«Μεγάλωσα τη δεκαετία του '40 και του '50 όταν η συνείδηση των ανθρώπων επέβαλε ότι καθένας έπρεπε να εργάζεται για το κοινό καλό. Αυτό δεν ισχύει πια. Ήρθε η Μ. Θάτσερ και επέβαλε τη νεοφιλελεύθερη συνείδηση σε ολόκληρη την Ευρώπη. Τώρα, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνετε είναι να αναζητήσετε τον εαυτό σας, να σκεφτείτε ότι είστε μόνοι, ότι πρέπει να φροντίσετε τον εαυτό σας. Να θεωρήσετε τους άλλους ως ανταγωνιστές, εχθρούς, να σκεφτείτε τι μπορείτε να κάνετε καλύτερα από αυτούς. Όταν μεγαλώναμε, είμαστε όλοι μαζί, τώρα είναι ο ατομικισμός που επικρατεί. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα.». Λόγια του Βρετανού σκηνοθέτη Κεν Λόουτς (artinews 11/7/2019).
Η Αριστερά αποδέχτηκε την «κανονικότητα» του νεοφιλελεύθερου ατομικισμού και δεν απάντησε με ιδεολογικό και πολιτικό τρόπο ενισχύοντας τη συλλογικότητα, ούτε αντιλήφθηκε τον καίριο ρόλο της τηλεόρασης. Ότι δηλ. η τηλεόραση συνιστά μία «μεταφορά»(metaphora), και ως τέτοια λειτουργεί ως μία τεχνο-λογία της εξουσίας, η οποία κατασκευάζει και διαδίδει τα αφηγήματα της. Ότι η μεταφορική λειτουργία της τηλεόρασης ποιεί όχι μόνο την "πραγματικότητα" αλλά μεταβάλλει ριζικά και τον τρόπο και το περιεχόμενο του δημόσιου διαλόγου. Τα μέσα μαζικής προπαγάνδας λειτουργούν κυριολεκτικά ως θερμοστάτες της κοινωνικής θερμοκρασίας δημιουργώντας συνθήκες υπερθέρμανσης ή συνθήκες κατάψυξης αναλόγως των περιστάσεων και των αναγκών της εξουσίας. Η στρατηγική του συναισθήματος και του φόβου είναι βασική στην βιοπολιτική.
Η τηλεόραση «έχει νεκρώσει την κοινωνία...Ακόμη δεν είμαστε φασιστική χώρα, αλλά μπορεί να συμβεί σύντομα (...) πιστεύω πως ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι πρόθυμο να δεχθεί με φυσικό τρόπο το φασισμό», έλεγε ο Χένρι Μέηλερ για τη χώρα του, τις ΗΠΑ. Το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα σήμερα! Έχουμε πολλές εφημερίδες, πολλά ραδιόφωνα, αλλά οι τηλεοπτικοί σταθμοί είναι σχεδόν όλοι φιλοκυβερνητικοί, κι αυτοί δημιουργούν την «πραγματικότητα».
Στη χώρα μας τείνει να συμβεί ό,τι και στην υπόλοιπη Ευρώπη, όπου έχουμε ουσιαστικά δύο δεξιές παρατάξεις. Η μία κινείται στο πλαίσιο των Βρυξελλών, ενώ η δεύτερη είναι σταθερά προσκολλημένη σε παραδοσιακές αξίες και δομές: ορθόδοξη εκκλησία, εκπαίδευση, εθνικιστικές οργανώσεις κ.ά.. (Οι δύο δεξιές λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία).
Στη Βρετανία η πολιτική διαπάλη «είναι ουσιαστικά η πάλη μεταξύ δύο κομμάτων της Δεξιάς», λέει ο Κεν Λοουτς. Όσο για την Αριστερά, «Το (εργατικό) κόμμα που εκπροσωπούσε κάποτε την Αριστερά έχει υποστεί τέτοια μετάλλαξη που έχει καταλήξει να είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ήταν». Το εργατικό κόμμα στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι ένα συστημικό κόμμα σήμερα που διαγράφει προσωπικότητες όπως ο Λόουτς.
