Ε΄ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης

ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΦΙΕΣΤΑ ΤΗΣ ΝΔ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΒΙΑΣ.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΗ ΓΕΝΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΣΚΟΥΝ ΒΙΑΙΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥΣ

Την Τρίτη 9 Απρίλη ο πρωθυπουργός της χώρας, ο Υπουργός και η Υφυπουργός Παιδείας σε μία προεκλογική φιέστα της ΝΔ στη Δυτική Θεσ/νίκη επισκέφτηκαν το 3Ο Γυμνάσιο Πολίχνης προκειμένου να παρουσιάσουν την πολιτική της κυβέρνησης σχετικά με την «αντιμετώπιση» της ενδοσχολικής βίας και του εκφοβισμού. Όλα ήταν ελεγχόμενα και καλά οργανωμένα: το κοινό ήταν συγκεκριμένο, στελέχη εκπαίδευσης και συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ που άφησαν το σχολείο τους για να ανταποκριθούν στο κομματικό καθήκον, επιλεγμένοι μαθητές για τη «συζήτηση», οι υπόλοιποι τριγυρνούσαν γύρω από το σχολείο. Η περιοχή αποκλείστηκε σε μια μεγάλη ακτίνα από ισχυρές δυνάμεις των ΜΑΤ, όπως και η συγκέντρωση των εκπαιδευτικών σωματείων και φοιτητών για να μην ενοχληθούν οι επίσημοι. Σε μια επίδειξη «δημοκρατικού διαλόγου» κι ενώ τα ΜΑΤ βρίσκονταν μπροστά τους, ο επικεφαλής κάλεσε τους εκπροσώπους των εκπαιδευτικών να συζητήσουν με «κάποιους» από το γραφείο του υπουργού, στο πεζοδρόμιο, υποβάλλοντας γραπτά τα αιτήματά τους! Παρωδία ο διάλογός τους, παρωδία και επικοινωνιακή η διαχείριση των προβλημάτων από τη μεριά τους.

Όσον αφορά στην “ενδοσχολική βία”, υπογραμμίζουμε για άλλη μια φορά πως δεν είναι φαινόμενο ξεκομμένο από το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο, τις αρχές και τις αξίες με τις οποίες διαπαιδαγωγούνται οι μαθητές\τρες μας εντός και εκτός τάξης.

· Η βία μεταξύ των παιδιών είναι αντανάκλαση όλων των προβλημάτων μιας κοινωνίας εξαντλημένης από την παρατεταμένη οικονομική κρίση και τα τραύματα του εγκλεισμού την περίοδο της πανδημίας. Η φτώχεια, τα εξαντλητικά ωράρια εργασίας γονέων, η ανεργία, η αδυναμία οικογενειακού προγραμματισμού λόγω οικονομικών δυσκολιών, η απουσία ελεύθερου και ποιοτικού χρόνου με τα παιδιά, η έλλειψη ελεύθερων και ασφαλών χώρων παιχνιδιού και ψυχαγωγίας εκτός σπιτιού, η κατάρρευση κοινωνικών δομών ψυχικής υγείας και συμβουλευτικής, ο ρόλος του διαδικτύου και η βαθιά επίδραση του στον σχηματισμό της υποκειμενικότητας είναι μερικές από τις γενεσιουργές αιτίες του φαινομένου αυτού.

· Από την άλλη, η ύπαρξη ενός εκπαιδευτικού συστήματος σταθερά υποχρηματοδοτούμενου που αφήνεται να ρημάξει με άθλιες και συχνά επικίνδυνες κτιριακές υποδομές, με περιεχόμενο που εξορίζει τη χαρά, τον διάλογο και τη δημιουργία, που αποθεώνει την εξετασιομανία,τον ανταγωνισμό και τη βαθμοθηρία, τη βία της ελάχιστης βάσης εισαγωγής (ΕΒΕ) που τους/τις αποκλείει από τα πανεπιστήμια, της Τράπεζας Θεμάτων και της αύξησης των φροντιστηρίων, της εντατικοποίησης της σχολικής ζωής και της εκμηδένισης του ελεύθερου χρόνου ,έρχεται να λειτουργήσει από την πλευρά του επιβαρυντικά στην ψυχοσύνθεση των παιδιών και άρα, στις συμπεριφορές τους.

· Οι μαθητές\τριες μας, εντός και εκτός του σχολικού χώρου, βομβαρδίζονται με τις αρχές ενός κοινωνικού συστήματος που αποθεώνει τον ατομισμό, τον ανταγωνισμό, το «δίκαιο του ισχυρότερου», τον σεξισμό και τον ρατσισμό. Από την άποψη αυτή αποτελεί πραγματικό εμπαιγμό η «δυσφορία» που εκφράζουν για τη νεανική βία οι υπερασπιστές μιας τέτοιας κοινωνίας και όσοι έχουν ταχθεί υπέρ της διαιώνισής της.

Το Υπουργείο παρακάμπτοντας όλα αυτά, έρχεται να αντιμετωπίσει ένα εξαιρετικά σύνθετο πρόβλημα με προσχηματικό, αλλά βαθιά επικίνδυνο τρόπο. Θεσμοθετεί πανοπτικές διαδικασίες ελέγχου (ψηφιακή πλατφόρμα καταγγελιών) που ενισχύουν την καχυποψία και τη ρουφιανιά και αξιολογικές σχέσεις σε πολλαπλά επίπεδα ιεραρχίας, με στόχο να εντοπίσει τον έναν και μοναδικό ένοχο: τον εκπαιδευτικό. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τους υπεύθυνους για την σχολική βία σε κάθε σχολείο απαιτούν όχι μόνο την αντιμετώπιση συγκεκριμένων περιστατικών, αλλά και την πρόληψή τους! Ταυτόχρονα συγχέει σκόπιμα τη «βία» με τον «εκφοβισμό» για να ποινικοποιήσει τις μαθητικές κινητοποιήσεις και σχεδόν όλες τις μορφές αγωνιστικής κινητοποίησης των μαθητών, και προκρίνει ως «λύση» την αυστηροποίηση των ποινών.

