ΠΗΓΗ: Μίκα Αγραφιώτου - kosmodromio.gr
Πότε υπήρξε έστω και μια στιγμή στην παγκόσμια ιστορία, που οι λευκοί δεν ήμασταν η μοναδική απειλή για τους «σκουρόχρωμους» αυτού του πλανήτη;
Συνήθως, όταν ένας άνθρωπος επισκέπτεται την Αφρική, και ειδικά τις πιο φτωχές χώρες της, το λιγότερο που μπορεί να κάνει είναι να μείνει κατάπληκτος από τις άθλιες συνθήκες ζωής που επικρατούν για την πλειονότητα των ανθρώπων που κατοικούν σε αυτές. Για τις ελλείψεις σε στοιχειώδεις υποδομές υγείας, παιδείας και εργασίας, για τους μισθούς πείνας, για την παιδική εργασία που βρίθει σε πολλές αφρικανικές επικράτειες.
Συνήθως, ο επισκέπτης σε αυτές τις χώρες τουλάχιστον στοχάζεται την κατάντια της ανθρωπότητας, το γεγονός ότι ο ίδιος βουτηγμένος στα προνόμια του, θα επιστρέψει στην ασφάλεια ενός καλοχτισμένου σπιτιού, με θέρμανση και πόσιμο νερό, με φαγητό στο τραπέζι του. Αυτά δεν αποτελούν τίποτα βαθυστόχαστους συλλογισμούς, αλλά βασικές ανθρωπιστικές αντιλήψεις, Καπιταλισμός 101 που θα λέγαμε αν ήμασταν φοιτητές και παρακολουθούσαμε κάποιο αντίστοιχο μάθημα.
Φυσικά, αυτά τα αισθήματα και οι σκέψεις αναδύονται μέσα σε εκείνους που έχουν εξαρχής κάποια ψήγματα συναισθημάτων και ανθρωπιστικών σκέψεων. Στο απόλυτο κενό δεν μπορεί να αναδυθεί τίποτα άλλο εκτός από κενό, το τίποτα, ούτε καν αέρας κοπανιστός.
Όταν είσαι μια ρατσίστρια δυτικομανής φιλό-αποικιοκράτισσα που παντού βλέπει σκουρόχρωμες απειλές για τη φυλετική ηγεμονία των λευκών της Ευρώπης, αντίστοιχες αντιλήψεις με εκείνες που είχαν οι Ευρωπαίοι σφαγείς της Αφρικής τους προηγούμενους αιώνες, είσαι ένα ακροδεξιό ανθρωπάκι που προσπαθεί να πάρει λίγο τα φώτα της δημοσιότητας από την επίσημη κυβερνητική ακροδεξιά.
Βέβαια, δεν περίμενε και κανένας ότι η Άννα Διαμαντοπούλου, η μνημονιακή υπουργός Παιδείας που προσπάθησε και αυτή να διαλύσει τη δημόσια παιδεία στη θητεία της και εξαπέλυσε ποτάμια βίας εναντίον των φοιτητών και των μαθητών που εναντιώθηκαν στην αναθεώρηση του Άρθρου 16 και στις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που επέφερε ο Νόμος Πλαίσιο το μακρινό 2011, θα είχε κάποιες σπουδαίες ανθρωπιστικές θέσεις.
Για αυτό και λίγοι εξεπλάγησαν με τις ανησυχίες της περί του «να μη γίνει η Ευρώπη δια της βίας σκουρόχρωμη».
Έχουμε συνηθίσει, πλέον, την ακραία ρατσιστική ρητορική ότι «οι κοινωνίες μας δεν μπορούν να ενσωματώσουν μεγάλες ισλαμικές κοινότητες» γιατί έχουν τη δική τους κουλτούρα, τον δικό τους πολιτισμό. Είναι γνωστό ότι η Άννα Διαμαντοπούλου είναι ιέρεια της κουλτούρας και του πολιτισμού, φάνηκε από τα δακρυγόνα και το ξύλο που έριχνε η αστυνομία σε διαδηλωτές επί υπουργίας της.
Φανταστείτε σε τι δυσώδη πάτο πρέπει να βρίσκεσαι ως ακροκεντρώος πολιτικός, που μέχρι και ο ακροδεξιός Θάνος Πλεύρης να βγαίνει δημόσια και να λέει πως «ούτε καν αυτός δεν προσδιορίζει το θέμα της μετανάστευσης με βάση το χρώμα», δηλαδή ότι έχει σώας τας φρένας μέχρι αυτό το σημείο ακόμα και αυτός που δεν φημίζεται για τη φιλο-μεταναστευτική του πολιτική θέση. Το ακριβώς αντίθετο, μάλιστα.
Η δυτικομανία ορισμένων πολιτικών και διανοούμενων αυτής της χώρας εκτός από ανιστόρητη και γελοία, είναι, πλέον, σαφέστατα επικίνδυνη. Είναι τρομακτική η ολοκληρωτική διάβρωση κάθε ανθρωπιστικής συνείδησης για μια θέση, για ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα παραπάνω, για μια αναφορά του ονόματος στη δημόσια σφαίρα. Είναι τρομακτικός ο πλήρης ενστερνισμός φασιστικών αντιλήψεων, οι οποίες λέγονται δημόσια και είναι απλά ένα απόγευμα Τρίτης.
Γιατί οι δηλώσεις της Άννας Διαμαντοπούλου είναι φασιστικές και ως φασιστικές οφείλουν να αντιμετωπιστούν, ως ναζιστικές για την ακρίβεια. Χώρια που αποτελούν και ισχυρή απόδειξη ότι το γνωμικό πως «ο ρατσισμός θεραπεύεται με τα ταξίδια και ο φασισμός με το διάβασμα» είναι μια γενικευτική μπούρδα άνευ πραγματικού πολιτικού νοήματος.
