ΠΗΓΗ: Θέμης Τζήμας - kosmodromio.gr
Το νέο στάδιο της δορυφοριοποίησης του Ελληνισμού από την Τουρκία κατ’ εντολή των ΗΠΑ σχετίζεται με (ή και περνάει μέσα από) το Παλαιστινιακό.
Τα όσα γίνονται (και) στο επίπεδο της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής αυτόν τον καιρό έχουν φτάσει σε σημείο τέτοιο, ώστε αν υπήρχε πραγματική και κοινωνικώς γειωμένη αντιπολίτευση, θα είχαν οδηγήσει το λιγότερο στην ατιμωτική πτώση της κυβέρνησης. Ωστόσο, μια σειρά καταστάσεων (θα αναφερθούμε σε επόμενο κείμενο) έχουν οδηγήσει σε στρατηγική και σχεδόν πλήρη σύγκλιση του συνόλου σχεδόν των κοινοβουλευτικών κομμάτων στις βασικές ορίζουσες της κυριαρχίας των ΗΠΑ και της οικονομικής ολιγαρχίας. Αυτή η σύγκληση θεμελιώνεται μεταπολιτευτικώς από το 1996, αλλά εντείνεται την τελευταία δεκαετία και σφραγίζεται το καλοκαίρι του 2015. Η Ελλάδα αποτελεί έκτοτε μια χώρα με μία στρατηγική πέραν πάσης αμφιβολίας και χωρίς (κέντρο-)αριστερά οποιουδήποτε είδους. Κάθε στρατηγικό ζήτημα στη χώρα εκφράζεται κατεξοχήν και κυρίως στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής. Όσο και αν ορισμένες πλευρές της αριστεράς θέλουν να κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, για να κρύψουν και την ιδεολογική τους σύγχυση και τον συμβιβασμό τους με τον ιμπεριαλισμό, αυτή ήταν και αυτή παραμένει η συνθήκη, λόγω της θέσης της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με τον ΣΥΡΙΖΑ ελεγχόμενο και υπό κατάρρευση, το ΚΙΝΑΛ του Ανδρουλάκη να συμφωνεί σε κάθε μείζονα κυβερνητική επιλογή ανερυθρίαστα, με την ακροδεξιά να είναι (όπως πάντα) ένα τσίρκο εξαγορασμένο από το κατεστημένο και με το ΚΚΕ να παραμένει στη γωνιά του (όταν δεν προβαίνει σε καταστροφικές ιδεολογικές παλινωδίες), νιώθει ότι μπορεί να υλοποιήσει το παλαιό αμερικανικό σχέδιο για ένα μεγάλο διακανονισμό μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, ο οποίος να περιλαμβάνει και τη στρατηγική δορυφοριοποίηση του Ελληνισμού από την Τουρκία, χωρίς πολλές αναταράξεις στο εσωτερικό μας. Δεν είναι η πρώτη που το αποπειράται. Κάθε τέτοια απόπειρα δε, εξελίχθηκε πάντα πολύ άσχημα για τον Ελληνισμό. Τίποτε από αυτά όμως δεν σταματά τον Μητσοτάκη. Πρώτα η διακήρυξη φιλίας, με το casus belli και την αμφισβήτηση της κυριαρχίας των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου αμετακίνητα, βάσει της οποίας η Ελλάδα αφοπλίστηκε διπλωματικώς σε διεθνές επίπεδο. Έπειτα, ο «λαγός» Συρίγος και η Συνθήκη της Λωζάνης που μπορεί να αναθεωρηθεί κατά 97% (περιττεύει να πούμε ότι πρέπει να είναι κανείς εντελώς ανόητος για να ανοίγει θέμα αναθεώρησης μιας πολυμερούς συνθήκης, θεωρώντας ότι θα ορίσει τι μπορεί να αναθεωρηθεί. Και επειδή δεν πρόκειται περί ανοησίας, μιλούμε για τη συνήθη τακτική του «λαγού» η οποία θα ανταμειφθεί με κάποιο υφυπουργείο σύντομα). Στο ενδιάμεσο είχαμε τον ορισμό της Ρωσίας ως εχθρού της Ελλάδας και τη συμμετοχή στον πόλεμο με αποστολή όπλων και μισθοφόρων, την επίσημη εγκατάλειψη της Κύπρου και φυσικά την ολόθερμη υποστήριξη στη γενοκτονία, την οποία συντελεί το Ισραήλ στη Γάζα. Όλα τα παραπάνω διατρέχονται από ένα ενιαίο νήμα και μήνυμα: η Ελλάδα έχει ως εξωτερική πολιτική αυτή των ΗΠΑ και μάλιστα στην πλέον «γερακίσια» εκδοχή της. Με τα κατάλληλα ανταλλάγματα, όχι φυσικά προς τη χώρα, αλλά σε προσωπικό επίπεδο στο κατεστημένο αυτής (οικονομικό και πολιτικό), η Ελλάδα και η Κύπρος θα δεχτούν να δορυφοριοποιηθούν (σε υποτίθεται ελεγχόμενο βαθμό και με υποτιθέμενες εγγυήσεις από τις ΗΠΑ) από την Τουρκία, στο πλαίσιο του σχετικού εξευμενισμού της τελευταίας από τις ΗΠΑ.
