του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη, Από selidodeiktis
– Στο Δαμάσι Τυρνάβου, ήταν ο σεισμός – ποιος να τα βάλει με τα στοιχεία της φύσης όπως ο σεισμός; – που γκρέμισε το παμπάλαιο κτήριο – ποιος να τα βάλει με τον πανδαμάτορα χρόνο; – του δημοτικού σχολείου. Ευτυχώς ένας από τους τεμπέληδες εκπαιδευτικούς μπόρεσε και έσωσε τους μαθητές αφού στις επιλογές της πολιτείας δεν χωράει η ανέγερση σύγχρονων σχολικών κτηρίων. Αν δεν γκρεμιστεί από μόνο του δεν χτίζεται άλλο.
– Στην Πυλαία Θεσσαλονίκης, οι μαθητές του 4ου Δημοτικού Σχολείου ένιωσαν όπως οι συμπαθείς Γαλάτες στο μακρινό Γαλατικό χωριό που περίμεναν να τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Ευτυχώς η τεμπέλα δασκάλα τους, είδε τον ουρανό-ταβάνι να σχίζεται σιγά-σιγά και πρόλαβε να τα βγάλει έξω πριν τους έρθει στο κεφάλι.
– Για τους υπεύθυνους-ανεύθυνους, ένας καλός, ευαίσθητος και πονόψυχος χορηγός θα μπορούσε να λύσει τέτοιου είδους προβλήματα. Γλυτώνει και το κράτος τις άχρηστες και αχρείαστες δαπάνες και θα μπορεί να ξοδεύει για καμιά μίζα, για κανένα εξοπλιστικό πρόγραμμα, για καμιά μεγάλη παραγγελία φαρμάκων από τη Νοβάρτις. Χρήσιμα πράγματα δηλαδή και κυρίως «επικερδή».
– Άλλωστε, «τι μπορείς να κάνεις;», αναρωτιούνται πολλοί με περισσή σοφία, πίκρα και κατανόηση, «αφού αυτοί που μας κυβερνάνε είναι πολλοί σκληροί, αυταρχικοί και καταφεύγουν συνέχεια στα δικαστήρια;». «Και είναι και ο νόμος. Πώς να παρανομήσεις; Σου πάει η καρδιά να παρανομήσεις; Και τι παράδειγμα θα δώσεις στους νεώτερους;».
– Εντάξει, και το 1821 παράνομοι ήταν αυτοί που ξεσηκώθηκαν. Και με τους Γερμανούς όσοι αντιστάθηκαν ήταν παράνομοι. Νόμιμοι ήταν όσοι συνεργάστηκαν και χειροκροτούσαν τους φασίστες. Και με τη χούντα των συνταγματαρχών όσοι ύψωσαν ανάστημα ήταν παράνομοι. Νόμιμοι ήταν οι φιλοχουντικοί και οι καλοί νοικοκυραίοι.
– Όμως οι κατακτητές και οι δυνάστες, από τους αγώνες των «παράνομων» λάκισαν και εκδιώχθηκαν. Οι «νόμιμοι» και οι «φρόνιμοι» ποτέ δεν αντιστάθηκαν. Σαν θες το άδικο να παλέψεις πρέπει κόντρα να πας στο νόμο γιατί το άδικο κάποιος νόμος το γέννησε και το συντηρεί.
– «Ήταν άλλες τότε οι εποχές», υποστηρίζουν οι υποστηριχτές της νομιμότητας που τις περισσότερες φορές ακόμα κι αυτή η υποστήριξη είναι κατά το δοκούν. Άλλες οι εποχές αλλά αυτοί που αγωνίστηκαν για το δίκιο ήταν, ειδικά στην αρχή, αιρετικοί, ταραχοποιοί και αποδιοπομπαίοι από την κοινωνία των «φρόνιμων νοικοκυραίων».
– Βολεύει πολλοί το «ήταν άλλες οι εποχές», γιατί δικαιολογεί την απραξία τους αν όχι τη συναίνεση και τη συνεργασία τους με όσους σπέρνουν την αδικία και την τρομοκρατία στην κοινωνία.
– Η νίκη των φοιτητών, ενάντια στην είσοδο της αστυνομίας στα πανεπιστήμια δεν ήταν σε άλλες εποχές.
– Η νίκη των εκπαιδευτικών, ενάντια στις σκοταδιστικές επιδιώξεις της κυβέρνησης και των συμμάχων της για το μέλλον του δημόσιου σχολείου, δεν ήταν σε άλλες εποχές. Γι΄αυτό βάλθηκαν λυτοί και δεμένοι και από μέσα και απ΄έξω να την υποβαθμίσουν. Όμως το ποτήρι της αξιολόγησης όχι μόνο ράγισε αλλά έγινε εκατό κομμάτια που τρέχουν τώρα οι κατασκευαστές της να τα κολλήσουν ξανά. Μάταια όμως. Δεν τους βγαίνει η συγκόλληση.
– Η νίκη των εργαζομένων στο e–food, έστειλε ηχηρό μήνυμα στα σύγχρονα αφεντικά, σε όλους αυτούς που νομίζουν πως με τους ευφυείς σχεδιασμούς , τα κορμιά και τα μυαλά των σύγχρονων δούλων θα χτίσουν αυτοκρατορίες, πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και πως η μαζική αντίδραση μπορεί να τους γκρεμίσει μέσα σε λίγες μέρες.
– Η νίκη των λιμενεργατών απέναντι στον εργατοκτόνο κολοσσό της Cosco δεν ήταν σε άλλες εποχές. Έδειξε όμως πως νόμος δεν είναι αυτό που προκύπτει από την ανύψωση των βουλευτικών χεριών μέσα στο κτήριο της Βουλής, αλλά αυτό που προκύπτει από τις υψωμένες γροθιές έξω από τις πύλες των σύγχρονων κολαστηρίων, στο πεζοδρόμιο και τους δρόμους, των ανθρώπων που παράγουν τον πλούτο και τον δικαιούνται εξ ολοκλήρου.
– Τι κι αν τα συνεργαζόμενα και συστημικά ΜΜΕ δεν αφιέρωσαν ούτε λίγα λεπτά από τον πολύτιμο, γι΄αυτά, τηλεοπτικό τους χρόνο. Η αντίσταση στο άδικο όπως και το άδικο το ίδιο, δεν φιμώνονται, δεν καταπνίγονται, δεν ξεχνιούνται.
– Το αίμα των αδικοχαμένων στους δρόμους των διανομέων και στους γερανούς των λιμανεργατών θα παραμένει ανήσυχο μέχρι την πλήρη δικαίωσή τους. Η ένταση της βίας των δυνάμεων καταστολής, των σύγχρονων Σκυθών, στα σώματα και τα κεφάλια των καταπιεσμένων αντί να καταπνίγει, πετυχαίνει να ξυπνά τα αντανακλαστικά των εργαζομένων και της νεολαίας, ενάντια στο άδικο που ξεχειλίζει πλέον σε κάθε νόμο που θεσπίζει η εξουσία.
– Στο εξής η διεκδίκηση δεν θα αφορά τα επιμέρους, τα λίγα και τα μικρά και όχι μόνο αυτά που έχουμε ανάγκη αλλά αυτά που μας αξίζουν.
– «Αλήθεια, γιατί να θέλουμε την κατάργηση της πρώτης θέσης στα τρένα, τα πλοία και τα αεροπλάνα; Για την κατάργηση της τρίτης και της δεύτερης θέσης θα αγωνιστούμε. Η πρώτη θέση είναι αυτή που μας αξίζει»!