Η επίσκεψη του πρωθυπουργού και της ηγεσίας του ΥΠΑΙΘΑ αποτελεί πρόκληση, γιατί με την αντιλαϊκή αντιεκπαιδευτική πολιτική τους επιτίθενται στη ζωή, την εργασία και τα δικαιώματα του λαού και της νεολαίας, στο βωμό της εξυπηρέτησης του κέρδους του κεφαλαίου και της δημοσιονομικής ευρωπαϊκής «πειθαρχίας» .

Γιατί βία ασκούν, όταν αρπάζουν το ψωμί από το τραπέζι επιβάλλοντας τη φτώχεια, την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, την ανεργία και μισοαπασχόληση. Όταν οι μαθητές και οι οικογένειές τους μετρούν τα ευρώ κάθε φορά που πηγαίνουν super market και ο μισός μισθός των γονέων φθάνει μόνο για το νοίκι, όταν όλα τα κοινωνικά αγαθά μετατρέπονται σε εμπορεύματα που πρέπει να πληρώνεις αδρά, όταν, εν τέλει, η αξία της ζωής σου είναι ανάλογη με την αξία της τσέπης σου.

Γιατί βία ασκείται στους μαθητές\τριες, σε ένα σχολείο- εξεταστικό κάτεργο που διαμορφώνουν : με εξοντωτικές εξετάσεις, που μάλιστα εντείνονται και πολλαπλασιάζονται, με νέους φραγμούς και πλέγματα στη μόρφωσή τους. Όταν δεν μπορείς να σπουδάσεις, αν έχεις γράψει 10.000 μόρια, αλλά, μπορείς να σπουδάσεις αν έχεις 10.000 ευρώ. Μια εντέλει βίαιη αντιλαϊκή αντιεκπαιδευτική πολιτική που προκαλεί αφόρητη πίεση και αδιέξοδα στους νέους από τα εργατικά και λαϊκά στρώματα και στις οικογένειές τους.

Το ΥΠΑΙΘΑ και η κυβέρνηση πρωτοστατεί στη βία ενάντια στον κλάδο των εκπαιδευτικών με μια πρωτοφανή επιχείρηση φίμωσης του και κατάργησης ουσιαστικά του απεργιακού δικαιώματος: βιομηχανία δικαστικών αγωγών και αποφάσεων, καταιγισμός απειλητικών εγκυκλίων, με τελευταία την χουντικής έμπνευσης εγκύκλιο με την οποία απειλεί να παύσει εκατοντάδες προϊσταμένες/μένους και διευθυντές/ντριες, χτυπώντας το δικαίωμά τους/μας στην απεργία, μπαράζ συνδικαλιστικών διώξεων και πειθαρχικών κατά εκπαιδευτικών.

Οι αντιδημοκρατικές, τρομοκρατικές μέθοδοι για να επιβληθεί η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και σχολείων, η αντιδημοκρατική δομή της εκπαίδευσης, η συστηματική περιφρόνηση των απόψεων των εκπαιδευτικών και μαθητών στη χάραξη της εκπαιδευτικής πολιτικής, τα αυξανόμενα κρούσματα διοικητικής αυθαιρεσίας, η επέκταση των μη μόνιμων και ελαστικών σχέσεων εργασίας και της οικονομικής ανέχειας των εκπαιδευτικών αποτελούν πλευρές της αυταρχικής και βίαιης αντιεκπαιδευτικής πολιτικής τους .

Αν κυβέρνηση και Υπουργείο ήθελαν να αντιμετωπίσουν την «σχολική βία», πρώτιστα θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν τα βαθύτερα αίτια που την γεννούν και ταυτόχρονα να ικανοποιήσουν τα αιτήματα του εκπαιδευτικού κινήματος.

Αγωνιζόμαστε- απαιτούμε :

· Δημόσιο δωρεάν σχολείο για όλα τα παιδιά, της ολόπλευρης μόρφωσης, της χαράς και της δημιουργίας, της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας, της παιδαγωγικής ελευθερίας και του ανθρωπισμού. Όχι στο αγοραίο σχολείο, εξεταστικό και αξιολογικό κέντρο για μαθητές και εκπαιδευτικούς.

· Μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα, 20 μαθητές\τριες, καμία συγχώνευση – κατάργηση σχολείου.

· Μαζικοί μόνιμοι διορισμοί εκπαιδευτικών, 20.000 φέτος στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αύξηση των δαπανών για την εκπαίδευση - γενναία χρηματοδότηση.

· Πραγματικές, σταθερές δομές υποστήριξης με διορισμό μόνιμου εξειδικευμένου προσωπικού σε κάθε σχολείο (ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, νοσηλευτές) και σε επαρκή αναλογία με βάση το πλήθος μαθητών κάθε σχολικής μονάδας, προκειμένου να παρέχεται πραγματική υποστήριξη.

· Ουσιαστικά μέτρα για την αντιμετώπιση των μαθησιακών κενών και της σχολικής διαρροής( ενισχυτική, πρόσθετη, ΖΕΠ κ.ά.).

· Δημιουργία χώρων δωρεάν άθλησης και ψυχαγωγίας για τα παιδιά με ουσιαστική ευθύνη του Κράτους και της Τοπικής Διοίκησης (Δήμος – Περιφέρεια).

Για το Δ.Σ.

Ο πρόεδρος                   Η γραμματέας

Χρήστος Ζαγανίδης          Σοφία Στεφανίδου