Η τάση και στην Ελλάδα είναι η δημιουργία τηρουμένων των αναλογιών μιας παντοδύναμης ευρωπαϊκής δεξιάς (που θα εκφράζεται από 2-3 κόμματα) και μιας εθνικιστικής και ρατσιστικής δεξιάς, που θα εκφράζεται από τους πολιτικούς σχηματισμούς δεξιά της ΝΔ (Βελόπουλος, "Νίκη", Σπαρτιάτες... και Σαμαράς).
Και η Αριστερά τι κάνει; Βολοδέρνει χαμένη στον ναρκισσισμό των μικρών διαφορών των στελεχών της.
Η απάντηση της Αριστεράς είναι ο ΔΡΟΜΟΣ. Είναι η δράση απέναντι στα Funds και τα κοράκια που σπάνε τις πόρτες των υποθηκευμένων σπιτιών, είναι η συλλογική αλληλεγγύη στις γειτονιές, εκεί όπου ενδημεί η ανεργία, η ανέχεια και η εξαθλίωση, είναι ο αγώνας των αγροτών για την επιβίωσή τους, ο αγώνας των φοιτητών κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων και την υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης.
Στη συλλογική δράση ανασυστήνονται οι ηθικές βάσεις της ανθρώπινης δέσμευσης, έτσι ώστε να μας αφορά αυτό που συμβαίνει στον άλλον, να μας αφορά η παγκόσμια καταστροφή, η πείνα, η εκπόρνευση νεαρών κοριτσιών και ο βιασμός 12χρονων παιδιών, ο θάνατος στη Γάζα και αλλού.
Η συλλογική δράση είναι η απάντηση στον παροξυσμό του φιλοτομαρισμού και της αδιαφορίας που είναι το καθολικό φαινόμενο της καπιταλιστικής κοινωνίας.
Η συλλογική πράξη, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, παντού, είναι η απάντηση στην απεμπόληση κάθε μορφής ηθικής, κοινωνικής και πολιτικής δέσμευσης, αυτής που υπερψηφίζει τον πολιτικό πάτρωνα που διόρισε τον ανίκανο σταθμάρχη στη Λάρισα, οδηγώντας στο θάνατο 57 ανθρώπους, που επιβραβεύει τους θύτες...
Η απάντηση της Αριστεράς περνάει μέσα από την αναδημιουργία συλλογικών δομών αλληλέγγυας πολιτικής δράσης και πολιτισμού, μέσα από οργανώσεις νέων, μέσα από συνδικάτα που δεν περιορίζονται στην αναπαραγωγή της εξουσίας καρεκλοκένταυρων, μέσα από υγιείς παραδοσιακές συλλογικότητες, όπως όριζε το "υγιές" η χριστιανομαρξίστρια Σιμόν Βέιλ...
Η απάντηση βρίσκεται στον αγώνα για μια νέα σύνθεση: στη συμφιλίωση του ατόμου με την κοινότητα. Όχι με τον εκτοπισμό του ορθού λόγου. Όχι με την αφηρημένη κυριαρχία μιας συλλογικότητας που θα λειτουργεί σαν στρατιωτική μηχανή (τύπου Μπίσμαρκ), αλλά με την ανθρωπιά που θα ανθίζει στην ενδιάμεση εκείνη ζώνη όπου λαμβάνει χώρα ο έρωτας, η φιλία, η κατανόηση, η συμπόνια, η αγάπη, ο αγώνας για αξιοπρέπεια. Μόνο η παραδοχή αυτής της αρχής θα μας επιτρέψει να θεμελιώσουμε αυθεντικές κοινότητες, αντί για «στρατιωτικές μηχανές»…
