«Αν στην πρώτη τετραετία καταφέραμε, επιτυχημένα πιστεύω, να ανακουφίσουμε την κοινωνία από τις πληγές της, τώρα έχει έρθει ο καιρός να αντιπαλέψουμε τις αιτίες που προκαλούν αυτές τις πληγές», είπε προχθές ο Μητσοτάκης απευθυνόμενος στην κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ. Παριστάνοντας δε τον στρατηλάτη, προειδοποίησε: «Είναι μια μάχη η οποία θα είναι σκληρή και θα είναι και επίπονη».

Την ίδια ώρα, βέβαια, η μισή Θεσσαλία είχε και πάλι μετατραπεί σε λασπολίμνη, ενώ στη Βόρεια Εύβοια αποκαλυπτόταν με δραματικό τρόπο η απατεωνιά των «μεγάλων αντιπλημμυρικών έργων». Δεν μπορούσε ο Μητσοτάκης να ξεπεράσει τις εικόνες που θέλοντας και μη είχαν κατακλύσει τα αστικά ΜΜΕ και το Διαδίκτυο. Εξέφρασε τη… λύπη του και, κατά τα άλλα, τα βρήκε όλα μια χαρά:

«Οι σκέψεις μας όμως, σήμερα, είναι στον Βόλο και στη Βόρεια Εύβοια. Μην ξεχνάμε ότι οι περιοχές αυτές, ειδικά ο Βόλος, μετά την πλημμύρα του “Daniel” δέχθηκαν μια δεύτερη σφοδρότατη επίθεση, με μία καταιγίδα με διάρκεια. Το μόνο το οποίο μπορώ να πω είναι ότι το κράτος είναι παρόν, μαζί με τους κατοίκους. Δίνουμε τη μάχη με όλα τα μέσα και θα σταθούμε και πάλι δίπλα σε όσους επλήγησαν, δυστυχώς, για ακόμα μία φορά».

Φταίει ο καιρός «δυστυχώς»! ‘Η όπως το είπε ο Βορίδης, ήταν… εντυπωσιακά άτυχος ο Βόλος! Κι επειδή δεν μπορούν ν’ αλλάξουν θέση ούτε στον Βόλο ούτε στα καμποχώρια της Θεσσαλίας, καιρός να κάνουν μερικά ευχέλαια και καλού-κακού να ενεργοποιήσουν τις ξεματιάστρες…

Στο υπουργικό συμβούλιο, μια μέρα νωρίτερα, τα είχε πει πιο απροκάλυπτα ο Μητσοτάκης. «Η μηνιαία μας συνεδρίαση διεξάγεται, δυστυχώς, εν μέσω μιας ακόμα καιρικής δοκιμασίας, μετά τις πρόσφατες πλημμύρες. Ο κρατικός μηχανισμός έχει κινητοποιηθεί στις περιοχές που πλήττονται. Αυτή τη φορά εστιάζουμε, πρωτίστως την προσοχή μας στην Εύβοια με όλες μας τις δυνάμεις. Ωστόσο, θα ξαναπώ το αυτονόητο, ότι η πυκνότητα των επιθέσεων της κλιματικής κρίσης είναι κάτι το οποίο επιβάλλει πλέον να εντάξουμε την Πολιτική Προστασία και τα ζητήματα προσαρμογής στην κλιματική κρίση ως οριζόντια προτεραιότητα όλων των πολιτικών μας. Στο πνεύμα αυτό θα υπάρξουν και σύντομα κάποιες ανακοινώσεις. (…) Οπως ξέρετε, οι πρώτες αποζημιώσεις έχουν καταβληθεί, θα έλεγα σε χρόνο ρεκόρ. Είναι μία πρώτη σημαντική αλλά προσωρινή ανακούφιση για τους ανθρώπους οι οποίοι είδαν τις περιουσίες τους να καταστρέφονται από τη μανία της φύσης. Εξελίσσονται ταχύτατα οι αυτοψίες για την αναλυτική εκτίμηση των ζημιών, ενώ με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, θυμίζω, έχει ανασταλεί και κάθε καταβολή οφειλών των κατοίκων. Εχουμε μιλήσει πολλές φορές για την πρωτοφανή ένταση του φαινομένου». 

Είναι προφανές ότι οι νέες καταστροφικές πλημμύρες τού χάλασαν το σχεδιασμό της προπαγάνδας. Γι’ αυτό και τις ξεπέταξε με μπόλικα «δυστυχώς» για να περάσει σ’ αυτά που είχαν σχεδιάσει αλλά τους τα χάλασα ο Elias: «Παράλληλα, όμως, με την αντιμετώπιση των έκτακτων καταστάσεων, προχωρούμε με γρήγορους ρυθμούς στην υλοποίηση του προγράμματός μας. Ο προγραμματισμός μας είναι πολύ ευρύς και γι’ αυτό η συζήτηση θα συνεχιστεί σε δεύτερη συνεδρίαση, γιατί έχουμε πολύ πυκνό έργο σε επίπεδο Υπουργικού Συμβουλίου, το οποίο πρέπει να συζητήσουμε».

Στο υπουργικό συμβούλιο αναφέρθηκε σε «δύο μεταρρυθμίσεις, που αφορούν τη βελτίωση του κράτους αφενός, αλλά και τη βελτίωση της καθημερινότητας του πολίτη, με έμφαση στα θέματα της υγείας». Εχουν επεξεργαστεί, όπως είπε, «ένα καινοτόμο, αδιάβλητο σύστημα με κριτήριο τη γνώση και την εμπειρία, προσαρμοσμένο όμως και στις ανάγκες του κάθε φορέα, έτσι ώστε να σταματήσουν όλες οι υποψίες ότι μπορεί κάποιος, παραδείγματος χάρη, να γίνει διοικητής ενός νοσοκομείου μόνο και μόνο επειδή μπορεί να έχει κάποιες κομματικές περγαμηνές ή κομματικές γνωριμίες». Γέλασαν και τα μάρμαρα στο μέγαρο Μαξίμου.

Η άλλη μεταρρύθμιση είναι η «ίδρυση 17 ειδικών Μονάδων Αντιμετώπισης των Εγκεφαλικών, με αποκλειστικό αντικείμενο τη συγκεκριμένη απειλή» Τα νοσοκομεία καταρρέουν, οι γιατροί «καίγονται» από την υπερεφημέρευση, άνθρωποι ξεψυχούν σε καρότσες αγροτικών κι ο Μητσοτάκης κάνει παιχνίδι με την ονοματοδοσία υπαρχουσών μονάδων (περί αυτού πρόκειται). Λες και ο κόσμος δε βλέπει την κατάσταση κάθε που χρειάζεται να καταφύγει σ’ ένα δημόσιο νοσοκομείο.

Στην κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ κάθησε και επανέλαβε για πολλοστή φορά όσα έλεγε προεκλογικά, για να τα επαναλάβει στις προγραμματικές δηλώσεις και πρόσφατα στην ομιλία του στη ΔΕΘ. Πάντα «για ένα πιο αποτελεσματικό κράτος και για μία καλύτερη καθημερινότητα του πολίτη». Με το θράσος που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους της φάρας του ισχυρίστηκε ότι «μέσα σε τρεις μήνες οι δεσμεύσεις μας ήδη γίνονται πραγματικότητα».

Με το ίδιο θράσος υπερασπίστηκε το αντεργατικό έκτρωμα Γεωργιάδη: «Οι εργαζόμενοι τώρα μπορούν να αυξάνουν τα έσοδά τους με μια δεύτερη δουλειά, ταυτόχρονα όμως με πλήρη προστασία των δικαιωμάτων τους». Το τι γίνεται στην πράξη το έχουμε αναλύσει επαρκώς (δείτε εδώ), όμως έχει σημασία να επισημανθεί επί της αρχής αυτό που είπε. Οτι οι εργάτες προσπαθούν να αυξήσουν τα έσοδά τους μέσω επιμήκυνσης του χρόνου εργασίας. Για ποιο λόγο; Επειδή απλούστατα ο μισθός δεν φτάνει για να ζήσουν. Ενάμιση σχεδόν αιώνα μετά τη ματωμένη Πρωτομαγιά του Σικάγο (1886) και το σύνθημα «8 ώρες δουλειά – 8 ώρες ξεκούραση – 8 ώρες ύπνο», θεωρείται… πρόοδος να δουλεύουν οι εργάτες μέχρι 13 ώρες την ημέρα! Aυτό σημαίνει «μόνιμες και σταθερές αυξήσεις στο διαθέσιμο εισόδημα», είπε ο Μητσοτάκης!

Δεν μπορούσε να μην μιλήσει και για την ακρίβεια, που τη βάφτισε (τι άλλο;) «εισαγόμενες αυξήσεις»! Φυσικά, μίλησε για «ανάσχεση της ακρίβειας». Πώς; Με «νέες πρωτοβουλίες», την εξής μία: το «καλάθι του Σκρέκα», το οποίο προστίθεται «στα άλλα μέτρα στήριξης – το “Καλάθι του Νοικοκυριού“, το οποίο έχει αποδείξει ότι είναι ένας πολύ αποτελεσματικός θεσμός»!

