Πλημύρισε το διαδίκτυο από ανέξοδη καλοσύνη και συμπόνια, για το Δημήτρη ή τη Δήμητρα της Σκαμνιάς -οι λέξεις δεν έχουν πια καμιά σημασία-, για την αδικημένη ύπαρξη, που σαν φτωχό φυλακισμένο σπουργιτάκι έζησε, σαν σπουργιτάκι πέταξε μακριιά.
Για τη Δήμητρα, που αν ένα μικρά μόνο μέρος τούτης της αποδοχής είχε εισπράξει όσο ζούσε, ίσως με τούτο τον άδικο τρόπο να μην είχε σημαδευτεί το φευγιό της...
Κι σκέψη τώρα αγκαλιάζει τους άλλους "διαφορετικούς" που πίσω αφήνει.
Ανθρωποι διαφορετικοί στο χρώμα, τη φυλή, τη θρησκεία, την πατρίδα, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, μα τόσο ίδιοι στο συναίσθημα και τις υπόλοιπες ζωτικές ανάγκες. Πληγωμένοι, απελπισμένοι, αβοήθητοι συνάνθρωποι, που "αόρατοι" παραμένουν, ενώ τόσο κοντά μας βρίσκονται ...
Αν, μια στάλα από τούτο το λεκτικό τσουνάμι αγάπης και αλληλεγγύης, έμπρακτα, τη ζήση τους δροσίσει, το καλύτερο μνημόσυνο για τον αδικημένο και αδικοχαμένο Δημήτρη, θα είναι.