Η Άννα και αεροπλάνα πήρε, και βαπόρια και τραίνα, και παντού ταξίδεψε και βιβλία διάβασε και διακεκριμένες σπουδές έκανε. Αλλά, όχι μόνο παρέμεινε ρατσίστρια, αλλά φλερτάρει απελπιστικά πολύ και με τον φασισμό. Γιατί οτιδήποτε λαμβάνει χώρα μέσα στο πλαίσιο της αστικής τάξης, εντός του αστικού τρόπου ζωής, είναι η υπερδήλωση μιας ταξικής αναισθησίας, η προσήλωση στο δόγμα της φυλετικής και πολιτισμικής υπεροχής έναντι των φτωχών, έναντι των κολασμένων αυτής της γης, χωρίς να υπάρχει καμία υποχρέωση να γίνουν αντιληπτές οι πολιτικές και ιστορικές αναλύσεις αυτής της τεράστιας ταξικής ανισορροπίας.
Στο μυαλό του μέσου αστού, κυριαρχεί οριακά μια μεταφυσική ταυτολογική συνθήκη όσον αφορά την ταξική ανισότητα, ότι τα πράγματα είναι έτσι γιατί είναι έτσι και έτσι πρέπει να είναι. Οι σκουρόχρωμοι πρέπει να κάτσουν στις χώρες τους γιατί οι λευκοί είμαστε καλύτεροι, ας πούμε.
Βέβαια, η Άννα δεν ενοχλείται όταν «σκουρόχρωμοι» έχουν αναλάβει σχεδόν όλες τις χειρωνακτικές εργασίες στην Ελλάδα, όταν μαζεύουν όλη μέρα φράουλες, όταν μαζεύουν ελιές και ροδάκινα, όταν σπέρνουν τη γη μας και μαζεύουν τις σοδειές μας. Και μάλιστα, χωρίς ένσημα και με ελάχιστα χρήματα, μερικές φορές χωρίς καθόλου χρήματα γιατί τα αφεντικά τους τους απειλούν με καταγγελία στην αστυνομία, πράγμα που σημαίνει άμεση απέλαση.
Οι ματωμένες φράουλες στη Μανωλάδα και σε κάθε Μανωλάδα, αφήνουν την Άννα παγερά αδιάφορη. Οι εκατοντάδες ψυχές που πνίγηκαν στο ναυάγιο της Πύλου δεν έχουν καμία σημασία για τις Διαμαντοπούλου της χώρας. Οι 10.000 νεκροί Παλαιστίνιοι, ανάμεσα τους πάνω από 4.000 παιδιά, είναι απλά αριθμοί νεκρών «τρομοκρατών» που έπεσαν για να σωθεί η «μοναδική δημοκρατία» της Μέσης Ανατολής, το Ισραήλ.
Η Αφρική και η Μέση Ανατολή μας παρέχουν τους σύγχρονους δούλους μας, τα φτηνά εργατικά χέρια, τις φτηνές ιρεόδουλες που πουλιούνται στα μπορντέλα αυτού του κόσμου, ακόμα και όταν είναι μικρά παιδιά, τους εργάτες σε sweatshops για να φτιάξουν τα προϊόντα μας, να σκοτώνονται στα ορυχεία για να βγάλουν στο φως τα διαμάντια που στολίζουν τα ακριβά κοσμήματα μας, να πεθαίνουν από την πείνα και τη δίψα στις φυτείες για τους κόκκους του καφέ μας και τις σοκολάτες μας, αλλά οι «σκουρόχρωμοι» αποτελούν απειλή για την Ευρώπη και τους λευκούς και όχι το αντίθετο.
Πότε υπήρξε έστω και μια στιγμή στην παγκόσμια ιστορία, που οι λευκοί δεν ήμασταν η μοναδική απειλή για τους «σκουρόχρωμους» αυτού του πλανήτη, από τη στιγμή το μόνο που τους κουβαλάμε κάθε φορά που επεμβαίνουμε στις χώρες τους είναι τσεκούρια, μπαρούτι και φωτιά, μαζικές σφαγές, αρρώστιες, υποδούλωση και εκμετάλλευση;
Από τους σκλάβους που πουλήθηκαν σε όλον τον δυτικό κόσμο, μέχρι το καθεστώς του Απαρτχάιντ, μέχρι τα σημερινά πραξικοπήματα και τους χρηματοδοτούμενους από τη Δύση, εμφυλίους πολέμους και τις ένοπλες συγκρούσεις σε αυτές χώρες, πότε ακριβώς οι «σκουρόχρωμοι» εμπόδισαν τη Δύση να φτιάξει οικονομικές αυτοκρατορίες που βασίζονται πάνω στη στυγνή εκμετάλλευση των χωρών του τρίτου κόσμου;
Μακάρι σε 100 χρόνια όντως να μην χρειάζεται να έρχονται τόσο μαζικά μετανάστες στην Ευρώπη. Μακάρι να έχουν τσακίσει τα δεσμά του καπιταλισμού και του δυτικού ιμπεριαλισμού, να έχουν διώξει τους κυανόκρανους και τα ξένα στρατεύματα, να έχουν πάρει την κυριαρχία των χωρών τους στα χέρια τους και να ευημερούν.
Και εμείς να τους κοιτάμε και να τους θαυμάζουμε.
Ελπίζω σε έναν κόσμο που σε 100 χρόνια από τώρα δεν υπάρχουν Άννες Διαμαντοπούλου.