«Όλες αυτές είναι κινήσεις που συγκροτούν ένα δίχτυ ασφάλειας προσαρμοσμένο στην επίκαιρη απειλή του πληθωρισμού, της ακρίβειας που πράγματι πολιορκεί τα νοικοκυριά, ώστε μετά το πέρασμα αυτής της ακρίβειας να παραμείνουν ενεργά τα μόνιμα μέτρα, τα οποία τονώνουν σε σταθερή βάση το εισόδημα» είπε με καμάρι ο Μητσοτάκης, αποδεικνύοντας πως δεν έχει σκοπό να κάνει κάτι, ούτε καν να επαναλάβει τα φιλανθρωπικά βοηθήματα της περασμένης διετίας. «Προσοχή όμως, μένουμε πάντα στο δρόμο της συνετής δημοσιονομικής πολιτικής», επισήμανε ο Μητσοτάκης.

Δε χρειάζεται να σταθούμε στα υπόλοιπα που είπε, στην ακατάσχετη μπουρδολογία για «το δεύτερο και πιο δύσκολο μέτωπο της νέας μας θητείας [που] θα είναι το μέτωπο του πολυδύναμου εκσυγχρονισμού, της εθνικής προσπάθειας, δηλαδή, να βελτιωθεί η καθημερινότητα των πολιτών σε όλα τα επίπεδα, μεταφράζοντας κάθε βραχίονα του κράτους σε μια ευκαιρία για ένα μεγάλο άλμα στο μέλλον και σαρώνοντας κάθε συμπεριφορά η οποία αντιστέκεται στην πρόοδο». 

Είναι προφανές ότι τα πάντα αφήνονται στον αυτόματο πιλότο της δημοσιονομικής πειθαρχίας και της κινεζοποίησης της εργατικής τάξης. Oλα θα κριθούν «στο δρόμο» και όχι στο πεδίο της αντιπαράθεσης των αστικών κομμάτων και των κάθε είδους εκλογών. Τα γράψαμε την προηγούμενη εβδομάδα, τα επαναλαμβάνουμε και εδώ:

Για τα αστικά κόμματα πολιτική είναι να μπορείς να εξαπατάς το λαό και να κερδίζεις την ψήφο του, που τη μετατρέπεις σε λευκή επιταγή για μια πολιτική υπηρέτησης των συμφερόντων της κεφαλαιοκρατίας. Το ζήτημα δεν είναι ο τρόπος με τον οποίο επιδιώκουν να εξαπατήσουν το λαό (σαν Κασσελάκηδες ή σαν Αχτσιόγλου εν προκειμένω), αλλά η εξαπάτηση.

Ασφαλώς και είναι κατάντια όλο αυτό που γίνεται με τον Κασσελάκη, με το απόλυτο τίποτα σε συσκευασία κουτιού οδοντόκρεμας. Μπορούμε να το λέμε στους συριζαίους συνοδεύοντάς το από το ανάλογο πολιτικό σιχτίρισμα (και με τη βεβαιότητα πως αν ο Κασσελάκης γίνει αύριο πρωθυπουργός, θα δούμε όλη τη μοχθηρία τους να ξεσπά ενάντια σε εμάς τους «περιθωριακούς», που «περιμένουμε την επανάσταση» κτλ. κτλ.). Ως εκεί, όμως.

Οφείλουμε πρωτίστως να δείξουμε με πειστικό τρόπο πως εκείνο που αλλάζει είναι η μορφή, το περιτύλιγμα, ενώ το περιεχόμενο, η ασκούμενη σκληρή ταξική (αστική) πολιτική παραμένει το ίδιο.

Κυρίως οφείλουμε να καταδείξουμε με ακόμα πιο πειστικό τρόπο, ότι στο πολιτικό επίπεδο εκείνο στο οποίο πρέπει να ρίξουμε όλες μας τις δυνάμεις είναι η πολιτική ανασυγκρότηση της εργατικής τάξης, η συσπείρωση της πλειοψηφίας των πρωτοπόρων εργατών και εργατριών στη βάση ενός προγράμματος επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού, σ’ ένα πολιτικό κόμμα που θ’ αποτελεί την πραγματική αντιπολίτευση στον ποικιλόχρωμο αστισμό. Αντιπολίτευση στο δρόμο και στους χώρους δουλειάς και όχι στους βρόμικους μαιάνδρους των αστικών Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, του αστικού Κοινοβούλιου και της αποπροσανατολιστικής προπαγάνδας.