Πηγή: Εκπαιδευτική Λέσχη

Γνωρίζουμε ότι σύμφωνα με το Φρέιρε οι δάσκαλοι δεν είναι μόνο αυτοί που διδάσκουν με επίγνωση και σοβαρότητα τα διδακτικά αντικείμενα, αλλά ο ρόλος τους προεκτείνεται και περιλαμβάνει την ενασχόληση και τον αγώνα ενάντια στην κοινωνική αδικία και ανισότητα.

Αυτά είναι πράγματα που τα πιστεύω βαθιά κι έτσι ερμηνεύω την έννοια του δασκάλου.

Πώς αλλιώς λοιπόν θα μπορούσα να ερμηνεύσω τα παρακάτω, αν όχι ως γνήσια και αυθεντική στάση και συμπεριφορά ενός ατόμου που υπηρετεί το ρόλο που έχει αναλάβει

Γράμμα σε έναν δάσκαλο, που άφηνε τα παιδιά να ονειρεύονται… 

Ήταν Σεπτέμβριος όταν ανέλαβες προϊστάμενος στο μικρό μονοθέσιο του χωριού.

Σε είδα να αγχώνεσαι με όλα τα γραφειοκρατικά ζητήματα που είχες φορτωθεί, μα πιο πολύ με την κατάσταση του σχολικού κτιρίου.

Άρχισες αμέσως να το καθαρίζεις και να αναζητάς τις υπηρεσίες του Δήμου για να γίνουν τα αυτονόητα.

Είχες μαθητές σε 5 διαφορετικές τάξεις, ανάμεσά τους τρία πρωτάκια… σε είδα να σκέφτεσαι πως μπορείς να τα βοηθήσεις και να αγχώνεσαι αν θα μάθουν να διαβάζουν, λίγος ο χρόνος που αντιστοιχεί σε κάθε τάξη σε τέτοια σχολεία! Ύστερα σε παρατηρούσα καθώς έβρισκες λύσεις… έφτιαξες δανειστική βιβλιοθήκη, δημιούργησες αίθουσα μουσικής και υπολογιστών, χρησιμοποίησες τις άδειες αίθουσες, άλλες για να προβάλλετε ταινίες, άλλες για παιχνίδια…

Είδα τις γιορτές που στήσατε στο σχολείο σου, είχες γίνει μια γροθιά με τους γονείς, συσπειρώθηκαν γύρω σου, σε αγάπησαν γιατί αγαπούσες τα παιδιά τους και το έβλεπαν…

Τα απογεύματα ξαναγύριζες και πάλι στο σχολείο, έλεγες δε φτάνει ο χρόνος, τα παιδιά θέλουν βοήθεια,  έκανες κάθε μέρα ενισχυτική διδασκαλία, τα μάζευες στο σχολείο, έβαλες προβολείς στο προαύλιο για να παίζουν τα απογεύματα…

Ήρθα τα Χριστούγεννα και το σχολείο σας έμοιαζε με σκηνικό από παραμύθι, σας είδα το απόγευμα με τις μανάδες των μαθητών να το στολίζετε…και το πρωί σας είδα να γυρίζετε στα λιγοστά μαγαζιά του χωριού να λέτε τα κάλαντα!

Τα παιδιά της πρώτης άρχισαν να διαβάζουν, η χαρά σου ήταν απίστευτη… όμως είχες αγωνία τα παιχνίδια στην αυλή, ήταν παγίδα τραυματισμών και οι αίθουσες είχαν βρώμικους τοίχους, δε σου άρεσε τα παιδιά να κάνουν μάθημα μέσα σε αίθουσες άσχημες.  Άρχισες να στέλνεις μέιλ στους υπεύθυνους, αγόρασες τα χρώματα και ζητούσες άτομα να σε βοηθήσουν…

Μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων τις έβαψες μόνος σου…

Αποφάσισες να κάνεις ένα εργαστήριο μες το σχολείο σου, να το ανοίξεις στην κοινότητα και να προσφέρεις αυτό που ξέρεις πιο καλά, τη μουσική.

Το έκανες και ένωσες γονείς και δασκάλους σε μια παρέα που μάθαινε κρουστά.

Ένα απόγευμα μετά το εργαστήριο κρουστών μου είπες έλα να σου δείξω κάτι, πήγαμε στη διπλανή αίθουσα, υπήρχε ένας υπολογιστής ανοιχτός κι ένα μικρόφωνο, είχες φτιάξει στούντιο και ηχογραφήσατε με τους μαθητές σου ραδιοφωνική εκπομπή που ανεβάσατε στο ευρωπαϊκό σχολικό δίκτυο. Μου έβαλες να ακούσω την ηχογράφηση, τα παιδιά μιλούσαν για το μικρό χωριό τους, ήταν πολύ συγκινητικό.

Μιλούσες στα παιδιά, τα βοηθούσες, τα ενθάρρυνες.

Το σχολείο σας γινόταν όλο και πιο όμορφο.

Μια μέρα σε είδα στενοχωρημένο, πήγατε εκδρομή σε ένα υδροηλεκτρικό φράγμα μου είπες και τα παιδιά αδιαφόρησαν, η συμπεριφορά τους σε απογοήτευσε, ένιωσες πως δεν κάνεις τίποτα, όλα πάνε χαμένα…

Αποφάσισες να συνοδέψεις τους δύο μαθητές της έκτης στο μαθητικό συνέδριο στο πανεπιστήμιο, τους ξενάγησες, τους έδειξες τη βιβλιοθήκη και τα εργαστήρια, ήθελες να αποκτήσουν κίνητρα.

Άλλη μέρα ήσουν χαρούμενος, μου περιέγραψες πως ο μαθητής σου που τον πρώτο καιρό καν δε σε κοιτούσε τώρα μιλάει μόνο σε σένα… τον είχες κερδίσει!

Αλλά μια μαθήτρια σου δε διαβάζει όσο πρέπει, αναζητούσες τρόπο να τη βοηθήσεις, σε είδα να συζητάς με τη μητέρα της με αγωνία και ενδιαφέρον.

Σε παρατηρούσα όλο το χρόνο… ήσουν δοσμένος στο σχολείο και τους μαθητές σου.

Από κανέναν δεν πέρασες απαρατήρητος.

Είσαι υπαρκτό πρόσωπο, είσαι το πρόσωπο κάθε δασκάλου και δασκάλας που αγωνίζεται για το δημόσιο σχολείο.

Είσαι νεοδιόριστος, σε ρώτησα τι σκέφτεσαι να κάνεις με την  “αξιολόγηση “, μου είπες θα το πάω μέχρι τέλους και ύστερα αν χρειαστεί θα φύγω από τη δημόσια εκπαίδευση.

Σε κοίταξα, ήσουν το πρόσωπο κάθε δασκάλου που περιγράφει ο Φρέιρε κι όμως θα φύγεις.

Δε χωράς στο σχολείο που έρχεται, είπες.

Δεν ξέρω αν όλα όσα έγραψα πιο πάνω στοιχειοθετούν την κατηγορία του Δασκάλου, νομίζω πως ναι…του δασκάλου που δεν είναι εκπαιδευτής ούτε διακατέχεται από δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία και από παθητική στάση.

Περισσότερο όμως στοιχειοθετούν την περίπτωση ενός καλλιτέχνη της διδασκαλίας, γιατί όσα έπραξες ήταν όλα αρμονικά και είχαν ρυθμό… την αρμονία του μέσα με το έξω και το ρυθμό της αγάπης και της προσφοράς.

Η Μαρία Τσόγκα είναι πρόεδρος ΣΕΠΕ Αμφιλοχίας