ΠΗΓΗ: Μίκα Αγραφιώτου - thepressproject.gr
Οι δηλώσεις του άλλοτε μεγαλεπήβολου στελέχους του ΠΑΣΟΚ, Άννας Διαμαντοπούλου δεν έπεσαν σαν κεραυνός εν αιθρία στη δημόσια σφαίρα, όπως ούτε και οι δηλώσεις των διαφόρων καθηγητών πανεπιστημίου που σπεύδουν να διατυμπανίσουν τις φιλοδυτικές τους πολιτικές θέσεις, εξισώνοντας τους Παλαιστινίους με τρομοκράτες και δικαιολογώντας το μακελειό που διαδραματίζεται αυτή τη στιγμή στη Λωρίδα της Γάζας.
Η δυτικομανία ορισμένων πολιτικών και διανοούμενων αυτής της χώρας εκτός από φρικτά ανιστόρητη και αδιανόητα γελοία, είναι, πλέον, σαφέστατα επικίνδυνη. Είναι τρομακτική η ολοκληρωτική διάβρωση κάθε ανθρωπιστικής συνείδησης για τη διατήρηση μιας θέσης, για την κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού προγράμματος, για ακόμα μια ματαιόδοξη αναφορά του ονόματος τους στη δημόσια σφαίρα. Είναι τρομακτικός ο πλήρης ενστερνισμός φασιστικών αντιλήψεων, οι οποίες λέγονται δημόσια και είναι απλά ένα απόγευμα Τρίτης, από ανθρώπους που είναι τόσο βαθιά ερωτευμένοι με την εικόνα και τη φωνή τους ώστε, πλέον, έχουν καταντήσει σκηνώματα του ίδιου τους εαυτού.
Βέβαια, δεν περίμενε και κανένας ότι η Άννα Διαμαντοπούλου, η μνημονιακή υπουργός Παιδείας που προσπάθησε και αυτή με τη σειρά της, να διαλύσει τη δημόσια παιδεία στη θητεία της και εξαπέλυσε ποτάμια βίας εναντίον των φοιτητών και των μαθητών που εναντιώθηκαν στην αναθεώρηση του Άρθρου 16 και στις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που επέφερε ο Νόμος Πλαίσιο το μακρινό 2011, θα κατείχε κάποια σπουδαία ανθρωπιστική στάση για το μεταναστατευτικό ζήτημα.
Για αυτό και λίγοι εξεπλάγησαν με τις ανησυχίες της περί του «να μη γίνει η Ευρώπη δια της βίας σκουρόχρωμη».
Έχουμε συνηθίσει, πλέον, την ακραία ρατσιστική ρητορική ότι «οι κοινωνίες μας δεν μπορούν να ενσωματώσουν μεγάλες ισλαμικές κοινότητες, γιατί έχουν τη δική τους κουλτούρα, τον δικό τους πολιτισμό». Για αυτό και πολιτικοί σαν την Άννα Διαμαντοπούλου, που ψάχνουν έναν τρόπο να βρεθούν στις σελίδες της επικαιρότητας, στοχεύουν στην άμεση διέγερση αυτών των αντανακλαστικών που αναδύονται αυτόματα με πολύπλευρο τρόπο, αφενός στους ενδεδειγμένους συντηρητικούς κύκλους, αφετέρου στους προοδευτικά τμήματα της κοινωνίας που εναντιώνονται σθεναρά σε τέτοιες ειδεχθείς αξιώσεις. Καλή φήμη, κακή φήμη, η σημασία βρίσκεται στο να έχεις κάποια φήμη.
Σε τι δυσώδη πάτο, όμως, βρίσκεσαι ως -υποτίθεται- κεντρώος πολιτικός, που μέχρι και ο ακροδεξιός Θάνος Πλεύρης απαντάει δημόσια πως ούτε καν ο ίδιος «δεν προσδιορίζει το θέμα της μετανάστευσης με βάση το χρώμα»; Μέχρι και ένας πολιτικός που έχει πασίγνωστα ακραίες θέσεις για τους μετανάστες δεν θα έφτανε στο σημείο να μιλήσει δημόσια για «σκουρόχρωμη» επέλαση στην Ευρώπη.
Οι δηλώσεις της Άννας Διαμαντοπούλου είναι φασιστικές και ως φασιστικές οφείλουν να αντιμετωπιστούν, ως φιλο-ναζιστικές για την ακρίβεια. Επίσης, αποτελούν και ισχυρή απόδειξη ότι το γνωμικό πως «ο ρατσισμός θεραπεύεται με τα ταξίδια και ο φασισμός με το διάβασμα» είναι μια γενικευτική μπούρδα άνευ πραγματικού πολιτικού νοήματος.
Η Άννα Διαμαντοπούλου και αεροπλάνα πήρε, και βαπόρια και τρένα, και παντού ταξίδεψε και βιβλία διάβασε και διακεκριμένες σπουδές έκανε. Αλλά, όχι μόνο παρέμεινε ρατσίστρια, αλλά φλερτάρει απελπιστικά πολύ και με τον φασισμό στην όψιμη, πλέον, πολιτική της πορεία. Γιατί οτιδήποτε λαμβάνει χώρα μέσα στο πλαίσιο της αστικής τάξης, εντός του αστικού τρόπου ζωής, είναι η υπερ-δήλωση μιας ταξικής αναισθησίας, η προσήλωση στο δόγμα της φυλετικής και πολιτισμικής υπεροχής έναντι των φτωχών, έναντι των κολασμένων αυτής της γης, χωρίς να υπάρχει καμία υποχρέωση να γίνουν αντιληπτές οι πολιτικές και ιστορικές αναλύσεις αυτής της τεράστιας ταξικής ανισορροπίας.
Στο μυαλό του μέσου αστού, κυριαρχεί οριακά μια μεταφυσική ταυτολογική συνθήκη όσον αφορά την ταξική ανισότητα, ότι τα πράγματα είναι έτσι γιατί είναι έτσι και έτσι πρέπει να παραμείνουν. Οι «σκουρόχρωμοι» οφείλουν να κάτσουν στις χώρες τους γιατί οι λευκοί είμαστε καλύτεροι κατά τας γραφάς, για παράδειγμα. Κλασικές αφηγήσεις όσων υποστηρίζουν την υπεροχή της λευκής φυλής έναντι των υπολοίπων, το ότι εκφράζεται δημόσια από μια άλλοτε κεντρώα πολιτικό και όχι από έναν μαυροφορεμένο και ξυρισμένο γουλί skinhead αποδεικνύει περίτρανα από που ξεκινάνε αυτού του είδους πολιτικές αφηγήσεις.
Βέβαια, η Άννα Διαμαντοπούλου δεν ενοχλείται όταν «σκουρόχρωμοι» έχουν αναλάβει σχεδόν όλες τις χειρωνακτικές εργασίες στην Ελλάδα, όταν εργάζονται όλη την ημέρα στα φραουλοχώραφα, όταν μαζεύουν ελιές και ροδάκινα, όταν σπέρνουν τη γη μας και μαζεύουν τις σοδειές μας. Και μάλιστα, χωρίς ένσημα και με ελάχιστα χρήματα, μερικές φορές χωρίς καθόλου χρήματα γιατί τα αφεντικά επιλέγουν επίτηδες μετανάστες χωρίς χαρτιά ώστε μετά να τους απειλούν με καταγγελία στην αστυνομία, πράγμα που σημαίνει άμεση απέλαση.
Οι ματωμένες φράουλες στη Μανωλάδα και σε κάθε Μανωλάδα, αφήνουν την Άννα Διαμαντοπούλου παγερά αδιάφορη. Οι εκατοντάδες ψυχές που πνίγηκαν στο ναυάγιο της Πύλου δεν έχουν καμία σημασία για τις Διαμαντοπούλου της χώρας. Οι 10.000 νεκροί Παλαιστίνιοι, ανάμεσα τους πάνω από 4.000 παιδιά, είναι απλά αριθμοί νεκρών «τρομοκρατών» που έπεσαν ώστε να σωθεί η «μοναδική δημοκρατία» της Μέσης Ανατολής, το Ισραήλ.
