Θρήνος στην εκπαιδευτική κοινότητα κει ευρύτερα στην τοπική κοινωνία από τη θλιβερή είδηση του θανάτου του Παναγιώτη Γιαννακόπουλου. Ο εκπαιδευτικός – συνδικαλιστής Παναγιώτης Γιαννακόπουλος, επί χρόνια πρόεδρος της ΕΛΜΕ Πειραιά, που είχε συνταξιοδοςτηθεί πριν μερικά χρόνια έφυγε από τη ζωή τη Δευτέρα 8 Ιούλη.. Τη θλιβερή είδηση του θανάτου του γνωστοποίησε ο αγαπημένος φίλος Αλέκος Ψαρράς:

«Κάποια δέντρα δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό,

κάποιοι άνθρωποι δεν βολεύονται με λιγότερη δικαιοσύνη»

Διαλέγουν τον δρόμο της αντίστασης, του αγώνα.

Δεν έχουν καταθέσεις σε τραπεζικούς λογαριασμούς, παρά μόνο καταθέσεις ψυχής, για το δίκιο του εργάτη, το ψωμί στο τραπέζι των απλών ανθρώπων,

τα όνειρα των μικρών παιδιών.

Στέκουν πάνω από τις προσωπικές φιλοδοξίες και μια βολεμένη ζωή,

είναι δίπλα μας, σε κάθε αγώνα, σε κάθε διαμαρτυρία, με ήλιο και βροχή,

είναι πανταχού παρόντες και ταυτόχρονα «αόρατοι».

 Αόρατοι από τα συστημικά μέσα, λείπουν από τις λίστες των ευνοημένων και των βολεμένων, σηκώνουν στους ώμους την περηφάνεια τους, στυλώνουν το βλέμμα αποφασιστικά και πορεύονται με ανιδιοτέλεια και αυταπάρνηση.

Αυτή η στάση τους ενοχλεί κάθε εξουσία, ακόμα και αυτούς που έχτισαν τις καρέκλες τους με το δικό τους αγώνα, παραγκωνίζοντας την προσωπική τους  ευτυχία.

Δεν βαρυγκωμούν ποτέ για τις δυσκολίες που συναντούν, παρά μόνο θλίβονται καμιά φορά, όταν βλέπουν να λιγοστεύουν αυτοί που πορεύονται μαζί τους και  κάποιοι από αυτούς ξεστρατίζουν για να πολιτευθούν αλλιώς …

Αυτές οι σκέψεις δεν αφορούν λίγους, αφορούν πολλούς, το ότι το σύστημα τους κάνει αόρατους εξυπηρετεί το δικό του τρόπο να εξαφανίζει κάθε ενόχληση.

Τους κάνει απλά «αόρατους», εμείς όμως γνωρίζουμε και αξιολογούμε με τις δικές μας αξίες. Οι δικοί μας «Άγιοι» έχουν πρησμένα πόδια, όχι πρησμένες κοιλιές και μυωπική συνείδηση.

Δυστυχώς όμως, τον χάρο δεν μπορούμε να νικήσουμε.  Τελευταία έβαλε στο σημάδι  πολλούς αξιόλογους ανθρώπους (κατανοώ ότι όσο μεγαλώνουμε θα μεγαλώνει και η λίστα των απωλειών αγαπημένων φίλων και συντρόφων.

Χθες πήρε από κοντά μας τον Παναγιώτη Γιαννακόπουλο, έναν εξαιρετικό φίλο, σύντροφο, συνδικαλιστή, εκπαιδευτικό, έναν πραγματικό αγωνιστή της ζωής.

Ο Παναγιώτης Γιαννακόπουλος ήταν εκπαιδευτικός, για πολλά χρόνια πρόεδρος της ΕΛΜΕ Πειραιά και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου. Περιόδευε ακούραστα τα σχολεία του Πειραιά για να ενημερώσει τους συναδέλφους του και άκουγε  υπομονετικά κάθε εκπαιδευτικό, που ζητούσε τη βοήθεια ή τη συμβουλή του. Ήταν συνεπής σε κάθε καθήκον που του ανατίθετο, συνδικαλιστικό, αυτοδιοικητικό, κομματικό. Υπήρξε στέλεχος του ΚΚΕ, υποψήφιος βουλευτής κ.α. Αποστασιοποιήθηκε κάποια στιγμή από τις πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά παρέμενε πάντα ενεργός και μαχητικός.

Γράφω αυτά τα λόγια όχι για δικαίωση, αλλά λόγω ευγνωμοσύνης για όλους αυτούς τους απλούς ανθρώπους, όπως τον Παναγιώτη Γιαννακόπουλο, τον Τάσο Σταυρόπουλο (που έφυγε πέρσι τέτοιον καιρό) κ.α., που έδωσαν τεράστιο χρόνο από τη ζωή τους για να υπάρξουν καλύτερες μέρες στη χώρα μας.

Ούτε η δουλειά μας ως εκπαιδευτικοί, ούτε ή αγωνία μας ως συνδικαλιστές, ούτε η ενασχόληση μας ως πολιτικά υποκείμενα, μπορεί να γίνει αντιληπτή από την πλειοψηφία των συμπολιτών μας.

Εμείς όμως που τα γνωρίζουμε από κοντά, σκύβουμε το κεφάλι με σεβασμό και δηλώνουμε τυχεροί που πορευθήκαμε δίπλα στους αδελφούς μας.

Αιωνία η μνήμη τους, και μακάρι να βρεθούν άξιοι συνεχιστές του έργου τους !»

ΥΓ. Με τον Παναγιώτη είμαστε μαζί για χρόνια στο ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά και μας ένωναν κοινοί αγώνες, αξίες και οράματα για μια άλλη κοινωνία, ενώ μας χώριζαν ελάχιστα που και αυτά μέσα από μια πορεία είχαν αμβλυνθεί. Εξαιρετικός συνάδελφος και με περίσσια αγωνιστική διάθεση. Διατηρήσαμε την καλή αγωνιστική σχέση και επικοινωνία και μετά τη συνταξιοδότησή του, μέχρι πρόσφατα.

Εκφράζουμε τη βαθιά θλίψη και οδύνη και τα θερμά συλλυπητήρια στους οικείους του! 

ΓΚΚ