Το νέο στάδιο της δορυφοριοποίησης του Ελληνισμού από την Τουρκία κατ’ εντολή των ΗΠΑ σχετίζεται με (ή και περνάει μέσα από) το Παλαιστινιακό. Στο πεδίο της Γάζας καθίσταται σαφές ότι οι στόχοι του Ισραήλ αποτυγχάνουν. Το κόστος σε ζωές που καταβάλλει είναι βαρύ και ο στόχος της εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων ούτε επιτυγχάνεται δια των βομβαρδισμών, ούτε και δια της συνενοχής της Αιγύπτου ή της Ιορδανίας, οι οποίες στηρίζουν μεν το Ισραήλ, έχουν δε κάποια όρια. Φαίνεται λοιπόν ότι το νέο σχέδιο που κομίζει ο Μπλίνκεν είναι μια πολυεθνική «ειρηνευτική», δηλαδή κατοχική δύναμη στη Γάζα. Οι Παλαιστίνιοι έχουν απορρίψει κάθε σχετική σκέψη βεβαίως, αλλά υπάρχει μια χώρα η οποία ήδη από καιρό έχει εκφράσει τη διάθεση όχι απλώς να συμμετέχει αλλά να αναλάβει ακόμα και εξ ολοκλήρου την υλοποίηση αυτού του σχεδιασμού: η Τουρκία του Ερντογάν. Σε αντίθεση με όσα οι ντόπιοι, αμερικανοτραφέντες αναλυτές της κακιάς ώρας διακινούσαν επί χρόνια, οι μετοχές του Ερντογάν στον αραβομουσουλμανικό κόσμο μετά την 7η Οκτωβρίου κατέρρευσαν. Όχι μόνο γιατί αποδείχτηκε ότι δεν έχει κανένα λόγο στις δράσεις της παλαιστινιακής αντίστασης, συμπεριλαμβανομένης της Χαμάς, αλλά επιπλέον γιατί, σε αντίθεση με όσα έκανε με το Αζερμπαϊτζάν και με την Ουκρανία από κοινού με το Ισραήλ, δεν έστειλε ούτε μία σφαίρα στους Παλαιστινίους, ενώ οι τουρκικές εταιρείες συνεχίζουν να προμηθεύουν τις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις κανονικά και φυσικά ο ίδιος ο Ερντογάν έχει προσφερθεί να υποκαταστήσει την ισραηλινή κατοχή με μια νεο-οθωμανική κατοχή, την οποία διανθίζει με ανέξοδες κορώνες κατά του «Μπίμπι» και με την εξιδανίκευση του οθωμανικού παρελθόντος. Τι καλύτερο λοιπόν για τις ΗΠΑ και για το Ισραήλ από το να του κάνουν τη χάρη, με μια αντίστοιχη μοιρασιά των φυσικών πόρων στα χωρικά ύδατα της Παλαιστίνης και με τουρκικές εγγυήσεις προς το Ισραήλ για έλεγχο (δηλαδή εξόντωση) της παλαιστινιακής αντίστασης; Δεν είναι τυχαίο ότι σχετικές φήμες διαρρέουν ήδη από την πλευρά των αμερικανικών μέσων ενημέρωσης.
