Του Θανάση Σκαμνάκη - kommon.gr

Η λέξη τσίρκο που χρησιμοποιούμε καμιά φορά προκειμένου να μιλήσουμε για μια κατάσταση μπλεγμένη και εν πολλοίς τραγελαφική δεν είναι ακριβής. Το τσίρκο έχει ποικιλία, νούμερα, φαντασμαγορία, εναλλαγές, κλόουν και εντυπωσιασμούς, ένα εμφανές «χάος», αλλά έχει μια θαυμαστή οργάνωση και τάξη, ικανή να διεκπεραιώσει χωρίς ατυχήματα μια μεγάλη και σύνθετη παράσταση. Συνεπώς, αν κάποιος αποπειραθεί τα χαρακτηρίσει τα συμβαίνοντα στο ΣΥΡΙΖΑ ως τσίρκο θα πέφτει πολύ έξω. Μπορεί να έχει πολλά από τα μεμονωμένα στοιχεία – προς θεού, όχι οργάνωση και τάξη! - και κάποια σε πληθώρα, αλλά ως σύνολο είναι τόσο ξεχαρβαλωμένος ώστε δεν μπορεί να αποφύγει, το αντίθετο θα έλεγα, τα ατυχήματα.

Με πρώτο και κύριο την πιθανή εκλογή (που θεωρείται σίγουρη ως σήμερα Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου 2023) ως προέδρου του Στ. Κασσελάκη. Και όσα θα ακολουθήσουν!

Κι ωστόσο στην περίπτωση αυτή πρέπει να απαντήσουμε στην εύλογη ερώτηση πολλών αριστερών ανθρώπων. Γιατί συμβαίνει αυτό; Οι άλλοι υποψήφιοι είναι καλύτεροι; Και ως προς τι;

Βέβαια εδώ υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Ο νέος απροσδόκητος υποψήφιος είναι φορετός. Με μια έννοια άφθαρτος, γεγονός που εξηγεί γιατί έχει πέραση σε κάποιους ψηφοφόρους του κόμματος. Τους άλλους τους έχουμε δοκιμάσει, τους ξέρουμε, σου λένε, και δεν μας κάνουν. Καθένας έχει τις συγκεκριμένες αμαρτίες του, που είναι πλέον πολύ γνωστές, και όλοι μαζί βαρύνονται με την διάψευση των προσδοκιών που δημιούργησαν οι αντι-μνημονιακοί αγώνες της περιόδου 2010-2015, την άτακτη υποχώρηση και το τρίτο μνημόνιο – το χειρότερο. Και στο επιχείρημα πως αυτός είναι προϊόν πολιτικού σωλήνα με όσα αυτό εννοεί και συνεπάγεται, απαντούν: και τι έγινε, αυτός μπορεί να νικήσει το Μητσοτάκη.

Ήδη με αυτές τις τοποθετήσεις έχουν ήδη χαθεί πολλά αριστερά κριτήρια, απ’ όσα είχαν απομείνει.

Φυσικά, τα μέσα προβολής είναι τόσο συντονισμένα στη γραμμή της υποστήριξης Κασσσελάκη, ώστε αυτό και μόνο κάνει να θαμπώνει η εικόνα της δάνειας λάμψης και να συσκοτίζεται ο σκοπός. Πολύ περισσότερο που οι συναγωνιζόμενοι αποδεικνύεται καθημερινώς πόσο ανεπαρκείς, και συνεπώς αφερέγγυοι, είναι. Και επίσης, ένα πλήθος ανώνυμων λογαριασμών του πρώην τουΐτερ και νυν Χ είναι σε διάταξη μάχης, έτοιμοι να διασύρουν τους αντιπάλους του πουλέν. Για το ποιος βρίσκεται πίσω από αυτούς τους λογαριασμούς μόνο υποθέσεις μπορούν να γίνουν, όχι αβάσιμες, καθώς συσχετίζονται και με την προηγούμενη δραστηριότητα του κόμματος. Είναι όμως αποκρουστικό πως γελοιοποιούνται οι αμφισβητούντες νυν και τέως πλέον συνυποψήφιοι και από τους λογαριασμούς και από έντυπα και από άτυπα μέσα προπαγάνδας, μετατρεπόμενοι σε θύματα ενός τέρατος που επέτρεψαν να δημιουργηθεί, τους υποστήριξε και το «τάισαν» ποικολοτρόπως κι επί πολλά χρόνια.

Φυσικά μέσα στις λίγες μέρες που εκτέθηκε στο φως ο νέος αστέρας, αποδείχθηκε πόσο η λάμψη του είναι σαν του χαλκού που έχεις τρίψει καλά, πόσο λίγη σχέση έχει με τα πραγματικά προβλήματα των πραγματικών ανθρώπων της χώρας και πόσο επικίνδυνος μπορεί να γίνει, ακριβώς επειδή είναι προϊόν κατασκευής. Δεν είναι μόνο ή κυρίως το «περί κρατιδίου της Τουρκίας», που εκστόμισε. Είναι η συνολική άγνοια η οποία γίνεται εμφανής σε κάθε περίπτωση.

Επειδή το παιχνίδι έχει ξαναπαιχτεί, ας θυμηθούμε τις παρόμοιες αρχηγικές αναθέσεις που έγιναν από τα διεθνή κέντρα, στον Γκουαϊδό στη Βενεζουέλα, στον Σακασβίλι στη Γεωργία, ή τον Ζελένσκι στην Ουκρανία, με κλιμακούμενα κωμικές έως τραγικές καταλήξεις.

Κι αν ακούγεται πολύ δραματικό αυτό, ας υπολογίσουμε πως στην περιοχή βρίσκεται σε εξέλιξη μια μεγάλης κλίμακας σύγκρουση κυριαρχίας και στο πλαίσιο της οι ΗΠΑ προωθούν συμφωνία Ελλάδας-Τουρκίας για τη ρύθμιση των διαφορών, με βάση τις δικές τους διευθετήσεις και επιδιώξεις, γεγονός που αν μη τι άλλο αναμένεται πως θα ξεσηκώσει θυελλώδεις αντιδράσεις, ενδεχομένως πολύ πιο εκτεταμένες από εκείνες με τη συμφωνία των Πρεσπών. Μια πειθαρχημένη πολιτική αντιπολίτευση είναι εξαιρετικά χρήσιμη και ένας νέος ΣΥΡΙΖΑ, με νέο ΜΗ πολιτικό αρχηγό είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να έχει η πρεσβεία.

Κι έτσι με κόμματα του δίφραγκου - όποιος δίνει δυο ευρώ έχει δικαίωμα να εκλέξει αρχηγό, το …απαύγασμα της δημοκρατίας - οδηγείται η «πόλη» στην ηθική και πολιτική εξαχρείωση. Και την πειθαρχημένη υποταγή. Με τη συνοδεία καναλιών, τουΐτερ και ελαφρολαϊκών αφηγημάτων, και ολίγη από κρητική …λεβεντιά!

Μετά τα κόμματα της καρδούλας έρχονται τα κόμματα του δίφραγκου. Πόσο πιο κάτω μπορεί να πάει αυτή η επιχείρηση αποπολιτικοποίησης της πολιτικής;

Το τέλος δεν έχει κατήφορο. Ή μήπως απλώς ο κατήφορος δεν έχει τέλος;