Αναδύονται από το βούρκο ενός συστήματος σε κρίση και παρακμή, που γεννάει την κοινωνική σήψη και που το υπηρετεί σταθερά η κυβερνητική πολιτική
Σοκ, οργή και αποτροπιασμό προκαλούν τα φαινόμενα βίας μεταξύ «οπαδικών στρατών», βίας κατά των ανηλίκων και των γυναικών, ενδοοικογενειακής βίας και αυξημένης εγκληματικότητας, που το τελευταίο διάστημα βρίσκονται σε έξαρση.
1. Από την εν ψυχρώ δολοφονία του 18χρονου φοιτητή Άλκη Καμπανού στη Θεσσαλονίκη, το αιματοκύλισμα και τη δολοφονία του Μιχάλη Κατσούρη στη Νέα Φιλαδέλφεια από τους ναζί χούλιγκαν της Ντιναμό Ζάγκρεμπ, που διέσχισαν όλη τη χώρα μας υπό την ανοχή των αστυνομικών αρχών και που οι συμπατριώτες τους τους υποδέχτηκαν σαν ήρωες, την επίθεση οπαδών του Άρη με τσεκούρι σε οπαδό του ΠΑΟΚ σε νυχτερινό κατάστημα στο κέντρο τής Θεσσαλονίκης, το πρόσφατο επεισόδιο στο Περιστέρι, όπου ρωτώντας κάποιους «τι ομάδα είναι», τους «έστειλαν στο νοσοκομείο», μέχρι την ανθρωποκτονία του αστυνομικού Γιώργου Λυγγερίδη, έξω από το γήπεδο στο Ρέντη, με δράστες «οπαδικά τάγματα εφόδου», που στήνουν καρτέρια μέσα στη νύχτα, φαίνεται ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει.
Το τελευταίο μάλιστα γεγονός απέκτησε ιδιαίτερες διαστάσεις, επειδή το θύμα αυτή τη φορά ήταν αστυνομικός και φαίνεται ότι για το σύστημα, το χτύπημα του «κράτους», των «δικών μας παιδιών», αποτελεί «κόκκινη γραμμή».
Είναι γνωστό ότι πίσω από κάθε μεγάλο κοινωνικό ζήτημα, βρίσκονται μεγάλα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα, κρύβεται η ροή χρήματος και ψήφων και το ζήτημα αυτό δεν αποτελεί εξαίρεση. Πίσω από τον «επαγγελματικό αθλητισμό» των Ανωνύμων Εταιρειών, βρίσκονται τα επιχειρηματικά συμφέροντα των μεγαλομετόχων-ολιγαρχών των ΠΑΕ, που ελέγχουν εντελώς τυχαία, εφοπλιστικό κεφάλαιο, Τράπεζες και ΜΜΕ. «Κοινό μυστικό» είναι η αλληλοδιαπλοκή συνδέσμων οργανωμένων οπαδών και διοικήσεων.
Ένοχοι των εγκλημάτων αυτών είναι οι χούλιγκαν με τη γραβάτα
Στις παρυφές μεγάλων ομάδων στήνονται, χρηματοδοτούνται και δρουν ποικιλοτρόπως ιδιωτικοί «οπαδικοί στρατοί», επίσημοι ή ανεπίσημοι, που δεν έχουν καμία σχέση με τον αθλητισμό, που χρησιμοποιούνται σαν προκάλυμμα για άλλου είδους επιδιώξεις και δραστηριότητες, οι οποίοι -εκφράζοντας τις διαμάχες των ολιγαρχών- ενίοτε συγκρούονται, βγάζουν τη «βρόμικη δουλειά» που χρειάζονται οι μεγάλες «μπίζνες», νόμιμες ή παράνομες, φτάνουν στο σημείο να κάνουν κουμάντο σε συνοικίες και πόλεις.
