Στο στόχαστρο του υπουργείου εκπαιδευτικοί και μαθητές για μπούλινγκ - αξιολόγηση
Χρήστος Κάτσικας
Το ζήτημα του εκφοβισμού και της νεανικής βίας είναι ένα εξαιρετικά σοβαρό, σύνθετο και πολυπαραγοντικό ζήτημα με πολλές διαστάσεις.
Οι τελευταίες ανακοινώσεις του Κυριάκου Πιερρακάκη για τη σχολική βία, το μπούλινγκ, τις ποινές και την πλατφόρμα περιστατικών σχολικού εκφοβισμού (η οποία δεν είναι τίποτε άλλο από ψηφιακό υποκατάστατο αληθινής και ριζικής αντιμετώπισης), φανερώνουν ότι το υπουργείο Παιδείας θεωρεί πως το σχολείο είναι απλά μια δημόσια υπηρεσία και ότι με ένα πλέγμα αυστηρών διοικητικών πράξεων θα δώσει λύση σε ένα πολυσύνθετο κοινωνικό ζήτημα, που εμπεριέχει μάλιστα πηγές κυρίως εξωσχολικές, παραμερίζοντας εντελώς τον βασικό ρόλο της Παιδαγωγικής.
Και αντί το υπουργείο Παιδείας να αντιληφθεί, αφ’ ενός, το σχολικό περιβάλλον ως αναπόσπαστο τμήμα της κοινωνίας, ως μικρογραφία της υπάρχουσας κατάστασης που επικρατεί στον κόσμο των ενηλίκων και αφ’ ετέρου, να κατανοήσει τη σχολική βία ως εκδήλωση του φαινομένου της ευρύτερης κοινωνίας που τροφοδοτεί ή ενισχύει τις αντιθέσεις, τις συγκρούσεις και τις αντιφάσεις μέσα στο σχολείο και στην οργάνωσή του, τι κάνει; Υποκαθιστά τη ζωντανή επικοινωνία εκπαιδευτικών και εκπαιδευομένων στην κατεύθυνση εξεύρεσης λύσεων προς όφελος όλων από μια γραφειοκρατική διαδικασία καταγραφής αναφορών σε απρόσωπες πλατφόρμες.
Το ζήτημα του εκφοβισμού και της νεανικής βίας είναι ένα εξαιρετικά σοβαρό, σύνθετο και πολυπαραγοντικό ζήτημα με πολλές διαστάσεις και το να παρακάμπτονται όλα αυτά και να αντιμετωπίζεται με μέτρα καταστολής και με θεσμοθέτηση πανοπτικών διαδικασιών ελέγχου που ενισχύουν την καχυποψία και τη ρουφιανιά, δείχνει με τον πιο εμφαντικό τρόπο ότι η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας δεν έχει σχέση με τη σχολική πραγματικότητα.
Πώς να έχει, άλλωστε, όταν όλα αυτά τα χρόνια ασκεί πολιτική μόνιμης αντιπαράθεσης απέναντι στους εκπαιδευτικούς, χρησιμοποιώντας συνεχώς απειλές, φόβο και αγωγές. «...Η παρεμπόδιση της διαδικασίας αξιολόγησης σε κάθε στάδιο αυτής επιφέρει την απαρέγκλιτη εφαρμογή των κείμενων διατάξεων, προκειμένου να παρέχεται ακώλυτα/ανεμπόδιστα η παροχή δημόσιας υπηρεσίας». Αυτό ορίζει, ανάμεσα σε άλλα, η τελευταία εγκύκλιος του υπουργείου Παιδείας. Στο σημείο αυτό η εγκύκλιος «πατάει» πάνω σε όσα προβλέπει ο νόμος 5090/2024 και συγκεκριμένα το άρθρο 33 που ορίζει τα εξής:
Όποιος εισέρχεται σε χώρο πρωτοβάθμιας ή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και με οποιονδήποτε τρόπο, ιδίως με φωνασκίες, θόρυβο, ύβρεις ή απειλές κατά του εκπαιδευτικού προσωπικού, εργαζομένων, υπαλλήλων ή μαθητών διαταράσσει τη λειτουργία του τιμωρείται με ποινή φυλάκισης τουλάχιστον ενός (1) έτους και χρηματική ποινή και αν η πράξη συνδέεται με πρόκληση βιαιοπραγίας, με ποινή φυλάκισης τουλάχιστον δύο (2) ετών και χρηματική ποινή.
