Της Ελένης Μπαρμπαλιά - kommon.gr
Όλα επιτρέπονται για την ασφάλεια και την τάξη!
Αντώνης Καρυώτης: Το χαμογελαστό 36χρονο παλληκάρι, με την θλιμένη ματιά, άνθρωπος με νοητική αναπηρία, απόκληρος μιας κοινωνίας αλαζονικής που οι ταγοί της εξουσίας εξανδραποδίζουν τους πολίτες της για να την αποσαρθρώνουν και να την απομυζούν.
Ποτέ δεν υπήρχε ηθικός φραγμός να πράττουν εγκλήματα σε αυτούς που κρατάνε την εξουσία και γνωρίζουν καλά πώς να διαφθείρουν τους θεσμούς και να οδηγούν εντέχνως στην καταρράκωση μεγάλο μέρος των πολιτών.
Η δολοφονία του Αντώνη ήταν προμελετημένη χρόνια τώρα που ο κοινωνικός αυτοματισμός διεισδύει και προχωράει ανεμπόδιστος σε μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας.
Ο Αντώνης δολοφονήθηκε με τον πιο ειδεχθή τρόπο.
Η θάλασσα μετατράπηκε σε αρένα των λεόντων. Τα εκπαιδευμένα ανθρωπόμορφα τέρατα, σύγχρονοι δήμιοι, έριξαν των Αντώνη με μία, δύο, τρεις σπρωξιές στη μανία της θαλάσσιας δίνης προερχόμενης από την επέλαση του εκφασισμού μεγάλου μέρους της κοινωνίας.
Στο διαδίκτυο γράφεται: «Έχω την υποψία ότι συμπεριφέρθηκαν έτσι αυταρχικά και απάνθρωπα γιατί ο Αντώνης έδειχνε ότι ήταν από τους αδύναμους της κοινωνίας».
Η υποψία είναι η ίδια η πραγματικότητα.
Ο λόγος των επιβατών που θα μπορούσε να αμφισβητηθεί από τα γνωστά δικηγορικά γεράκια επιβεβαιώνεται από τις βιντεοσκοπήσεις αυτών που πάγωσαν μπροστά στην ανελέητη απανθρωπιά.
Το ανθρώπινο πρόσωπο της κοινωνίας οργίζεται. Το διαδίκτυο κατακλύζεται από το σύνθημα «Είμαστε όλοι Αντώνης».
Η Μάνδρου με γλώσσα μη λανθάνουσα, δηλώνει σε τηλεοπτικά συζήτηση με τον Οικονόμου την ώρα που ένας άνθρωπος δολοφονήθηκε εν ψυχρώ με απάνθρωπο τρόπο: «Έκανε το λάθος και μπήκε» (σημ: ο νεκρός που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ έκανε το λάθος και μπήκε κ. Μάνδρου;). Και συνεχίζει ακάθεκτη: «Ας τον έσπρωχναν μέσα. Ας τον πλάκωναν στις κλωτσιές. Ας τον παρέδιδαν στο λιμεναρχείο».
Για την γνωστή και μη εξαιρετέα Μάνδρου όλα επιτρέπονται εφόσον απειλείται η τάξη και η ασφάλεια του συστήματος που υπηρετεί.
Την ίδια ώρα έρχονται στη δημοσιότητα οι κατάπτυστες δηλώσεις του υπουργού ναυτιλίας, Βαρβιτσιώτη, μέσω των οποίων οι θύτες εξισώνονται με το θύμα. «Θεωρώ ότι σήμερα υπάρχουν αυτοί που θρηνούν τον αδικοχαμένο και υπάρχουν και αυτοί που θρηνούν για αυτούς που πήγαν να κάνουν τη δουλειά τους». Οι δηλώσεις Βαρβιτσιώτη, που δεν επιδέχονται ερμηνείας, μαζεύονται άρον άρον από τον ίδιο, με εντολή Μητσοτάκη, ο οποίος την προηγούμενη μόλις ημέρα έταζε πάλι λαγούς με πετραχήλια ενόψει της ΔΕΘ στους εκπροσώπους των αναπήρων.
Έρχονται εκλογές. Που το πας κι αυτό; Κι ο Αντώνης είναι μέλος μιας ευπαθούς κοινωνικής ομάδας που μετρά πολλά ψηφαλάκια. Και τα ιλουστρασιόν φυλλάδια των τοπικών υποψηφίων αφεντάδων θα γεμίσουν για άλλη μια φορά με φύκια για μεταξωτά κορδέλες για τους ανθρώπους με αναπηρία.
«Ο Αντώνης είναι ένας από εμάς», δηλώνουν δικαίως οι άνθρωποι με αναπηρία που γνωρίζουν πολύ καλά τον Γολγοθά τον οποίο ανεβαίνει ένας άνθρωπος με νοητική αναπηρία στην προσπάθειά του να αντιμετωπίσει ανυπέρβλητα εμπόδια που ορθώνονται από τις προκαταλήψεις, τον στιγματισμό και την αδιαφορία των διοικούντων και των κάθε λογής κυρ Παντελήδων.
Στο πρόσωπο του Αντώνη «δολοφονήθηκε» μια κοινωνική ομάδα που αγωνίζεται δεκαετίες τώρα να διεκδικήσει το αυτονόητο. Την αξιοπρέπεια και το σεβασμό σε όλα αυτά που δικαιούται κάθε άνθρωπος. Στην εκπαίδευση, στην εργασία, στην υγεία και πρωτίστως στην πρόνοια που αυτή τη στιγμή καταρρέει όπως όλες οι δομές κοινωνικών υπηρεσιών.
Ο Αντώνης που χαμογελούσε ήταν παιδί μια πολύτεκνης οικογένειας. Ο καλοκάγαθος Αντώνης που δεν του δόθηκαν ευκαιρίες στη ζωή. Ο καλοκάγαθος Αντώνης που δούλευε για ένα ψιλομερακάματο, ανασφάλιστος, κάνοντας θελήματα με ορθάνοιχτη την καρδιά του στον καθένα διψώντας για την αποδοχή.
Ίσως και να ‘ταν ένα από τα δεκάδες χιλιάδες παιδιά με αναπηρία, που έως και τη δεκαετία του 2000, βρίσκονταν εκτός εκπαιδευτικού συστήματος. Σε εκείνες τις εποχές που η εκπαίδευση για τα άτομα με αναπηρία ήταν είδος πολυτελείας στην διακριτική ευχέρεια των γονιών. Τότε το αναπηρικό κίνημα δήλωνε με έμφαση ότι εάν ο Στίβεν Χόκινγκς ήταν στην Ελλάδα μπορεί να βρισκόταν εσώκλειστος σε κάποιο σπίτι ή δεμένος στο κρεβάτι ενός ιδρύματος.
Αλλά ας μην ξεγελιόμαστε.
Ο Αντώνης δεν ήταν μόνο ανάπηρος.
Ήταν ανάπηρος και φτωχός.
Κι αυτό έχει τη σημασία του.
Κι όσο κι αν ενοχλούνται κάποιοι από τη λέξη, η δολοφονία αυτή είναι ταξική.
Φαντάζομαι στα όρια της βεβαιότητας ότι αν αργούσε ο Εμφιετζόγλου, τα ανθρωπόμορφα τέρατα που προετοιμάζονται για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά, θα τον περίμεναν με ανυπομονησία να εισπράξουν το μιλίχιο νεύμα του μεγιστάνα.
Η δολοφονία του Αντώνη δεν ήρθε ξαφνικά. Είναι το αποκορύφωμα χιλιάδων μικρών στιγμών που η αναπηρία συνθλίβεται πίσω από τα εμπόδια που ορθώνει η κοινωνία, πίσω από τείχη ιδρυμάτων που οι ανάπηροι δένονται σε κρεβάτια και δολοφονούνται αργά, σταθερά και βασανιστικά. Ας θυμηθούμε και ας μην ξεχάσουμε ποτέ τα ΚΕΠΕΠ Λεχαινών.
Η δολοφονία του Αντώνη προετοιμάζεται εδώ και καιρό από όσους θέλουν να παρουσιάζουν την αναπηρία ως πηγή λύπησης για να αυξήσουν τα νούμερα τηλεθέασης τους.
Η δολοφονία όμως του Αντώνη δεν μπορεί να τροφοδοτεί όλους τους ρομαντικούς να εκφράζουν τη δυσαρέσκεια τους στην κοινωνία.
Και μετά τι; Τα γράψαμε τα είπαμε...
Και μετά τι; Θα περιμένουμε τον επόμενο Αντώνη, τον επόμενο Θανάση;
