Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι χρησιμοποίησε την έκφραση «νέος φασισμός» για να χαρακτηρίσει εκείνη τη στιγμή κατά την οποία η αστική τάξη «αποικίζει» τον λαϊκό κόσμο, καταστρέφοντας τους λαϊκούς πολιτισμούς και εγκαθιστώντας τις δικές της «αξίες». Αυτό γίνεται με την εκπαίδευση. «Να τους εκπαιδεύσουμε γιατί αλλιώς θα μας πιάσουν από το λαιμό» έλεγε παλιά ο Αμερικανός φιλόσοφος Έμερσον. Τον ρόλο της λαϊκής και δια βίου εκπαίδευσης έχει αναλάβει σήμερα η τηλεόραση. Η τηλεόραση «έχει νεκρώσει την κοινωνία...Ακόμη δεν είμαστε φασιστική χώρα, αλλά μπορεί να συμβεί σύντομα (...) πιστεύω πως ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι πρόθυμο να δεχθεί με φυσικό τρόπο το φασισμό», έλεγε ο Χένρι Μέηλερ για τη χώρα του τις ΗΠΑ. Αυτό τώρα ισχύει παντού!

Σήμερα δεν χρειάζονται τανκς, αρκούν τα ΜΜΕ και κυρίως η τηλεόραση. Στη Γαλλία οι ακροδεξιοί  «δεν κρύβουν την ικανοποίησή τους καθώς βλέπουν τα θέματά τους να διαδίδονται από το (μιντιακό) γκρουπ Bolloré» (Le Monde). Παντού, ισχυροί μιντιακοί όμιλοι υποστηρίζουν τις ιδέες της ακροδεξιάς.

Ποιες όμως είναι οι ευθύνες της Αριστεράς; Πέρα από την άρνηση πλέον της ρήξης με τον καπιταλισμό και την ριζική μετάλλαξη των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, από την Αριστερά διέφυγε ο «νέος φασισμός» του καταναλωτικού πολιτισμού, που είναι μια πιο περίπλοκη πρόκληση, δεδομένου ότι έχει επιφέρει ριζικές αλλαγές όχι μόνο στην κοινωνία, αλλά και στον τρόπο αναπαραγωγής του κεφαλαίου.

Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι πριν μισό αιώνα μιλούσε για τον «αρχαιολογικό αντιφασισμό» της Αριστεράς ο οποίος αντί να επιτίθεται στον νέο ολοκληρωτισμό, στρέφει την προσοχή του στον παλιό φασισμό συμβάλλοντας έτσι στην απόκρυψη του νέου φασισμού της άρχουσας τάξης που μάλιστα παρουσιάζεται και ως αντιφασιστική (αφού ασκεί κριτική στον «παλιό φασισμό»). Το ίδιο όμως κάνει σήμερα και η λεγόμενη κεντροδεξιά. Ο Μακρόν παρουσιάζεται ως... αντιφασίστας και καλεί σε αντίσταση για να μην περάσει ο φασισμός της Λεπέν!

Η ταύτιση κεντροδεξιάς και συστημικής σοσιαλδημοκρατίας επιτρέπει στην ακροδεξιά να οικειοποιείται έννοιες, σύμβολα και παραδόσεις της Αριστεράς, όπως η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στο σύστημα και την εξουσία, και να παρουσιάζει μάλιστα ένα αντιιμπεριαλιστικό και αντιαποικιακό πρόσωπο. «Βρισκόμαστε υπό κατοχή – δεν φοβάμαι καθόλου τη λέξη, μιλάω συχνά για τη δεύτερη κατοχή… Ακολουθούμε την παράδοση όλων των αντιαποικιακών αγώνων» λέει ένας Γάλλος ακροδεξιός. Οι νεοφασίστες παρουσιαζόμενοι ως αντισυστημικοί αλιεύουν από το χώρο της πολυδιασπασμένης και εν πολλοίς αφομοιωμένης Αριστεράς και των εξωνημένων εργατικών συνδικάτων (δες και ΓΣΕΕ). Ο «combat culturel» (ο «πολιτιστικός αγώνας») ο ατομικισμός και η ξενοφοβία των ακροδεξιών του "πατρίς-θρησκεία-οικογένεια" καταλαμβάνει πλέον το «κενό» της αναξιόπιστης και μεταλλαγμένης πλήρως "κυβερνώσας" σοσιαλδημοκρατίας. 

Γι' αυτό η Αριστερά πρέπει να προτεραιοποιήσει τον αγώνα ενάντια στο νέο φασισμό... Δεν μπορεί ο Μακρόν που άνοιξε το δρόμο της εξουσίας στην ακροδεξιά και ψήφισε μαζί με την Λεπέν τον αντιμεταναστευτικό νόμο να εμφανίζεται τώρα ως αντιφασίστας... Δεν αρκούν οι διαδηλώσεις ενάντια στη Λεπέν, η απάντηση θα πρέπει να είναι πολυεπίπεδη με προμετωπίδα την αγωνιστική αλληλεγγύη και τη συλλογικότητα...

*Φωτογραφία από τον "τοίχο" της φίλης Αλεξάνδρας Κορωναίου: "Ντρεπόμαστε, φοβόμαστε, αλλά αγωνιζόμαστε", γράφει το πλακάτ της νεαρής γυναίκας στην Πλατεία της Δημοκρατίας.