«Εργάζομαι 32 συναπτά χρόνια, αποκλειστικά σε τάξη, έχοντας και τη γνωστή πολυετή σε όλους-ες μας περιοδεία ανά τη χώρα τού αναπληρωτή. Το ένα και μοναδικό που ζητώ είναι να αποχωρήσω με αξιοπρέπεια χωρίς να 《σέρνομαι 》 στην τάξη....Διά της πλαγίας οδού αυξάνονται τα όρια; »

Τα παραπάνω μας γράφει ο Λεωνίδας Τσοραπτσίδης, δάσκαλος στην Πάρο και μας το στέλνει μέσω του ΣΕΠΕ Πάρου Αντίπαρου:

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Π.Ε. ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ

 Θέμα: Ερώτημα  μέλους του συλλόγου μας για τα πλασματικά χρόνια

Καλό και ήρεμο καλοκαίρι σε όλες κι όλους τους  εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων, μετά από μία ακόμη πολύπαθη σχολική χρονιά. Αν ήταν άνοιξη πάντως, θα το θεωρούσα πρωταπριλιάτικο κι αναφέρομαι στο νέο-εφεύρημα-πρόταση, μείωσης των πλασματικών  ετών μέχρι πέντε έτη. Έτσι τουλάχιστον παρουσιάστηκε στον τύπο πριν λίγες ημέρες.

Εργάζομαι 32 συναπτά χρόνια, αποκλειστικά σε τάξη, έχοντας και τη γνωστή πολυετή σε όλους-ες μας περιοδεία ανά τη χώρα τού αναπληρωτή. Το ένα και μοναδικό που ζητώ είναι να αποχωρήσω με αξιοπρέπεια χωρίς να 《σέρνομαι 》 στην τάξη.

Αυτό, ελπίζω να γίνει φέτος γιατί έχω θεμελιώσει και κατοχυρώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα σύμφωνα με τις διατάξεις του 2011.(25ετία). Η  λεπτομέρεια όμως είναι πως δε μου αρκούν τα 5 έτη, αλλά είναι απαραίτητοι και κάποιοι μήνες. Διατίθεμαι να καταβάλω όσα χρήματα κι αν χρειαστούν συνολικά  για όλα τα χρόνια αρκεί ν '  αποχωρήσω.

Τι γίνεται λοιπόν σ' αυτή την περίπτωση; Για το επιπλέον διάστημα υπάρχει απάντηση στο εν λόγω κυβερνητικό σόφισμα; Μάλλον όχι.  Συμπέρασμα:  Διά της πλαγίας οδού αυξάνονται τα όρια...

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία

Λεωνίδας Τσοραπτσίδης

Διδάσκαλος...εν Πάρω