Η αφορμή για το παρόν σχόλιο είναι η πολιτική-συνδικαλιστική απόλυση του εκπαιδευτικού, συγγραφέα και συνδικαλιστή Βασίλη Λιόση, μετά από 25 χρόνια εργασίας σε ιδιωτικό σχολείο (δες εδώ ανακοίνωση ΟΙΕΛΕ).
Στη συζήτηση για την αξιολόγηση στην εκπαίδευση έχει γίνει κατορθωτό από την κυβέρνηση, να συζητιούνται διάφορα άσχετα θέματα εκτός από τους πραγματικούς στόχους της αξιολόγησης. Επαναλαμβάνονται μονότονα επιχειρήματα για την ανάγκη βελτίωσης του εκπαιδευτικού έργου, για την ανάγκη βελτίωσης ή απομόνωσης των ακατάλληλων εκπαιδευτικών και επαναλαμβάνονται κλισέ όπως “μα παντού γίνεται αξιολόγηση” ή “τι φοβάται ο καλός εκπαιδευτικός από την αξιολόγηση”.
Δε συζητιέται όμως ούτε η διεθνής εμπειρία από τα συστήματα αξιολόγησης, ούτε η εμπειρία από την ιδιωτική εκπαίδευση όπου εκεί υπάρχει η αξιολόγηση του σχολάρχη.
Δε συζητιέται ότι δεν υπάρχει γενικώς αξιολόγηση, αλλά η συγκεκριμένη αξιολόγηση που θα κάνει η κυβέρνηση, το υπουργείο, η εξουσία, οι σχολάρχες στα ιδιωτικά σχολεία, οι κυβερνητικά αρεστοί στα δημόσια, με στόχους να υποχρηματοδοτηθεί η εκπαίδευση, να εμπορευματοποιηθεί περισσότερο η εκπαιδευτική λειτουργία, να ελεγχθεί και χειραγωγηθεί το εκπαιδευτικό έργο και βεβαίως, για να γίνουν όλα αυτά, να περιοριστούν ή καταργηθούν τα όποια εργασιακά και άρα και συνδικαλιστικά δικαιώματα των εκπαιδευτικών.
Και μπορεί για τους γονείς-πελάτες όλα τα παραπάνω να είναι θεμιτά και ίσως και αναγκαία, καθώς ελπίζουν να ανήκουν σε εκείνο το 25% που θα βρίσκεται στα καλά σχολεία και με τους καλούς εκπαιδευτικούς, αλλά για τους γονείς-πολίτες είναι μια μεγάλη οπισθοδρόμηση σε σχέση με βασικές αξίες της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της άμβλυνσης των ανισοτήτων στην πρόσβαση στη γνώση, μια οπισθοδρόμηση που μας γυρνάει 150 χρόνια πριν, στα εκπαιδευτικά συστήματα της Βικτωριανής Εποχής, όπου “ο έχων εκπαιδεύεται”.
Στη χώρα μας η πολιτική αυτή έχει επιταχυνθεί επί κυβέρνησης ΝΔ. Αξιολόγηση σχολικής μονάδας, αύξηση πρότυπων σχολείων, διαγνωστικές εξετάσεις για παιδιά ΣΤ’ δημοτικού και Γ’ γυμνασίου. Στη δε ιδιωτική εκπαίδευση ο νόμος Κεραμέως του 2020 έλυσε τα χέρια στους σχολάρχες να “αξιολογούν”, δηλαδή να απολύουν εκπαιδευτικούς λόγω συνδικαλιστικής δράσης. Η ΟΙΕΛΕ έχει κάνει λόγο για πάνω από 200 τέτοιες απολύσεις τα τελευταία 2 χρόνια.
Το ότι πολλά ιδιωτικά σχολεία έχουν απευθείας σχέσεις με τη ΝΔ είναι γνωστό. Το ότι στο συγκεκριμένο σχολείο, όπου ο συγκεκριμένος εκπαιδευτικός διαμαρτυρήθηκε γιατί εκθειάστηκε ο Μεταξάς, φοιτούν παιδιά κορυφαίου υπουργού της ΝΔ και εγγόνια γνωστού ναζιστή και οπαδού του Μεταξά, δεν είναι τυχαίο.
Το ότι σε πολλά ιδιωτικά σχολεία οι σχολάρχες θέλουν τους εκπαιδευτικούς να είναι διαθέσιμοι ανά πάσα ώρα και στιγμή, απόγευμα, σαββατοκύριακα, αργίες και θέλουν να τελειώνουν με το συνδικαλισμό και τα εργασιακά δικαιώματα είναι επίσης γνωστό.
Το ότι η αξιολόγηση στα δημόσια σχολεία θα ακολουθήσει, στην ουσία και στο γράμμα, τα πεπραγμένα στην ιδιωτική εκπαίδευση είναι επίσης δεδομένο.
Αυτό που αναζητείται είναι η πολιτική που θα συγκροτήσει τους γονείς ως πολίτες από πελάτες και τους εκπαιδευτικούς ως πρωτοπόρα δύναμη για την υπεράσπιση του δικαιώματος στη μόρφωση για ΟΛΑ τα παιδιά.
Μέλος της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ. Αρθρογραφεί στο antapocrisis.
ΠΗΓΗ: antapocrisis.
