Γιώργος X. Παπασωτηρίου - artinews.gr
Η ακρίβεια τσακίζει. Η αισχροκέρδεια με την ανοχή της κυβέρνησης οργιάζει. Άνθρωποι πεινούν, είναι στο δρόμο...
8.500 εργαζόμενοι απολύονται κάθε μέρα. Στη θέση τους, «δουλέμποροι-δικολάβοι» προτείνουν σε κατασκευαστικές εταιρείες εργαζόμενους, νομότυπους μετανάστες με εξευτελιστικούς μισθούς.
Σε λίγο Έλληνες άνεργοι θα συγκρούονται με μετανάστες.
Το σύνθημα «οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές» θα αληθεύει και ο ρατσισμός και ο φασισμός θα γιγαντώνονται. Η πολυδιάσπαση των εργαζομένων θα καταλήξει σ’ έναν «εμφύλιο των Κάτω». Αυτό είναι το σχέδιο.
Η αντίδραση του Συνδικάτου των Οικοδόμων άμεση, θέτοντας υπό τη σκέπη του τους μετανάστες (θυμίζω ότι το 1914 το Εργατικό Κέντρο Αθηνών με ψήφισμά του απευθυνόταν σε όλα τα εργατικά σωματεία της Ελλάδας, και ζητούσε «να μην επιτρέπηται εις τους πρόσφυγας να εργάζονται εις τας εργασίας εντοπίων εργατών…»!)
Όλα αυτά συμβαίνουν πίσω από τον κουρνιαχτό της πολιτικής διαμάχης για σοβαρές, πλην όμως δευτερεύουσες κοινωνικές αντιθέσεις, που θυμίζει τον αριστερό ιδεαλισμό, που εκφράστηκε από τη νέα αμερικανική Αριστερά (τη δεκαετία του 1960). Η «νέα Αριστερά», τότε, έριξε το βάρος περισσότερο στον πολιτισμό, υπακούοντας στην εγελιανή άποψη σύμφωνα με την οποία καμία πολιτική επανάσταση δεν επιτυγχάνει αν δεν συνοδεύεται από μία πολιτιστική επανάσταση. Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά ο μεγάλος αντίπαλος, ο κεντρικός στόχος είναι το Κεφάλαιο, αυτό «…το ειδωλολατρικό ξόανο που πίνει το αίμα από το κρανίο των δολοφονημένων»(Μαρξ).
Οι επίγονοι μάλιστα της νέας Αριστεράς του ’60, συγκρότησαν στα πανεπιστήμια μια «λόγια Αριστερά» που είχε και έχει ως αντικείμενα της δράσης της την «πολιτική της διαφοράς, της ταυτότητας, ή της αναγνώρισης». Η αριστερά αυτή ενδιαφέρεται πρωτίστως για τα κρυμμένα ψυχοσεξουαλικά κίνητρα παρά για την εμφανή απληστία του χρήματος, τις κοινωνικές ανισότητες και αντιθέσεις! Άμεση συνέπεια ήταν η μετατόπιση από το ενδιαφέρον στην κοινωνιολογία προς το ενδιαφέρον για τη λογοτεχνία (η επισήμανση είναι του Ρόρτυ). Το λογοτεχνικό φαντασιακό, η μυθιστορία εκλαμβάνεται πλέον ως πραγματικό γεγονός, υποκαθιστώντας την ιστορία! Η επανάσταση δεν έχει πια πρωτίστως πολιτικό, αλλά πολιτιστικό περιεχόμενο. Ο εχθρός δεν είναι το οικονομικό σύστημα αλλά το σύστημα των νοητικών κανόνων και τα σύμβολα. Όλα βρίσκονται στο μυαλό. Εκεί βρίσκεται η ιδεολογία του «Ως εάν…» (Ζίζεκ), του να κάνουμε ότι πιστεύουμε και τελικά να πιστεύουμε. Να κάνουμε ότι είμαστε αριστεροί και να το πιστεύουμε κι εμείς και οι άλλοι. Από εδώ προκύπτει και η πεποίθηση ότι ο κόσμος θα αλλάξει, αν οι άνθρωποι σκεφτούν διαφορετικά (συνάντηση Βασιλικού-Γκίνσμπεργκ)*.
Ο εχθρός δεν είναι πλέον ούτε ο Λευκός Οίκος, ούτε το Πεντάγωνο ούτε οι βιομηχανίες όπλων, ούτε οι χημικές βιομηχανίες (βιομηχανίες παραγωγής βομβών ναπάλμ πριν), που ρίχνουν τα τοξικά απόβλητά τους στο Λαβ Κάναλ, αλλά μόνο ο φτωχός αγρότης, ο νέος μετανάστης (οι ΗΠΑ είναι έθνος μεταναστών!), οι μαύροι, οι ισπανόφωνοι, οι γυναίκες... Οι γιοι των κατοίκων του Λαβ Κάναλ, όσοι επέζησαν από τον πρόωρο θάνατο, τον καρκίνο και τη λευχαιμία, τα παιδιά των «μεσαίων τάξεων», εκείνα που έχουν το ένα πόδι «κάτω», στην κόλαση, και το άλλο στο «αμερικάνικο όνειρο», θα έχουν ως αντιπάλους τους νεοφερμένους μετανάστες, τα παιδιά των «κάτω». Μισούν τους «Κάτω», που τους παίρνουν τις δουλειές, που «ρίχνουν» τους μισθούς, που έρχονται ως μεταφερόμενο φθηνό εργατικό δυναμικό για το Κεφάλαιο, που θέλουν να αλλάξουν τις εγχώριες πολιτιστικές αξίες, τα «ιερά και τα όσια» της φυλής! Και γίνονται ρατσιστές και ακροδεξιοί...
Όλα είναι έτοιμα για την ανάπτυξη του κοινωνικού αυτοματισμού κι ενός αέναου εμφυλίου των Κάτω…
Ό,τι συνέβη στις ΗΠΑ τότε, συμβαίνει στην Ευρώπη σήμερα...
Μόνη απάντηση, η ένωση των "Κάτω", η όργάνωσή τους...
Γι' αυτό λέω μπράβο στα πολιτικά ανακλαστικά του Συνδικάτου των Οικοδόμων...
*Homo Americanus, 2008
Φωτογραφία, διαδήλωση μεταναστών στην Μανωλάδα
