Αννα Ανδριτσάκη - efsyn.gr

Με την αγωνιστική διάθεσή τους στα ύψη, οι εκπαιδευτικοί φέρονται αποφασισμένοι να προχωρήσουν στην προγραμματισμένη απεργία-αποχή για την αξιολόγηση.

Ο υπουργός Παιδείας, αντίθετα, δεν προέβη σε κατασταλτικές ενέργειες, όπως τους έχει συνηθίσει.

Σε φάση αναμονής έχουν μπει οι εξελίξεις στο μέτωπο του πολέμου μεταξύ υπουργείου Παιδείας και εκπαιδευτικής κοινότητας. Ειδικά μετά την εκκωφαντική σιωπή του Κυριάκου Πιερρακάκη στην τελευταία απόφαση για απεργία-αποχή των Ομοσπονδιών ΟΛΜΕ και ΔΟΕ. Για πρώτη φορά, ύστερα από δεκάδες προσφυγές στο δικαστήριο, ο υπουργός Παιδείας δεν έκανε το αναμενόμενο, δεν τους έτρεξε στα δικαστήρια και ούτε προέβη σε κάποια άλλη κατασταλτική ενέργεια.
Τι σημαίνει αυτή η αλλαγή τακτικής; Είναι οι ευρωεκλογές που έβαλαν το προσωρινό φρένο; Είναι η παραδοχή πως έτσι κι αλλιώς η αξιολόγηση δεν προλαβαίνει να εφαρμοστεί, ούτε και φέτος; Είναι η σιωπή πριν από την καταιγίδα; Και τι καταιγίδα θα είναι αυτή; Καθαίρεση λίγων στελεχών εκπαίδευσης και διευθυντών σχολείων, έτσι, για παραδειγματισμό ή φουλ αντεπίθεση για να μην ξεχνιέται ο αυταρχισμός; Κοντός ψαλμός…

Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι η απεργία-αποχή των εκπαιδευτικών είναι εν ισχύι. Και ακόμη περισσότερο η αγωνιστική διάθεσή τους. Εχει ήδη επισημανθεί πως είναι η πρώτη φορά που, ύστερα από χρόνια σιωπής, οι εκατοντάδες χιλιάδες δάσκαλοι και καθηγητές συνεχίζουν τόσο αποφασιστικά και μαζικά τις κινητοποιήσεις τους. Δεν είναι η αξιολόγηση το διακύβευμα. Είναι η υποβάθμιση της βασικής εκπαίδευσης, των σχολείων, των δικαιωμάτων των μαθητών και των οικογενειών τους στη μόρφωση με όρους αξιοπρέπειας και ποιότητας.

Γνωρίζουν, επίσης, οι εκπαιδευτικοί πως ίσως αντιμετωπίσουν τον άγριο αυταρχισμό που έχουν ξαναζήσει στο παρελθόν. Την τιμωρία στην απεργία και με το πιο αισχρό όπλο. Την καταπάτηση βασικών δημοκρατικών και εργασιακών δικαιωμάτων και εν τέλει του δικαιώματος στην επιβίωση. Το υπουργείο έχει ήδη φανερώσει προθέσεις. Με την εγκύκλιο, πριν από την τελευταία απεργία-αποχή, για παύση ή αντικατάσταση προϊσταμένων ή διευθυντών σχολείων που αρνούνται τη συμμετοχή στις αξιολογητικές διαδικασίες.

Αυτό σημαίνει «κόψιμο» ανθρώπων, «κόψιμο» μισθών, «κόψιμο» ζωών. Οι εκπαιδευτικοί έχουν ζήσει σκληρές και μακρές εποχές με την τιμωρία της αμισθίας. Εχουν ζήσει όμως και νίκες σε δίκαιους αγώνες. Και αυτή τη στιγμή, η συντριπτική πλειονότητα της εκπαιδευτικής κοινότητας ετοιμάζεται να πατήσει γκάζι. Εχει έρθει η ώρα, λένε.
Ηδη συντονιστικά όργανα ανά την επικράτεια όχι μόνον επικυρώνουν τις αποφάσεις αλλά και απαιτούν ενδυνάμωση του αγώνα με πολλές μορφές κινητοποιήσεων παράλληλα με την απεργία-αποχή.

Μεταξύ άλλων, υποστηρίζουν πως «πάνω από όλα απεργούμε γιατί έχουμε χρέος απέναντι στους μαθητές μας. Γιατί δε συμβιβαζόμαστε με ένα κράτος που υπηρετεί ένα σύστημα, στο οποίο το κέρδος είναι πάνω από την ανθρώπινη ζωή και τα στοιχειώδη δικαιώματα του ανθρώπου». Και ακόμη περισσότερο, για να δώσουν στους μαθητές τους το «αγωνιστικό παράδειγμα».

Τι θα κρίνει τη συνέχεια; Οι πολιτικές συγκυρίες; Το κοινωνικό βαρόμετρο; Προς το παρόν, φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη.