Μπροστά στην επέτειο του Πολυτεχνείου το 1ο Λύκειο Καισαριανής ήρθε στη δημοσιότητα για μια, δυστυχώς, αρνητική εξέλιξη.
Η πρόταση να συμπεριληφθεί στα τραγούδια τίμησης του Πολυτεχνείου και ένα τραγούδι με αναφορά στον Παλαιστινιακό αγώνα, προκάλεσε την αντίδραση της διευθύντριας, που ζήτησε την αφαίρεσή του με το σκεπτικό πως «… στην αναγκαιότητα της προβολής των αξιών της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της ειρήνης και ακριβώς για να αποφευχθεί η πρόκληση συναισθημάτων μίσους, ρατσισμού και διχόνοιας μεταξύ των μαθητών, ζήτησε να μην ταχθούμε μέσω του περιεχομένου του εν λόγω τραγουδιού με τη μία ή με την άλλη πλευρά».
Αν κάποιος αποδεχτεί ένα τέτοιο σκεπτικό τότε εύλογα αναρωτιέται γιατί να γιορτάζεται και το ίδιο το Πολυτεχνείο; Μήπως και αυτό δεν είχε δύο πλευρές; Τις δύο πλευρές που χώριζε η πύλη του; Μήπως δεν ήταν άλλη η πλευρά του τανκ και άλλη των φοιτητών; Και αν «κάποιος μαθητής» όπως λέγεται , υπερασπίζεται τη χούντα και τα τανκς της, τότε για να αποφευχθεί ο διχασμός πρέπει να σταματήσει ο γιορτασμός του Πολυτεχνείου, όπως άλλωστε διάφοροι το επιθυμούν;
Μήπως και η επέτειος του ΟΧΙ που γιορτάστηκε πριν λίγο καιρό, τιμά ένα γεγονός που είχε μόνο μία πλευρά; Μήπως ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας που εξέφρασε το πνεύμα του ΟΧΙ και οι συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών ήτανε στην ίδια πλευρά; Μήπως -ακόμη πιο μακριά- η επέτειος της επανάστασης του 1821, τιμά παρομοίως ένα γεγονός που είχε μία μόνο πλευρά; Τότε οι τουρκοπροσκυνημένοι και οι Νενέκοι που αντιπάλεψε ο Κολοκοτρώνης και ο εξεγερμένος λαός τι ήτανε;
Αυτές τις μέρες κανείς γονιός, εκπαιδευτικός μα και άνθρωπος δε μπορεί να μένει ασυγκίνητος από το δράμα που ζει ο Παλαιστινιακός λαός. Από τη σφαγή των νηπίων, από τις χειρουργικές επεμβάσεις χωρίς αναισθησία, από την ισοπέδωση της Γάζας, από το βομβαρδισμό νοσοκομείων, εκκλησιών, σχολείων, προσφυγικών καταυλισμών και από τους χιλιάδες νεκρούς. Κανείς δεν μπορεί να μην ανατριχιάζει από τις απειλές για πυρηνικό όλεθρο που εκτοξεύουν οι ισραηλινοί στρατοκράτες.
Το σκεπτικό που πρόβαλε η διευθύντρια είναι πρωτίστως της ελληνικής κυβέρνησης που βαφτίζει μια εξελισσόμενη γενοκτονία σε «δικαίωμα αυτοάμυνας». Που χαρακτηρίζει ένα ολόκληρο λαό που χρόνια μάχεται για την ελευθερία του ως τρομοκράτη, που ποινικοποιεί στον τόπο μας την αλληλεγγύη και που ο υπουργός παιδείας της εγκαλεί για αντισημιτισμό την ομοσπονδία των καθηγητών που τόλμησε να εκφράσει διαμαρτυρία για το έγκλημα που διαπράττεται.
Και επειδή ακριβώς θέλουμε την «προβολή των αξιών της ελευθερίας , της δημοκρατίας και της ειρήνης» τιμώντας το Πολυτεχνείο, είναι αυτονόητη η σύνδεσή του στη φετινή επέτειο με την καταδίκη του βάρβαρου εγκλήματος που εξελίσσεται στην Παλαιστίνη, διότι χωρίς αυτό, οι λέξεις είναι κούφιες.
Και η τίμηση του Πολυτεχνείου γίνεται ένα αδειανό πουκάμισο, και οι νεκροί του ξανασκοτώνονται.
Αν το μάθημα προς τα παιδιά μας είναι το μάθημα του Πόντιου Πιλάτου που «νίπτει τας χείρας του», αν είναι οι ίσες αποστάσεις απέναντι σε αυτόν που διαπράττει το έγκλημα και στο θύμα του, τότε συμμετέχουμε στη διαμόρφωση μιας κοινωνίας ανήθικης και υποταγμένης και σε μια ζούγκλα που κυριαρχεί το δίκιο του ισχυρού.
Μ. Κ.
Μέλος του Δ.Σ του συλλόγου γονέων του 1ου ΓΕΛ Καισαριανής