Η Αφρική και η Μέση Ανατολή μας παρέχουν τους σύγχρονους δούλους μας, τα πάμφθηνα εργατικά χέρια, τις φτηνές ιερόδουλες που πουλιούνται στα μπορντέλα αυτού του κόσμου, ακόμα και όταν είναι μικρά παιδιά, το εμπόριο οργάνων που βρίθει σε αυτές τις χώρες, τους εργάτες σε sweatshops για να φτιάξουν τα προϊόντα μας, να σκοτώνονται στα ορυχεία για να βγάλουν στο φως τα διαμάντια που στολίζουν τα ακριβά κοσμήματα μας, να πεθαίνουν από την πείνα και τη δίψα στις φυτείες για τους κόκκους του καφέ μας και τις σοκολάτες μας, αλλά οι «σκουρόχρωμοι» αποτελούν απειλή για την Ευρώπη και τους λευκούς και όχι το αντίθετο.
Πότε υπήρξε έστω και μια στιγμή στην παγκόσμια ιστορία, που οι λευκοί δεν ήμασταν η μοναδική απειλή για τους «σκουρόχρωμους» αυτού του πλανήτη, από τη στιγμή που το μόνο που εισάγουμε κάθε φορά που επεμβαίνουμε στις χώρες τους είναι τσεκούρια, μπαρούτι και φωτιά, μαζικές σφαγές, αρρώστιες, υποδούλωση και εκμετάλλευση;
Από τους σκλάβους που πουλήθηκαν σε όλον τον δυτικό κόσμο, το καθεστώς του Απαρτχάιντ, μέχρι τα σημερινά πραξικοπήματα και τους χρηματοδοτούμενους από τη Δύση, εμφυλίους πολέμους και τις ένοπλες συγκρούσεις σε αυτές χώρες, πότε ακριβώς οι «σκουρόχρωμοι» εμπόδισαν τη Δύση να φτιάξει οικονομικές αυτοκρατορίες που βασίζονται πάνω στη στυγνή εκμετάλλευση των χωρών του τρίτου κόσμου;
Οι χώρες που επισκέφθηκε η πρώην Επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Σιέρα Λεόνε, η Λιβερία και η Νιγηρία, δεν είναι φτωχές επειδή επέλεξαν να μην προκόψουν, επειδή οι ντόπιοι δεν πιστεύουν στην «αριστεία» ή δεν έχουν καλογραμμένα βιογραφικά σημειώματα. Προφανώς, γνωρίζει καλά η Άννα Διαμαντοπούλου την εμπλοκή του ΝΑΤΟ και του ΟΗΕ σε αυτές τις χώρες, τα πτώματα που σκόρπισαν οι κυανόκρανοι, τις βιασμένες γυναίκες, τη χολέρα και τις άλλες θανατηφόρες αρρώστιες, το AIDS, την πείνα και τη λειψυδρία, πράγματα που μαστίζουν εκατομμύρια ανθρώπους, εκτοπισμένους και μη, σε αυτές τις περιοχές. Γνωρίζει για τον ανθρώπινο πόνο, για τον θάνατο που βρίσκεται σε μόνιμες διακοπές οπουδήποτε αλλού εκτός της Δύσης. Διαφορετικά, τι στο καλό έκανε τόσα χρόνια στη θέση της Επιτρόπου της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Όπως και εμείς γνωρίζουμε καλά ότι οι άνθρωποι που ξεφεύγουν από τη φωτιά που τους κυνηγάει, που μπαίνουν σε ένα καράβι για να φτάσουν στη Λαμπεντούζα ή στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, δεν έχουν απολύτως άλλη επιλογή αν θέλουν να επιβιώσουν. Εκείνοι που ρισκάρουν με το ενδεχόμενο ενός υγρού τάφου, της επαναπροώθησης ή μιας επικείμενης δολοφονίας τους, είναι εκείνοι που ούτως ή άλλως θα πεθάνουν αν κάτσουν λίγο παραπάνω στον τόπο τους. Ψιλά γράμματα για τους ρατσιστές αυτού του κόσμου, θα πείτε. Από εκείνα που δεν διαβάζει κανένας ούτε στα συμβόλαια.