Η ελληνική πλευρά απέναντι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα έπρεπε να ξεσηκωθεί. Αφενός, διότι η Ελλάδα του Ανδρέα Παπανδρέου είναι αυτή που διέσωσε την παλαιστινιακή αντίσταση. Σήμερα βέβαια η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να ξεχάσει εκείνη την πολιτική, οπότε ο λόγος δεν είναι και τόσο σημαντικός για τους σημερινούς ελληνόφωνους εσωτερικούς αποικιοκράτες. Αφετέρου, επειδή τουρκική παρουσία στην Παλαιστίνη θα σηματοδοτήσει περαιτέρω περικύκλωση του Ελληνισμού από τον Νότο, μετά την εγκληματική αλλαγή καθεστώτος στη Λιβύη, στην οποία συνηγόρησε η τότε ελληνική κυβέρνηση πλήττοντας καίρια και το διεθνές δίκαιο και τα συμφέροντα του Ελληνισμού. Την ίδια στιγμή μάλιστα κατά την οποία η Τουρκία προσπαθεί να αποκτήσει στρατηγικό βάθος στη Μέση Ανατολή, καταστρέφοντας στην πραγματικότητα (αν ευοδωθεί το σχέδιό της) τον παλαιστινιακό εθνικό σκοπό, η Ελλάδα τρέχει να στείλει πλοίο στην Ερυθρά Θάλασσα, προκειμένου να πολεμήσει εναντίον ενός κράτους που δεν μας έχει κάνει ποτέ το παραμικρό και να υπηρετήσει τα σχέδια της ανεπίσημης, τριπλής στρατηγικής σύμπτωσης συμφερόντων ΗΠΑ-Τουρκίας-Ισραήλ.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ένας άνθρωπος σε αποστολή. Έτοιμος να συνηγορήσει στα χειρότερα σχέδια των ΗΠΑ και εν προκειμένω και κατά συνέπεια και της Τουρκίας εναντίον των λαών της περιοχής και του Ελληνισμού. Η αντιπολίτευση στο μεγαλύτερο μέρος της, το ίδιο. Όλη αυτή η συνθήκη δε, περνά μέσα και από το Παλαιστινιακό: Ό,τι πιο επικίνδυνο είχαμε ως κατάσταση για τον Ελληνισμό, μετά το 1974. Πρέπει να πέσει. Εξ ου και η πλέον όχι μόνο δίκαιη, αλλά και πατριωτική στάση είναι αυτή της δεκαετίας του ’80: συμπαράταξη με την παλαιστινιακή αντίσταση απέναντι στα σχέδια ΗΠΑ, Τουρκίας και Ισραήλ.
Τα όσα γίνονται (και) στο επίπεδο της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής αυτόν τον καιρό έχουν φτάσει σε σημείο τέτοιο, ώστε αν υπήρχε πραγματική και κοινωνικώς γειωμένη αντιπολίτευση, θα είχαν οδηγήσει το λιγότερο στην ατιμωτική πτώση της κυβέρνησης. Ωστόσο, μια σειρά καταστάσεων (θα αναφερθούμε σε επόμενο κείμενο) έχουν οδηγήσει σε στρατηγική και σχεδόν πλήρη σύγκλιση του συνόλου σχεδόν των κοινοβουλευτικών κομμάτων στις βασικές ορίζουσες της κυριαρχίας των ΗΠΑ και της οικονομικής ολιγαρχίας. Αυτή η σύγκληση θεμελιώνεται μεταπολιτευτικώς από το 1996, αλλά εντείνεται την τελευταία δεκαετία και σφραγίζεται το καλοκαίρι του 2015. Η Ελλάδα αποτελεί έκτοτε μια χώρα με μία στρατηγική πέραν πάσης αμφιβολίας και χωρίς (κέντρο-)αριστερά οποιουδήποτε είδους. Κάθε στρατηγικό ζήτημα στη χώρα εκφράζεται κατεξοχήν και κυρίως στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής. Όσο και αν ορισμένες πλευρές της αριστεράς θέλουν να κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, για να κρύψουν και την ιδεολογική τους σύγχυση και τον συμβιβασμό τους με τον ιμπεριαλισμό, αυτή ήταν και αυτή παραμένει η συνθήκη, λόγω της θέσης της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με