Αλήθεια, αν μπορείς να χειραγωγείς πολιτικά και οικονομικά μια τόσο μεγάλη και καλά οργανωμένη μερίδα κόσμου, γιατί να μην το κάνεις; Πίσω από αυτές τις αντιπαραθέσεις εκφράζονται μερικές φορές και αντιθέσεις μερίδων της ολιγαρχίας, όπως δείχνει η κόντρα Μαξίμου – Μαρινάκη, που έχει οδηγήσει σε ανησυχίες τους βουλευτές Πειραιά της ΝΔ, πράγμα που επιβεβαιώνει και το γεγονός ότι ο 18χρονος που έχει συλληφθεί μοιάζει να φοβάται να αποκαλύψει πρόσωπα και πράγματα, δεδομένων όσων θα μπορούσαν να ακολουθήσουν.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση η κυβέρνηση ακολουθεί την «πεπατημένη», με εντυπωσιοθηρικά – υποκριτικά μέτρα, με ημίμετρα, με αυστηροποίηση των ποινών, με περιστολή ελευθεριών, με περισσότερους αστυνομικούς, περισσότερες κάμερες, με ταυτοποίηση των πάντων και με περισσότερη φυλακή και για περισσότερους. Η ύπαρξη και η οργάνωση «ιδιωτικών στρατών» ορισμένων ολιγαρχών δεν φαίνεται να την ενοχλεί και η συζήτηση για την αντιμετώπιση της «οπαδικής» βίας γίνεται αποκλειστικά γύρω από την τιμωρία των φιλάθλων, με το δίμηνο κλείσιμο των γηπέδων. Εκείνο που μπορεί να προκύψει μέσα απ’ αυτό, είναι η βία να «μετακομίσει» λίγα ή και περισσότερα μέτρα έξω από τα γήπεδα, όπως έγινε σε άλλες χώρες της Ευρώπης.
Τα κλειστά γήπεδα δεν φαίνεται να ενοχλούν ιδιαίτερα τους ιδιοκτήτες των ΠΑΕ, αφού η αγορά του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα είναι μικρή, σε σχέση με τις μεγάλες κερδοφόρες αγορές της Ισπανίας, της Αγγλίας, της Γαλλίας. Τα κέρδη, εξάλλου, από την παραοικονομία του ποδοσφαίρου, από το «Στοίχημα», από τα «στημένα» ή από τα ποσά που δίνει η UEFA, είναι πολύ περισσότερα από τα κέρδη που θα είχαν από τα εισιτήρια με γεμάτα τα γήπεδα, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια πως δεν τους ενοχλεί.
2. Ταυτόχρονα δεν περνά μέρα που να μην βομβαρδιστούμε από καταιγισμό «βομβών»-ειδήσεων, για τη δράση βιαστών και για βιασμούς που γίνονται σε όλη τη χώρα, για τη ενδοσχολική-εφηβική βία κλπ.
Τα ΜΜΕ, θλιβεροί επεξεργαστές σκουπιδιών, με τον οχετό να εκτοξεύεται καθημερινά από τα τηλεπαράθυρα, «φουσκώνουν» τις υποθέσεις, ώστε να πειστεί επιτέλους η κοινωνία να αποδεχτεί την ευθύνη της. Μετατρέπουν εσκεμμένα τον τηλεθεατή σε «μπανιστιρτζή» των αποτρόπαιων εγκλημάτων, ιδιαίτερα σε βάρος παιδιών και γυναικών, ενώ μοιάζει σαν να διαφημίζεται ο τρόπος που μπορεί κανείς να κάνει χρήση του διαδικτύου για να ικανοποιήσει αρρωστημένες ορέξεις ή τις επιθετικές του δραστηριότητες.
Αν κανείς προσέξει, παρακολουθώντας την τηλεόραση, δεν υπάρχει σίριαλ ή ταινία, χωρίς όπλα, φόνους και εγκλήματα, λες και αυτό είναι το κυρίαρχο στοιχείο της κοινωνίας, με «φύλλο συκής» την απαγόρευση για ηλικίες των 8,12,16,18 κλπ, πέρα από το γεγονός ότι ο άλλος, ο πραγματικός πόλεμος με όπλα και χιλιάδες νεκρούς (Παλαιστίνη, Ουκρανία), εξελίσσεται, με την παρακολούθησή του -σε μια σειρά χώρες- από τον καναπέ.
Η δίκη για το ειδεχθές έγκλημα στον Κολωνό, με θύμα την 12χρονη, που άρχισε πολύ καθυστερημένα με κίνδυνο παραγραφής, με βασικό κατηγορούμενο τον Ηλία Μίχο, επιχειρηματία και πρώην στέλεχος της ΝΔ και άλλους 25 κατηγορούμενους, φέρνει ξανά στο προσκήνιο ένα ακόμη στοιχείο μιας σειράς ανάλογων εγκλημάτων με θύματα παιδιά, γυναίκες ή άλλων ενδοοικογενειακών φονικών. Στην υπόθεση αυτή μάλιστα τα πραγματικά γεγονότα είναι ακόμη πιο ζοφερά από όσα έχουν δει το φως με τις έως τώρα συλλήψεις και κατηγορίες.
