Της Νίνας Γεωργιάδου

Η αποχή ήταν ο φερετζές που επεχείρησε να συγκαλύψει τη θέση “κατά της εκεχειρίας”  στη Μέση Ανατολή.

Το «δεν ξέρω-δεν απαντώ» των 45, μέσα στους οποίους συγκαταλέγονται η Ελλάδα και η Κύπρος, είναι μια σιωπηλή και πουτανίστικη συνοδοιπορία με τα 14 κατά. 

Είναι η βουβή αλλά πολύ εύγλωττη συμπόρευση στο έγκλημα που συντελείται κι έτσι θα μείνει να μας συνοδεύει στην Ιστορία.

• Δηλώνει πως υιοθετούμε τη ναζιστική συλλογική τιμωρία και, σε ιστορική προέκταση, διαγράφουμε το Δίστομο και τα Καλάβρυτα και τις χιλιάδες μαζικές εκτελέσεις και αξιολογούμε τις ανθρώπινες ζωές, στην αναλογία 100 προς 1 και μάλιστα τη μέρα του γιορτασμού του ΟΧΙ.

• Σημαίνει πως για μας, το πρώτο ζητούμενο δεν είναι  η ειρήνη στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, της γειτονιάς μέσα στην οποία βρίσκεται και η Ελλάδα και η Κύπρος, αλλά η συμμόρφωση με την υπαγορευμένη θέση από  ΗΠΑ και Ισραήλ και πως τα επιχειρήματα και τα κροκοδείλια «περί αμάχων» είναι για μαζική κατανάλωση. 

• Τορπιλίζει την επιβίωση, όχι μόνο όσων Παλαιστίνιων έχουν επιζήσει στην κατακρεουργημένη Γάζα αλλά και των Ισραηλινών που σέρνονται σ’ ένα γενικευμένο μακελειό από το ναζιστικού τύπου βαθυκράτος του Ισραήλ.

• Φανερώνει  βουβά αλλά πολύ εύγλωττα -και γι αυτό ακόμη πιο ντροπιαστικά- πως συμφωνούμε με τη δήλωση του ακροδεξιού και διεφθαρμένου Νετανιάχου πως οι Παλαιστίνιοι «είναι ζώα» και τις επιδιώξεις του για ολοκληρωτικό σβήσιμο της Παλαιστίνης απ’ το χάρτη. 

• Ακυρώνει κάθε τωρινή και μελλοντική προσφυγή μας για όσα αφορούν την εθνική μας κυριαρχία απέναντι σε όσους την επιβουλεύονται και την πιθανότητα δικαίωσης της διχοτομημένης Κύπρου.

Για τέτοιες πουτανιές η Ιστορία, δυστυχώς για μας,  κρατά δεφτέρι με οφειλόμενα.

Νίνα Γεωργιάδου