει. Επίσης, κατηγορήθηκε για συμμετοχή στην οργάνωση  της 17^α Νοέμβρη,  με μόνα αποδεικτικά στοιχεία μια καταγγελία για μία γυναικεία φιγούρα, σε μία από της δράσης της οργάνωσης. Εν τέλει  δεν βρέθηκε κανένα αποδεικτικό στοιχείο και έτσι αφέθηκε ελεύθερη.

Από το ποίημα: Για την αποκατάσταση του μαύρου

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι μη γίνω «ποιητής»
Μην κλειστώ στο δωμάτιο
ν’αγναντεύω την θάλασσα
κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου
και από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ
μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις
 Από το ποίημα: Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ.

Η Κατερίνα Γώγου δε άντεχε τον υποκριτικό κόσμο. Δεν έκρυψε σε κανένα από τα ποιήματα της την απέχθεια για την άδικη και την καθωσπρέπει κοινωνία που έζησε, και στην οποία τόσο ασφυκτιούσε. Τα ποιήματα τους  χαρακτηρίζονται από μια «μαύρη» και βαθιά ευαισθησία. Η  ζωή της κύλησε με έντονους και γοργούς ρυθμούς και μεγάλωσε, μένοντας πιστή στο περιθώριο και τον αγώνα της. Δεν την φοβήθηκε τη ζωή, ίσως μάλλον η ίδια η ζωή φοβήθηκε την Κατερίνα. Μέχρι και η ίδια η ζωή φοβάται την τόση –πικρή αλλά συνάμα ελπιδοφόρα- αλήθεια.

Η Κατερίνα Γώγου, «η τελευταία επιζούσα» των Άγιων των Εξαρχείων, έδωσε φωνή και πήρε ζωή από ότι οι μικροαστοί φοβόντουσαν και συνεχίζουν να φοβούνται διαχρονικά. Την πλήρη ελευθερία. Πάντοτε πιστή στην ιδεολογία της, στον έρωτα και τις «ατασθαλίες», έμεινε ο εαυτός της από την αρχή έως το τέλος.

Βιβλία της:

• Πάνω κάτω η Πατησίων
• Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών
• Με λένε Οδύσσεια
• Νόστος
• Τώρα να δούμε τί θα κάνετε εσείς