Συνέντευξη στον Δημήτρη Σταμούλη

Ο Δημήτρης Αντωνίου, μέλος Κεντρικού Συμβουλίου της Ομοσπονδίας Διοικητικού Προσωπικού στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση (ΟΔΠΤΕ), είναι ο πρώτος εργαζόμενος που απολύεται στο Δημόσιο μετά τη μεταπολίτευση για λόγους συνδικαλιστικούς. Όπως εξηγεί, η συμβολική ενέργεια στο Κέντρο Λειτουργίας και Διαχείρισης Δικτύου (ΚΛΕΙΔΙ) ανέδειξε το ζήτημα της τηλε-εξεταστικής ως απεργοσπαστικό μηχανισμό των φοιτητικών κινητοποιήσεων και χτύπησε το αφήγημα της κυβέρνησης ότι έχει τον έλεγχο της κατάστασης.

Γι' αυτό υπουργείο και κυβέρνηση προχώρησαν στην απόλυσή του. Όπως τονίζει, απέναντι στην καταστολή, «ένας δρόμος υπάρχει, η συλλογική αντίδραση, με κάθε τρόπο και κάθε μέσο.

►     Γιατί η Πρυτανεία επέλεξε να στοχοποιήσει άμεσα εσένα ανάμεσα σε τόσο κόσμο στην κινητοποίηση στο ΚΛΕΙΔΙ και τη διακοπή των εξετάσεων;

Γιατί είμαι ο εύκολος στόχος ως συμβασιούχος.
Μια τιμωρία για παραδειγματισμό πρέπει να έχει άμεση εφαρμογή για να είναι πιο αποτελεσματική. Και ως συμβασιούχος δεν υπάρχει διαδικασία πειθαρχικού, απολογίας κ.λπ. Απλά απολύθηκα με συνοπτικές διαδικασίες.

Να πούμε πάντως πως η στοχοποίηση δεν είναι μόνο από την Πρυτανεία αλλά και από το κράτος, την κυβέρνηση και φυσικά τα καθεστωτικά ΜΜΕ, τα οποία φρόντισαν από την πρώτη στιγμή να με καταδικάσουν ως αποκλειστικό ένοχο για ένα σαμποτάζ που δεν έγινε ποτέ. Υπήρξε συγκεκριμένη και συντονισμένη μεθόδευση συκοφάντησης και δυσφήμησής μου σε κάθε πρόσφορο μέσο και με κάθε τρόπο, ώστε να δημιουργηθεί η απαραίτητη εικόνα για να δικαιολογηθεί η δημόσια καρατόμησή μου ως μέρος της σκληρής στάσης που προσπαθεί να δείξει η κυβέρνηση απέναντι στις αντιδράσεις.

►     Η ολιγόωρη ακύρωση των εξετάσεων γιατί ενεργοποίησε τα πιο σκληρά κατασταλτικά αντανακλαστικά στην κυβέρνηση;

Γιατί, παρόλο που ήταν μόλις για μια ώρα και κατ’ εξοχήν συμβολική, ανέδειξε το ζήτημα της τηλε-εξεταστικής ως απεργοσπαστικό μηχανισμό των φοιτητικών κινητοποιήσεων και χτύπησε το αφήγημα που προσπαθούσε απεγνωσμένα να περάσει η κυβέρνηση ότι έχει τον έλεγχο της κατάστασης και τα μέσα για να σπάσει το φοιτητικό κίνημα.

►     Έχεις μετανιώσει που βρέθηκες μπροστάρης στον αγώνα και κατέληξες να χάσεις τη δουλειά σου;

Δεν θεωρώ πως βρέθηκα μπροστάρης, ούτε και θεωρώ πως έπαιξα κάποιο πρωταγωνιστικό ρόλο στην κινητοποίηση και ειδικά στον ευρύτερο αγώνα ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια και την εμπορευματοποίηση του Δημοσίου. Αυτά ανήκουν δι-καιωματικά στις φοιτήτριες και τους φοιτητές, οι οποίοι τράβηξαν με πάθος και συνέπεια έναν αγώνα επί πολλές εβδομάδες ενάντια σε ένα κράτος αυταρχικό και τιμωρητικό απέναντι σε κάθε φωνή αντίδρασης. Εμείς, ως εργαζόμενοι του ΕΚΠΑ, από τέσσερεις διαφορετικούς συλλόγους, προσπαθήσαμε να βοηθήσουμε στο ελάχιστο αυτό τον αγώνα. Και προφανώς δε μετανιώνω που μετέφερα αυτές τις αποφάσεις μας και τις δράσεις δημόσια στην κοινωνία. Αυτός είναι ο ρόλος μου ως συνδικαλιστής και μέρος του κινήματος. Να προσπαθώ διαρκώς να επικοινωνώ με κάθε τρόπο τα αιτήματα μας και να διεκδι-κώ τα δικαιώματα μας.

