Με πρόσκληση του υπουργείου Παιδείας πραγματοποιήθηκε χθες η συνάντηση του υπουργού Παιδείας Κυριάκου Πιερρακάκη με το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, ενώ σήμερα Τετάρτη θα ακολουθήσει η συνάντηση με το Δ.Σ. της ΔΟΕ.

Πρόκειται για την πρώτη συνάντηση γνωριμίας, η οποία ωστόσο κυριαρχείται αφενός από τις εξαγγελίες για γραπτό διαγωνισμό των εκπαιδευτικών και την ελεύθερη επιλογή σχολείου, καθώς βεβαίως και από τις «αυξήσεις» στις αποδοχές των εκπαιδευτικών, που παρουσιάστηκαν με «ταρατατζούμ» από τον υπουργό των Οικονομικών, όπως και από την αξιολόγηση.

Είναι φανερό ότι τόσο οι αλλαγές στο σύστημα πρόσληψης των εκπαιδευτικών όσο και η «ελεύθερη» επιλογή σχολείου είναι στρατηγικές κατευθύνσεις του υπουργείου Παιδείας και φυσικά της κυβέρνησης και δεν πρόκειται να εγκαταλειφθούν.

Ωστόσο, υπό το βάρος των αντιδράσεων των εκπαιδευτικών ο υπουργός Παιδείας προσπαθεί να κερδίσει χρόνο επιχειρώντας να καθησυχάσει τους χιλιάδες αδιόριστους-αναπληρωτές με «βομβαρδισμό» καλών προθέσεων.

«Αναζητούμε ποιο είναι το βέλτιστο σύστημα το οποίο θα μπορέσει να συγκεράσει, αν θέλετε, και τα πολύ καλά βιογραφικά και τη μεγάλη εμπειρία που έχουν συγκεντρώσει οι αναπληρωτές και το στοιχείο δικαιοσύνης ότι έχουν στηρίξει όλα αυτά τα χρόνια την εκπαίδευση σε όλες τις γωνιές της χώρας, σε σχέση και με τις ανάγκες που υπάρχουν το 2023, ποια είναι η εποχή και τι είδους σύστημα χρειάζεται για να είναι το πιο αξιοκρατικό που υπάρχει.

Ολα αυτά θα τα συγκεράσουμε στην πρότασή μας. Δεν υπάρχει περίπτωση να αδικηθούν οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν προσφέρει πάρα πολύ. Θέλουμε να ανοίξουμε ένα διάλογο με την εκπαιδευτική κοινότητα για το ποιο πρέπει να είναι το βέλτιστο σύστημα διορισμών για τα επόμενα χρόνια. Αυτό θα κάνουμε».

Στο σημείο αυτό οποιοδήποτε μέλος της εκπαιδευτικής κοινότητας έχει μάθει να διαβάζει πίσω από τις διακηρύξεις και τα λόγια που μοιάζουν με το νερό που κυλάει για λίγο στην πέτρα, χωρίς να αφήνει το παραμικρό σημάδι, μπορεί να καταλάβει ότι το ατελείωτο ξόρκισμα της εξαγγελίας για γραπτό διαγωνισμό των εκπαιδευτικών είναι το τίμημα που πρέπει να πληρωθεί για να αποσπαστεί ευκολότερα η συναίνεση των εκπαιδευτικών.

Προφανώς ο υπουργός Παιδείας, αντιλαμβανόμενος την αντίθεση όλων των εκπαιδευτικών φορέων, σωματείων, επιστημονικών ενώσεων στον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, εισάγει στον λόγο του μια μορφή «διαλόγου» με τους εκπαιδευτικούς φορείς.

Πρόκειται για επιχείρηση ελέγχου των αντιστάσεων και διαμόρφωσης συναίνεσης γύρω από μια κατεύθυνση (γραπτός διαγωνισμός εκπαιδευτικών) που αποτελεί ιδιαίτερης σημασίας ζητούμενο για το επιτελείο του υπουργείου Παιδείας, σήμερα.

Τον ίδιο στόχο εξυπηρετεί και το μάζεμα της εξαγγελίας για ελεύθερη επιλογή σχολείου, που έγινε «η ελεύθερη επιλογή σχολείου των μαθητών, από τους γονείς, θα γίνεται μόνο σε σχολικές μονάδες που θα δηλώνονται κενές θέσεις». Προφανώς αυτό για το υπουργείο Παιδείας είναι το λεκτικό τίμημα που πρέπει να πληρωθεί για να εξασφαλιστούν οι συνθήκες που θα επιβάλλουν τη «γέφυρα» της λεγόμενης ελεύθερης επιλογής σχολείου με τα vouchers για δημόσια και ιδιωτικά σχολεία.