τον ΣΥΡΙΖΑ ελεγχόμενο και υπό κατάρρευση, το ΚΙΝΑΛ του Ανδρουλάκη να συμφωνεί σε κάθε μείζονα κυβερνητική επιλογή ανερυθρίαστα, με την ακροδεξιά να είναι (όπως πάντα) ένα τσίρκο εξαγορασμένο από το κατεστημένο και με το ΚΚΕ να παραμένει στη γωνιά του (όταν δεν προβαίνει σε καταστροφικές ιδεολογικές παλινωδίες), νιώθει ότι μπορεί να υλοποιήσει το παλαιό αμερικανικό σχέδιο για ένα μεγάλο διακανονισμό μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, ο οποίος να περιλαμβάνει και τη στρατηγική δορυφοριοποίηση του Ελληνισμού από την Τουρκία, χωρίς πολλές αναταράξεις στο εσωτερικό μας. Δεν είναι η πρώτη που το αποπειράται. Κάθε τέτοια απόπειρα δε, εξελίχθηκε πάντα πολύ άσχημα για τον Ελληνισμό. Τίποτε από αυτά όμως δεν σταματά τον Μητσοτάκη. Πρώτα η διακήρυξη φιλίας, με το casus belli και την αμφισβήτηση της κυριαρχίας των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου αμετακίνητα, βάσει της οποίας η Ελλάδα αφοπλίστηκε διπλωματικώς σε διεθνές επίπεδο. Έπειτα, ο «λαγός» Συρίγος και η Συνθήκη της Λωζάνης που μπορεί να αναθεωρηθεί κατά 97% (περιττεύει να πούμε ότι πρέπει να είναι κανείς εντελώς ανόητος για να ανοίγει θέμα αναθεώρησης μιας πολυμερούς συνθήκης, θεωρώντας ότι θα ορίσει τι μπορεί να αναθεωρηθεί. Και επειδή δεν πρόκειται περί ανοησίας, μιλούμε για τη συνήθη τακτική του «λαγού» η οποία θα ανταμειφθεί με κάποιο υφυπουργείο σύντομα). Στο ενδιάμεσο είχαμε τον ορισμό της Ρωσίας ως εχθρού της Ελλάδας και τη συμμετοχή στον πόλεμο με αποστολή όπλων και μισθοφόρων, την επίσημη εγκατάλειψη της Κύπρου και φυσικά την ολόθερμη υποστήριξη στη γενοκτονία, την οποία συντελεί το Ισραήλ στη Γάζα. Όλα τα παραπάνω διατρέχονται από ένα ενιαίο νήμα και μήνυμα: η Ελλάδα έχει ως εξωτερική πολιτική αυτή των ΗΠΑ και μάλιστα στην πλέον «γερακίσια» εκδοχή της. Με τα κατάλληλα ανταλλάγματα, όχι φυσικά προς τη χώρα, αλλά σε προσωπικό επίπεδο στο κατεστημένο αυτής (οικονομικό και πολιτικό), η Ελλάδα και η Κύπρος θα δεχτούν να δορυφοριοποιηθούν (σε υποτίθεται ελεγχόμενο βαθμό και με υποτιθέμενες εγγυήσεις από τις ΗΠΑ) από την Τουρκία, στο πλαίσιο του σχετικού εξευμενισμού της τελευταίας από τις ΗΠΑ.
Το νέο στάδιο της δορυφοριοποίησης του Ελληνισμού από την Τουρκία κατ’ εντολή των ΗΠΑ σχετίζεται με (ή και περνάει μέσα από) το Παλαιστινιακό. Στο πεδίο της Γάζας καθίσταται σαφές ότι οι στόχοι του Ισραήλ αποτυγχάνουν. Το κόστος σε ζωές που καταβάλλει είναι βαρύ και ο στόχος της εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων ούτε επιτυγχάνεται δια των βομβαρδισμών, ούτε και δια της συνενοχής της Αιγύπτου ή της Ιορδανίας, οι οποίες στηρίζουν μεν το Ισραήλ, έχουν δε κάποια όρια. Φαίνεται λοιπόν ότι το νέο σχέδιο που κομίζει ο Μπλίνκεν είναι μια πολυεθνική «ειρηνευτική», δηλαδή κατοχική δύναμη στη Γάζα. Οι Παλαιστίνιοι έχουν απορρίψει κάθε σχετική σκέψη βεβαίως, αλλά υπάρχει μια χώρα η οποία ήδη από καιρό έχει εκφράσει τη διάθεση όχι απλώς να συμμετέχει αλλά να αναλάβει ακόμα και εξ ολοκλήρου την υλοποίηση αυτού του