Οι Ισραηλινοί δείχνουν τις «τρύπες» της Χαμάς και όλα τα δυτικά μίντια αναπαράγουν την είδηση. Για τη «μαζική σφαγή» στη Γάζα (φράση του ευρωβουλευτή Μανουέλ Μπομπάρ) δεν μιλάει κανείς.

Ο ισραηλινός στρατός δήλωσε χθες, 3/12/23, ότι έχει πραγματοποιήσει «περίπου 10.000 αεροπορικές επιδρομές από την έναρξη του πολέμου». Δέκα χιλιάδες αεροπορικοί βομβαρδισμοί που έκαναν σκόνη τη Γάζα. Που προκάλεσαν δεκαπέντε χιλιάδες θανάτους και δεκάδες χιλιάδες ακρωτηριασμένους, κυρίως παιδιά. Γι' αυτούς δεν μιλούν πολύ. Ούτε για τα νοσοκομεία που βομβαρδίζονται. Όπως η βραδινή επίθεση στην είσοδο του νοσοκομείου Kamal Adwan, που βρίσκεται στα βόρεια της Γάζας, και η οποία σκότωσε πάρα πολλούς αμάχους.

«Τα λόγια δεν μου επιτρέπουν να περιγράψω τη φρίκη που πλήττει τα παιδιά εδώ», δήλωσε χθες σ’ ένα βίντεο ο Τζέιμς Έλντερ, εκπρόσωπος της Unicef ​​που βρίσκεται στο νοσοκομείο Νάσερ. «Βλέπω παιδιά να φτάνουν μαζικά ανάμεσα στα θύματα», έγραψε νωρίτερα στο X.

Κάποιοι μιλούν για «σοβαρή παραβίαση» του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου, άλλοι για εγκλήματα πολέμου. Οι αξιολογήσεις αυτές μοιάζουν ειρωνικές κι απάνθρωπες μέσα στον ψυχρά μετρήσιμο ορθολογισμό τους μπροστά στη φρίκη των ακρωτηριασμένων παιδιών, των καμένων σωμάτων, των χιλιάδων νεκρών, των μανάδων που ολοφύρονται. Παραπέμπουν σε  αξιολογήσεις «θεατών» μιας ταινίας φρίκης. Τώρα που το σκέφτομαι, αυτό προσπαθούν να μας «περάσουν»: να συνηθίσουμε το τερατώδες πρόσωπο του δολοφόνου, να δούμε το μακελειό σαν θέαμα, σαν μυθοπλασία.

Ας το ξαναπούμε:

Ναι, οι φόνοι της Χαμάς ήταν έγκλημα.

Αλλά το έγκλημα του Νετανιάχου είναι διαρκές και ασύμμετρο. Είναι σφαγή.

Να μη τη συνηθίσουμε. Δεν είναι αυτό ο άνθρωπος.

Να ξεσηκωθούμε.

Να σταματήσει τώρα τη σφαγή.