Της Νικολέττας Σαμοϊλη
Είναι βέβαια όπως και κάθε τόπος, όμορφο σκηνικό που λεηλατείται από διοικούντες, ξένους και ντόπιους μεγάλους, μικρούς καρχαρίες και αδιάφορους κατοίκους.
Είναι δείγμα της κατάληξης της Ελλάδας στην πιο ακραία της μορφή. Δεν υπάρχει τίποτα που να λειτουργεί, νερό, φως, δρόμοι, αποχέτευση, βιολογικός, σκουπίδια, παιδεία, υγεία, πολιτισμός. Κάθε δημόσια περιοχή ή σπιθαμή γης, παραλίας, δρόμων , γέφυρας , λιμάνι, δόθηκαν στο βωμό του κέρδους.
Οι άνθρωποι από τύχη ζουν, όσοι απέμειναν, μέσα στην ανασφάλεια και τη φρίκη του χειμώνα, που φαίνεται χωριό φάντασμα, που όλη η νεολαία εξαφανίζεται, που δεν υπάρχει ικμάδα ζωής. Κάθε χρόνο και χειρότερα. Άβουλοι περιμένουν ένα θαύμα που δε θα έρθει αν δεν κουνήσουν τα χέρια τους και εδώ και πολλά χρόνια δεν τα κουνούν.
Όλοι το βλέπουν , κανείς δε μιλά , πέρα από ευχολόγια και εμείς τα είπαμε. Δεν αναγνωρίζω τον τόπο μου, ξένος έγινε και οι άνθρωποι μοιρολάτρες. Που πήγαν όλοι μαζί; Γιατί αυτή η αδιαφορία για τα πάντα;
Προσπάθησα να βρω φίλους, φίλες που παλαιότερα παλέψαμε μαζί, κανένας, καμμιά, έχουν τα δικά τους.....η Λευκίμμη είναι δείγμα για το που πάει η Ελλάδα, τι όχι; Την αγαπώ όμως και νιώθω βαθιά να με χτυπούν τα τελευταία της σπαράγματα, είχε ιστορία, πολιτισμό, αγωνιστές, εξόριστους, σκοτωμένους, αντίσταση, τώρα τι;
Παρόλα αυτά θα επιμένω στο " όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα " , όχι γιατί δεν την βλέπω, μα γιατί τη θέλω αλλιώς όπως και όλο τον κόσμο!
Από το facebook
