Οι κομμουνιστές έχουν απεριόριστη εμπιστοσύνη στο ρόλο των μαζών. Δηλαδή, στην αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, την εισόρμησή τους στο πολιτικό προσκήνιο.
Οι εργατολαϊκές μάζες είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά ανάμεσα στη δράση μιας απομονωμένης και φωτισμένης πρωτοπορίας (μπλανκισμός-γκεβαρισμός) και στην απάθεια που κηρύχνουν οι κυρίαρχες δυνάμεις για να διαιωνίσουν την πανκυριαρχία τους. Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει διόλου ότι η πρωτοπορία δεν πρέπει να οργανώνεται σ’ όλα τα επίπεδα (κοινωνία, πολιτική, επιστήμη, τέχνες). Να οργανώνεται, ν’ ανοίγει δρόμους, να καινοτομεί και σε κάθε περίπτωση να υπηρετεί το λαό και το λαϊκό συμφέρον. Οφείλουμε, όμως, να διαχωρίζουμε πολιτικά τα πράγματα, να τα ταξινομούμε, να κάνουμε τις λεπτές διακρίσεις ώστε να μην ξεπέφτουμε στην εύκολη αλλά αδιέξοδη λύση του «όλοι είναι το ίδιο», πράγμα που σημαίνει σε τελική ανάλυση πνευματική τεμπελιά.
Οφείλουμε σε κάθε περίπτωση να διαχωρίζουμε τη μορφή απ’ το περιεχόμενο και να επιμένουμε στην ουσία, στον βαθύτερο πυρήνα των πραγμάτων, υπολογίζοντας την εμφάνιση αλλά όχι υποτασσόμενοι σ’ αυτήν. Βέβαια, σε μια «εποχή των εικόνων» τα παραπάνω φαντάζουν δύσκολα, αν όχι ακατόρθωτα. Αν όμως δεν το πράξουμε, θα νομίζουμε ότι ο ήλιος γυρίζει γύρω από τη γη γιατί έτσι μας φαίνεται. Δεν είμαστε όλοι το ίδιο κι ας φαίνεται έτσι – άσε που δε φαίνεται, και η ευκολία στην κατάληξη των συμπερασμάτων δεν αρμόζει σε νουνεχείς ανθρώπους, πολύ δε περισσότερο σε αγωνιστές και κομμουνιστές. Μπορεί η «μητέρα φύση» να «προνόησε» για τη λήξη της ανθρώπινης υπόστασης. Αλλά το τι κάνουμε και το πώς το κάνουμε είναι το ζήτημα που κάνει τη διαφορά. Μία διαδεδομένη άποψη, η οποία λειτουργεί παραλυτικά για τις αναγκαίες κοινωνικοπολιτικές αντιστάσεις, είναι αυτή που δηλώνει ότι «όλοι το ίδιο είμαστε».
Πίνακας του Κερκυραίου ζωγράφου Γιώργου Τσιριγώτη
Σύμφωνα με τον πυρήνα της παραπάνω θέσης, στην ανθρώπινη ύπαρξη υπερισχύει το φυσικό βιολογικό στοιχείο. Έτσι όλοι μας θα πεθάνουμε, όλοι γεννιόμαστε, πεινάμε, διψάμε, αγαπάμε, φθονούμε, απολαμβάνουμε. Προς τι λοιπόν το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός, αφού όλοι το ίδιο είμαστε «λαός και Κολωνάκι». Η παραπάνω ισοπεδωτική θεωριούλα έχει τη βάση της στον υπαρξισμό και τον λεγόμενο «βιταλισμό» (vitalismus), που θα μπορούσαμε να τον μεταφράσουμε ζωϊκότητα. Ο άνθρωπος λοιπόν διακρίνεται από τα μορφολογικά και φυσικά του χαρακτηριστικά. Βλέπει, περπατάει, κρυώνει, βήχει και πεθαίνει. Η ιστορική και κοινωνική διάσταση του ανθρώπου γονατίζει μπροστά στην παντοκρατόρισσα φύση κι έτσι ο Αδόλφος Χίτλερ εξομοιώνεται με τον αντάρτη στο Δίστομο απλώς γιατί είναι και οι δύο άνθρωποι. Το τι πιστεύουν, πώς πράττουν, πώς συμπεριφέρονται, γιατί αγωνίζονται, ωχριούν μπροστά στο ότι έχουν δύο πόδια και περπατούν όρθιοι. Αλλά η ζωή, η ιστορία και η επιστήμη, έχουν διανύσει χιλιάδες λεύγες για να ξεπεράσουν τ’ αυτονόητα και προφανή. Πως ανήκουμε στο γένος των ανθρώπων και μάλιστα στην κορυφή της ζωικής πυραμίδας. Ως εκ τούτου, η μέθοδος που τυποποιεί τον άνθρωπο με βάση τη μορφή, με το αίμα, τη ράτσα και άλλα συνακόλουθα είναι αντιεπιστημονική, ανόητη, ξεπερασμένη και ρατσιστική.
Στον Μεσαίωνα, οι ευγενείς-φεουδάρχες είχαν διαδώσει πως ήσαν «γαλαζοαίματοι» γιατί οι φλέβες τους φάνταζαν μπλε στο άσπρο και ανήλιαγο δέρμα τους. Ώσπου ο πρώτος ευγενής έπεφτε νεκρός από τις χιλιάδες χωρικούς που -λιοκαμένοι- πλαισίωναν τις αγροτικές εξεγέρσεις. Και εξανεμίστηκε σαν κουρνιαχτός η θεωρία των γαλαζοαίματων, όπως θα συντριβεί κάθε «άποψη» που δεν βασίζεται στην επιστήμη, δεν έχει κοινωνικό αποκούμπι κι έχει πάρει διαζύγιο από τις ανάγκες των πολλών.
Θανάσης Τσιριγώτης, μέλος της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ
