Από την επιτροπή αγώνα εκλέγονται: Φυτσιλής, Καραμήτρου, Γκαραγκάνη, Αλεξάκος

Η εκλογική διακήρυξη

ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ,   ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΣΤΕ ΗΤΤΕΣ!

Όλα συνεχίζουν να βαίνουν καλώς... και εναντίον μας!!!

Νεύρα, πίεση, άγχος, αγανάκτηση, οργή... Αυτές οι λέξεις και άλλες συνώνυμες περιγράφουν την καθημερινότητα μας μέσα στα σχολεία. Εντατικοποίηση, γραφειοκρατία, αναπληρωτές σε 3 και σε 5 σχολεία (και την ίδια μέρα πρωί-βράδυ) και χωρίς άδειες μητρότητας. Σε ομηρία οι νεοδιόριστοι συνάδελφοι που δεν μονιμοποιούνται για να περάσει η αξιολόγηση, τρεχαλητό για να «να βγει η ύλη», μάθημα σε τμήματα υπερπλήρη. Με τα φαινόμενα βίας και παραβατικότητας από μαθητές μας να εμφανίζονται όλο και συχνότερα και με τον καθηγητή υπεύθυνο (βεβαίως-βεβαίως) και για αυτά.

Γιατί είναι υπεύθυνος και γι όλα τ' άλλα: Για την αποτυχία στις εξετάσεις τύπου PISA, στις πανελλαδικές, στις τράπεζες θεμάτων. Όλες οι βαθμίδες της εκπαίδευσης βιώνουν την πίεση των διάφορων εξετάσεων, που γίνονται μοχλός για να αποτιμηθεί «αντικειμενικά» η δική μας εργασία, για να «εξορθολογιστούν» οι μισθοί μας, για να αμειβόμαστε ανάλογα με την «αποτελεσματικότητά» μας και -γιατί όχι;- να απομακρυνθούν όσοι κριθούν «ανεπαρκείς».

Αλλά και εκτός του σχολείου, η καθημερινότητα αποτελεί έναν πόλεμο επιβίωσης. Ακρίβεια, στράγγισμα των πενιχρών μισθών, χρωματιστά τιμολόγια ρεύματος για να κρυφτεί η μαυρίλα των αυξήσεων που αυγατίζουν τα κέρδη λίγων. Κατά τ' άλλα, έχουμε πάρει επενδυτική βαθμίδα, με κλειστό τον δρόμο Καρδίτσα-Λάρισα, τους πλημμυροπαθείς ακόμα με ανοιχτές τις πληγές τους και τον κάμπο μας να είναι μπροστά σε μια παραγωγική-οικονομική καταστροφή που θα επηρεάσει αρνητικά όλους μας! Τουλάχιστον να έχουμε την υγεία μας, γιατί η περίθαλψη στο Νοσοκομείο Καρδίτσας (για το ΚΥ Παλαμά- ούτε λόγος) έρχεται αντιμέτωπη με τις ελλείψεις σε προσωπικό και υλικά εξετάσεων. Η επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα και στη συνδικαλιστική και πολιτική δράση εντείνεται. Στόχος είναι να ελεγχθεί και να κατασταλεί (με εργαλείο τον αντεργατικό νόμο 4808 –νόμος Χατζηδάκη-) κάθε ζωντανή κίνηση των σωματείων. Οι απεργίες βγαίνουν, κατά συρροή και με fast-track διαδικασίες, παράνομες και η «γραμμή παραγωγής» πολιτικών διώξεων δουλεύει ασταμάτητα. Δεν περιγράφουμε άλλο!

Η κυβέρνηση επιδιώκει να εκκαθαρίσει το τοπίο στην εκπαίδευση -και συνολικά στην κοινωνία- από κάθε πολιτικό και κοινωνικό δικαίωμα. Δημόσια-δωρεάν παιδεία, σπουδές, υγεία, εισόδημα, εργασία, δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες δέχονται διαχρονικά και ασταμάτητα την επίθεση των κυβερνήσεων. Μ' ένα σχολείο ταξικό, κατηγοριοποιημένο, τοξικό, φτηνό για το κράτος και ακριβό για το λαό. Με τους εκπαιδευτικούς υποταγμένους-και άβουλους. Κι όλα αυτά με τον ορίζοντα να σκοτεινιάζει από τα σύννεφα του πολέμου που σκεπάζουν την περιοχή μας και το αίμα να ρέει ασταμάτητα στην Παλαιστίνη.

«Και εμείς; Τι περιμένουμε;

Ότι οι κουφοί παραχωρήσεις θα μας κάνουν κι οι αχόρταγοι κάτι θε να μας δώσουν!

Οι λύκοι θα μας ταΐσουνε αντί να μας καταβροχθίσουν!

Από φιλία θα μας προσκαλέσει η τίγρη να της βγάλουμε τα δόντια!

Τέτοια περιμένουμε;» (Μ. Μπρεχτ)

• Τίποτα δεν έχουμε να περιμένουμε από καμία κυβερνητική «ευαισθησία», που θα περιγελάσει με τα voucher τη λαϊκή και εργατική εξαθλίωση
• Τίποτα δεν έχουμε να περιμένουμε από «σωτήριες» κυβερνητικές εναλλαγές, που θα διαχειριστούν την ίδια πολιτική
• Τίποτα δεν έχουμε να περιμένουμε από την ηγεσία της ΟΛΜΕ, που δηλώνει πλήρη υποταγή στα σχέδια του υπουργείου και βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με την αντίθεση του κλάδου στα αντιδραστικά κυβερνητικά μέτρα.

ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ-ΠΕΚ συνεχίζουν το διαλυτικό τους έργο, με «αριστερό» εγγυητή της απραξίας-ανοχής, την ΑΣΕ-ΠΑΜΕ. Είναι δικό τους έργο η διαλυτική κατάσταση στον κλάδο, η επιβολή κλίματος ανημπόριας και ήττας. Για να μείνουν οι καθηγητές θεατές των εξελίξεων, το πολύ ψηφοφόροι και όχι πρωταγωνιστές, δύναμη δηλαδή υπεράσπισης, διεκδίκησης και ανατροπής.

Να ξεπεράσουμε τις δυνάμεις της υποταγής, να οργανώσουμε την πάλη μας στο σωματείο μας
Σήμερα που όλοι οι αγώνες κρίνονται «παράνομοι», το εκπαιδευτικό κίνημα έχει χρέος να περιφρουρήσει ΚΑΙ το δικαίωμα στην συνδικαλιστική δράση, κάνοντας πράξη το «ένας για όλους – όλοι για έναν». Οι αγώνες δεν είναι νόμιμοι ή παράνομοι, είναι δίκαιοι και αναγκαίοι.