Η καθιέρωση της ελεύθερης γονεϊκής επιλογής με την παροχή ενός κουπονιού εκπαίδευσης (voucher) δίνει –πάντοτε θεωρητικά– τη δυνατότητα εγγραφής σε όποιο σχολείο θέλει ο γονέας. Είναι όμως έτσι;

Προφανώς όχι! Η «ελεύθερη» γονεϊκή επιλογή σχολείου σημαίνει στην πραγματικότητα ότι μεταρρυθμίζεται η πολιτική χρηματοδότησης. Αντί μιας χρηματοδότησης των σχολείων με ορίζοντα την ισότιμη και κοινωνικά δίκαιη αντιμετώπισή τους, οδηγούμαστε σε μια επιλογή ατομική, όπου, με όχημα το κουπόνι, ο κάθε γονέας θα επιλέγει τα «καλά», στα μάτια του, σχολεία. Τα κριτήρια μπορεί να είναι ποικίλα και σύνθετα. Το σίγουρο είναι ότι οδηγούμαστε σε ένα εκπαιδευτικό περιβάλλον όπου τα σχολεία θα λειτουργούν αγοραία, οι γονείς ως πελάτες και το δημόσιο αγαθό της εκπαίδευσης θα γίνει προϊόν χρηματιστηριακής λογικής, όπου άλλα σχολεία θα κερδίζουν μαθητές και άλλα θα χάνουν.

Μπορεί θεωρητικά η «ανοικτή εγγραφή» να προτάσσει το δικαίωμα της ελευθερίας των γονιών να επιλέγουν την εκπαίδευση των παιδιών τους ελεύθερα και ανεμπόδιστα, όμως στη μεγάλη πλειονότητα των περιπτώσεων αποδείχτηκε πως δεν είναι οι γονείς τελικά που διαλέγουν σχολεία, αλλά τα σχολεία που διαλέγουν μαθητές και γονείς, επιζητώντας ουσιαστικά το κουπόνι τους προκειμένου έτσι να διασφαλίζουν τη χρηματοδότηση άρα και την επιβίωσή τους.

Οπως σωστά επισημαίνει ο πρόεδρος της ΟΙΕΛΕ, Γιώργος Χριστόπουλος, είναι φανερό ότι σχεδιάζεται η μεθόδευση της κατηγοριοποίησης των σχολείων με όχημα την αυτοαξιολόγηση και την εξωτερική αξιολόγηση.

Και τα αποκαλυπτήρια έγιναν και πάλι στην πρόσφατη συνέντευξη του υπουργού Παιδείας. Ρωτάει, λοιπόν, ο δημοσιογράφος: «Την επίμονη πρόταση του Στέφανου Μάνου να δημοσιοποιούνται τα στοιχεία, η επίδοση των σχολικών μονάδων στις πανελλαδικές για να βγαίνει ένα κριτήριο αξιολόγησης... πώς την ακούτε;» Και απαντάει ο Κυριάκος Πιερρακάκης: «Παραβιάζετε ανοικτές θύρες υπό την έννοια ότι τον νόμο για τα ανοικτά δεδομένα, την ευρωπαϊκή οδηγία, είχα την ευκαιρία να την επεξεργαστώ εγώ και η ομάδα μου, όταν ήμουν στο υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης. Αρα εκ των πραγμάτων όλα τα δεδομένα τα οποία είναι δημόσια οφείλουν να δημοσιοποιούνται. Τα συγκεκριμένα δεδομένα είναι δημόσια, άρα θα δημοσιοποιούνται…».

Οι αυξήσεις των μισθών για τους εκπαιδευτικούς είναι εικονικές

Όσον αφορά τις λεγόμενες αυξήσεις στις αποδοχές των εκπαιδευτικών (λιγότερο από 45 ευρώ καθαρά τον μήνα για το μεγαλύτερο τμήμα των εκπαιδευτικών), οι «αυξήσεις» αυτές δεν ξεπερνούν το 4%, όταν μόνο το 2022 υπήρχε μείωση του πραγματικού μισθού κατά 7,4% και δεν καλύπτουν ούτε στο ελάχιστο τον πληθωρισμό των τελευταίων χρόνων, ενώ, παράλληλα, με βάση τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, στην Ελλάδα οι μισθοί των εκπαιδευτικών σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια έχουν μειωθεί 40% από το 2010 έως το 2021.