► Εργαζόσουν επί 19 χρόνια ως συμβασιούχος.

Οι ελαστικά εργαζόμενοι τελικά αποτελούν πιο εύκολο στόχο για το κράτος και την εργοδοσία; Οι ελαστικές μορφές εργασίας παντού λειτουργούν ως μέσο καταστολής και πειθάρχησης. Για τους συμβασιούχους δεν χρειάζονται καν δικαιολογία για την απόλυση, αρκεί να λήξει η σύμβαση και να μη σου την ανανεώσουν. Ζεις διαρκώς με μια αγωνία αν θα έρθει η επόμενη

σύμβαση. Τα δικαιώματα καταπατούνται μέσα από μια θολή νομοθεσία και ένα διαλυμένο εργατικό δίκαιο, ενώ αν είσαι γυναίκα και αποφασίσεις να κάνεις παιδί, δεν ξέρεις καν αν θα πάρεις τις άδειες που δικαιούσαι. Ανά πάσα στιγμή μπορείς να ακούσεις τη φράση «κάτσε ήσυχα γιατί είσαι συμβασιούχος». Προσωπικά την έχω ακούσει πολλές φορές. Το χειρότερο όμως είναι πως δεν χρειάζεται καν να σου το πούνε. Το ξέρεις. Οπότε, οι συμβασιούχοι εργαζόμενοι πειθαρχούν σε κάθε απαίτηση της διοίκησης ακόμα και αν είναι παράλογη, υπομένουν διακρίσεις, μισθολογικές και εργασιακές, γιατί φοβούνται για το

μέλλον τους. Αν τελικά σε απολύσουν ο μόνος δρόμος είναι η νομική διεκδίκηση αλλά πόσες και πόσοι πλέον έχουν την άνεση να πληρώ-σουν τα έξοδα;

►     Υπήρξε κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης από σωματεία και φοιτητικούς συλλόγους; Ποια βήματα πρέπει να ακολουθήσουν για να υπάρξει νικηφόρο αποτέλεσμα;

Υπήρξε και συνεχίζει να υπάρχει. Η αλληλεγγύη είναι άλλωστε το σημαντικότερο όπλο που έχουμε απέναντι στον αυταρχισμό του κράτους. Πλήθος σωματείων, γενικών συνελεύσεων, συλλογικοτήτων, πολιτικών ομάδων και σχημάτων έχουν εκδώσει ψηφίσματα και έχουν βρεθεί με φυσική παρουσία δίπλα μας στον αγώνα αυτό. Άλλωστε δεν είναι υπόθεση ενός μόνο ατόμου. Όταν χτυπούν μία ή έναν από εμάς, χτυπάνε όλες και όλους μας. Έτσι πρέπει να συνεχίσουμε. Να καταλάβουν το κράτος, η κυβέρνηση και οι πρυτανικές αρχές πως δεν μπορούν να απομονώνουν άτομα για παραδειγματισμό γιατί το κόστος της αντίδρασης που θα έχουν είναι μεγάλο.

►     Κυβέρνηση και υπουργείο Παιδείας έχουν αναβαθμίσει την καταστολή και στοχοποιούν την ανεξάρτητη μαχητική συνδικαλιστική δράση με «βιομηχανία» διώξεων, απειλών, ακόμα και με απόλυση όπως στη δική σου περίπτωση. Ποια πιστεύεις ότι πρέπει να είναι η απάντηση του ταξικού εργατικού κινήματος;

Ένας δρόμος μόνο υπάρχει.

Η συλλογική αντίδραση. Με κάθε τρόπο και κάθε μέσο. Με συγκεντρώσεις και πορείες, με κινήσεις αλληλεγγύης που δείχνουν ότι δεν αφήνουμε κανέναν και καμία μόνη, με εκδηλώσεις που να αναδεικνύουν πως πρόκειται για μια συντονισμένη επίθεση ενάντια σε κάθε έμπρακτη αντίδραση που αμφισβητεί τις καταστροφικές πολιτικές τους όχι μόνο στην παιδεία αλλά σε όλα τα κοινωνικά αγαθά που ξεπουλιούνται για ένα κομμάτι ψωμί για να γίνουν εμπόρευμα στα χέρια του κεφαλαίου.

ΠΗΓΗ: Πριν