Αυτά τα παραληρήματα των πάλαι ποτέ κεντρώων πολιτικών, των πάλαι ποτέ προοδευτικών διανοούμενων που σπεύδουν να βουλιάξουν σε ακραία ανιστορικές, απάνθρωπες δηλώσεις, αποτελούν τον επιθανάτιος συλλογιστικό ρόγχος των ανθρώπων που προσπαθούν με κάθε τρόπο να επιπλεύσουν μέσα στα ακροδεξιά λασπόνερα που μας έχουν κατακλύσει, να βρουν μια θέση στον νέο κόσμο που κατασκευάζεται αυτή τη στιγμή στη Δύση και που επιστρέφει επίμονα και επίπονα στην εποχή των αυτοκρατοριών.
Ειδικά όσον αφορά εκείνους τους αμετανόητα ηδυπαθείς διανοούμενους, κάτι καθηγητές πανεπιστημίου που έσπευσαν να μοστράρουν τη σημαία του Ισραήλ μην τυχόν και χαρακτηριστούν «φιλο-τρομοκράτες», τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά από το παραλήρημα μιας πολιτικού. Γιατί οι συγκεκριμένοι επιστήμονες κατέχουν τα θεωρητικά εργαλεία για να αναλύσουν μια γεωπολιτική σύγκρουση, για να αντιληφθούν τις βασικές διαφορές του εκμεταλλευτή από τον εκμεταλλευόμενο, για να διαχωρίσουν τον σφαγέα από τα θύματα. Απλά έχουν διαλέξει πολιτική πλευρά, εκείνη του σφαγέα.
Δεν είναι τυχαίο ότι κανένα πανεπιστημιακό ίδρυμα δεν έχει δημοσιεύσει επίσημα έστω και ένα ψήφισμα για την Παλαιστίνη, μόνο σκόρπια ονόματα διδασκόντων εντοπίζονται σε διάφορα άλλα ψηφίσματα για το θέμα, ενώ αποτελεί γεγονός ότι πολλοί Έλληνες ακαδημαϊκοί έχτισαν την καριέρα τους με άρθρα για το Παλαιστιανιακό ζήτημα τις προηγούμενες δεκαετίες. Είναι πολλά τα χρήματα των Ευρωπαϊκών προγραμμάτων, αλλά δεν φτάνουν για όλους, και σίγουρα όχι για εκείνους που έχουν το θάρρος να βρίσκονται στη σωστή πλευρά της ιστορίας, η οποία θα είναι πάντα αλληλέγγυα με τους καταπιεσμένους.
Μέσα σε αυτή τη συνεχή κατρακύλα της πολιτικής σε όλα τα επίπεδα, μέσα στα βαθιά βαλτόνερα στα οποία έχει πνιγεί εδώ και αρκετά χρόνια η περιβόητη «ελληνική διανόηση», τέτοιες δηλώσεις αποτελούν ακόμα μια σακούλα σκουπιδιών στην τεράστια χωματερή σκέψεων και απόψεων που εκφράζονται δημόσια με κάθε ευκαιρία από τους περισσότερους στους οποίους προσφέρεται ένα μικρόφωνο ή μια δημοσίευση σε οποιοδήποτε μέσο.
Το ακραίο κέντρο επελαύνει και προσπαθεί με κάθε τρόπο να ενσωματωθεί στο ακροδεξιό άρμα ώστε να αρχίσει να καλπάζει αγέρωχα, σφιχταγκαλιάζοντας τις σημαίες των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προς ολοταχώς για το ευαγγελιζόμενο τέλος της ιστορίας.