Μετά τις πιέσεις, τους εκβιασμούς, την τρομοκρατία, τα δικαστήρια, να τώρα και η απειλή φυλάκισης! Στην εκπαίδευση όλα αυτά, για τους εκπαιδευτικούς, που κατά τα άλλα, σύμφωνα με το υπουργείο Παιδείας, επιθυμούν να αξιολογηθούν αλλά δεν το έχουν καταλάβει!
Ομοβροντία αυταρχισμού!
Με ένα πρωτόγνωρο για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα μπαράζ αγωγών, το υπουργείο Παιδείας προχώρησε σε ακόμη μία επιχείρηση φίμωσης του εκπαιδευτικού κλάδου. Με πέντε αγωγές κατά των ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, ΑΔΕΔΥ μέσα δύο εβδομάδες, ο υπουργός Παιδείας συνέχισε τη βιομηχανία δικαστικών αποφάσεων που έστησε η προκάτοχός του.
Όπως σημειώνει ο εκπαιδευτικός Βασίλης Πετράκης, μέλος του Εκπαιδευτικού Ομίλου-Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης, οι αποφάσεις της «ανεξάρτητης» Δικαιοσύνης είναι πανομοιότυπες. Ολες με διαδικασίες fast track. Και όλες κατέληξαν στην ίδια απόφαση. Η απεργία/αποχή ενάντια στην αξιολόγηση κρίνεται ξανά και ξανά και ξανά… παράνομη. Η αιτιολόγηση, το λιγότερο αστεία. Το νέο μπαράζ αγωγών του υπουργείου είναι η πιο καθαρή απόδειξη για τρεις αλήθειες:
● Πρώτον, οι εκπαιδευτικοί συνεχίζουν να τάσσονται συντριπτικά εναντίον της αξιολόγησης.
● Δεύτερον, παρά τις διαρκείς απειλές, τις αγωγές και την τρομοκρατία, η αξιολόγηση δεν έχει προχωρήσει ουσιαστικά ούτε καν στο πλέον ευάλωτο κομμάτι των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών.
● Τρίτον, μετά και το τελευταίο βάλτωμα της διαδικασίας κατά την εκκίνηση της διαδικασίας Α2 (αξιολόγηση από τους διευθυντές των σχολείων), για το υπουργείο μόνη επιλογή ήταν ξανά ο φόβος.
Οι τελευταίες αγωγές, όπως και όλες οι προηγούμενες, δεν είναι ένδειξη της ισχύος του, αλλά απόδειξη της πλήρους αδυναμίας του, τέσσερα χρόνια μετά, να πείσει, να κερδίσει έστω και ελάχιστο έδαφος μέσα στον κόσμο της εκπαίδευσης.
Προφανώς, δεν θα πρέπει να υποτιμηθούν η σημασία και το μήνυμα αυτής της αυταρχικής και κατασταλτικής πολιτικής, επισημαίνει η εκπαιδευτικός και μέλος του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Περιστερίου, Αγγελική Φατούρου.
Οι δεκάδες αγωγές και οι δικαστικές αποφάσεις για την απαγόρευση του κατά τα άλλα συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος της απεργίας-αποχής, αποτελούν ένα αντιδραστικό πισωγύρισμα. Είναι η πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική ιστορία που μια κυβέρνηση εγκαταλείπει κάθε «δημοκρατικό πρόσχημα» και επιβάλλει τη φίμωση με έναν ακραίο και προκλητικό τρόπο. Καθόλου τυχαία, βέβαια, μαζί με τις αγωγές κατά των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών, είναι σε εξέλιξη και ένα πογκρόμ διώξεων ενάντια σε εκπαιδευτικούς και φοιτητές με σαφή στόχευση να παγιωθεί μια «νέα» εποχή «κοινωνικής φίμωσης».