σχεδιασμού: η Τουρκία του Ερντογάν. Σε αντίθεση με όσα οι ντόπιοι, αμερικανοτραφέντες αναλυτές της κακιάς ώρας διακινούσαν επί χρόνια, οι μετοχές του Ερντογάν στον αραβομουσουλμανικό κόσμο μετά την 7η Οκτωβρίου κατέρρευσαν. Όχι μόνο γιατί αποδείχτηκε ότι δεν έχει κανένα λόγο στις δράσεις της παλαιστινιακής αντίστασης, συμπεριλαμβανομένης της Χαμάς, αλλά επιπλέον γιατί, σε αντίθεση με όσα έκανε με το Αζερμπαϊτζάν και με την Ουκρανία από κοινού με το Ισραήλ, δεν έστειλε ούτε μία σφαίρα στους Παλαιστινίους, ενώ οι τουρκικές εταιρείες συνεχίζουν να προμηθεύουν τις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις κανονικά και φυσικά ο ίδιος ο Ερντογάν έχει προσφερθεί να υποκαταστήσει την ισραηλινή κατοχή με μια νεο-οθωμανική κατοχή, την οποία διανθίζει με ανέξοδες κορώνες κατά του «Μπίμπι» και με την εξιδανίκευση του οθωμανικού παρελθόντος. Τι καλύτερο λοιπόν για τις ΗΠΑ και για το Ισραήλ από το να του κάνουν τη χάρη, με μια αντίστοιχη μοιρασιά των φυσικών πόρων στα χωρικά ύδατα της Παλαιστίνης και με τουρκικές εγγυήσεις προς το Ισραήλ για έλεγχο (δηλαδή εξόντωση) της παλαιστινιακής αντίστασης; Δεν είναι τυχαίο ότι σχετικές φήμες διαρρέουν ήδη από την πλευρά των αμερικανικών μέσων ενημέρωσης.
Η ελληνική πλευρά απέναντι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα έπρεπε να ξεσηκωθεί. Αφενός, διότι η Ελλάδα του Ανδρέα Παπανδρέου είναι αυτή που διέσωσε την παλαιστινιακή αντίσταση. Σήμερα βέβαια η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να ξεχάσει εκείνη την πολιτική, οπότε ο λόγος δεν είναι και τόσο σημαντικός για τους σημερινούς ελληνόφωνους εσωτερικούς αποικιοκράτες. Αφετέρου, επειδή τουρκική παρουσία στην Παλαιστίνη θα σηματοδοτήσει περαιτέρω περικύκλωση του Ελληνισμού από τον Νότο, μετά την εγκληματική αλλαγή καθεστώτος στη Λιβύη, στην οποία συνηγόρησε η τότε ελληνική κυβέρνηση πλήττοντας καίρια και το διεθνές δίκαιο και τα συμφέροντα του Ελληνισμού. Την ίδια στιγμή μάλιστα κατά την οποία η Τουρκία προσπαθεί να αποκτήσει στρατηγικό βάθος στη Μέση Ανατολή, καταστρέφοντας στην πραγματικότητα (αν ευοδωθεί το σχέδιό της) τον παλαιστινιακό εθνικό σκοπό, η Ελλάδα τρέχει να στείλει πλοίο στην Ερυθρά Θάλασσα, προκειμένου να πολεμήσει εναντίον ενός κράτους που δεν μας έχει κάνει ποτέ το παραμικρό και να υπηρετήσει τα σχέδια της ανεπίσημης, τριπλής στρατηγικής σύμπτωσης συμφερόντων ΗΠΑ-Τουρκίας-Ισραήλ.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ένας άνθρωπος σε αποστολή. Έτοιμος να συνηγορήσει στα χειρότερα σχέδια των ΗΠΑ και εν προκειμένω και κατά συνέπεια και της Τουρκίας εναντίον των λαών της περιοχής και του Ελληνισμού. Η αντιπολίτευση στο μεγαλύτερο μέρος της, το ίδιο. Όλη αυτή η συνθήκη δε, περνά μέσα και από το Παλαιστινιακό: Ό,τι πιο επικίνδυνο είχαμε ως κατάσταση για τον Ελληνισμό, μετά το 1974. Πρέπει να πέσει. Εξ ου και η πλέον όχι μόνο δίκαιη, αλλά και πατριωτική στάση είναι αυτή της δεκαετίας του ’80: συμπαράταξη με την παλαιστινιακή αντίσταση απέναντι στα σχέδια ΗΠΑ, Τουρκίας και Ισραήλ.
