Του Στάθη Μαρίνα

 

Να μην μπορώ να σκέφτομαι λογικά όταν αιωρείσαι πανω από τις πολυκατοικίες. Να τρέμουν τα χέρια μου, τα πόδια μου, να ακούω τις φλέβες μου να αναπνέουν μόλις μπεις στο δωμάτιο. Να το νιώθω λίγες στιγμές πριν ότι θα συναντηθούμε. Να βλέπω την σκιά σου στο χρονοδιάγραμμα του διαστήματος. Θέλω να καθόμαστε στους κύκλους που χάραξε η κιμωλία των ματιών σου. Να γδερνονται οι ματιές σου μεσα στις σύριγγες του μετρό. Να περπατάμε ατέρμονα μέσα στα σκοτεινά ρυάκια της θλιβερής άνοιξης. Να πεθαίνει η ανοίξει. Ας πεθάνει και να ζήσουμε εμείς. Θέλω να βυθιστούμε στον υπόγειο πολιτισμό του Αιγαίου. Να ξεχαστουμε στην μυρωδιά του αφρού. Να βλέπουμε τα ψαράκια πως κυλιούνται μέσα στην αρένα της θάλασσας.

Να δούμε για λίγο κάτι έξω από την ζωή. Η άνοιξη νυστάζει και δεν θα προλάβει να πει τις τελευταίες της λέξεις. Ο καύσωνας θα μου τρυπήσει το λαιμό και θα με δροσίζουν μόνο τα βέλη που φοράς, στα αρσενικά μπατελονια σου. Στην αίτηση για αναβολή στράτευσης που έκανες καθυστερημένα τον Μάιο. Στον ελαφριά πράσινο δείκτη που έχουν τα μάτια σου. Και αν θες να ξέρεις γιατί κάνω αυτήν την ανταλλαγή προσώπων μεταξύ στιγμών και συμβόλων, είναι γιατί ποτέ δεν πίστεψα στην διαφορά μεταξύ της θηλυκής γέννησης σου και των γρονθοκοπημένων χειλιών μου.