Στις υποθέσεις αυτές, που πολλές φορές εμπλέκονται μεγαλόσχημα πρόσωπα, καταβάλλεται προσπάθεια για τη συγκάλυψή τους. Στα ΜΜΕ αποσιωπάται ότι το βασικό πρόσωπο του κυκλώματος, ο βιαστής-προαγωγός, ανήκει σε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, όντας κομματικός του παράγοντας, επιφανής στην περιοχή κι όχι μόνο, που είχε στενές σχέσεις με την εκκλησία, το κυβερνών κόμμα, το τοπικό αστυνομικό τμήμα, αλλά και με διάφορα πολιτικά πρόσωπα σε υψηλές θέσεις, με πολλούς «υπεράνω υποψίας» επαγγελματίες, πολιτικούς και αθλητικούς παράγοντες. Η λίστα των 213 ονομάτων δεν αποκαλύπτεται. Με πολύ αργό ρυθμό εντοπίζονται «μικρά ψάρια» της λίστας και συγκαλύπτονται άλλα που πιθανόν έχουν σχέσεις με κράτος, κυβέρνηση, δημοσιογραφία, επιχειρηματίες κ.ο.κ.
Η αναλγησία, από την άλλη πλευρά, του πολιτικού συστήματος και των μηχανισμών του φτάνει στην συστηματική εξόντωση της μάνας της 12χρονης, με αναβάθμιση των κατηγοριών της, λες και αυτή είναι η μοναδική υπεύθυνη για ό,τι έγινε. Η μάνα της 12χρονης προφυλακίζεται χωρίς ιδιαίτερα στοιχεία, τα παιδιά της «καμένης» οικογένειας κλείνονται σε διάφορα ιδρύματα, ο Λιγνάδης (παρόλο που έχει καταδικαστεί) αποφυλακίζεται, οι δύο αστυνομικοί κατηγορούμενοι για το βιασμό μιας 19χρονης στο Α. Τ. Ομονοίας είναι ελεύθεροι και η υπόθεσή τους υποβαθμίζεται, με το μεγαλοδικηγόρο Αλέξη Κούγια που ανέλαβε την υπεράσπιση του ενός, να την κατηγορεί για «αναζήτηση σεξουαλικής φαντασίωσης».
«Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω»
3. Με αφορμή τις υποθέσεις αυτές, παρουσιάζεται μπροστά στα μάτια μας όλη η συνενοχή, η σαπίλα και η αναλγησία του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα. Βλέπουμε τις κάθε λογής εξουσίες να κάνουν επίδειξη ισχύος και ακαταδίωκτου, τη δικαιοσύνη και τις αστυνομικές αρχές να προσέχουν μήπως και θιχτεί κάποιος μεγαλόσχημος ή συνάδελφος από τις έρευνες, η κυβέρνηση και το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη να λειτουργούν σαν «δεσμοφύλακες». Οι ελίτ και το κράτος τους (αστυνομία, δικαστική εξουσία, ΜΜΕ κλπ), έχουν το «ακαταδίωκτο».
Η βία έξω και μέσα στα γήπεδα, η βία κατά ανηλίκων και γυναικών, η ενδοοικογενειακή βία, η αυξημένη εγκληματικότητα αποτελεί αντανάκλαση της βίας, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης που δέχεται καθημερινά ο εργαζόμενος, ο νέος της λαϊκής οικογένειας στους χώρους δουλειάς, στην Εκπαίδευση, στην Υγεία. Είναι αντανάκλαση του ανταγωνισμού, του νόμου της ζούγκλας, που κυριαρχεί στην κοινωνία του κέρδους και της παντοειδούς εκμετάλλευσης, ενός ανθρωποφάγου καπιταλισμού.
Τα τελευταία 15-20 χρόνια της λιτότητας, των μνημονίων και της πανδημίας, με την ανατίναξη όλων των δεσμών, συλλογικών, οικογενειακών, φιλίας και των ισχνών δομών κοινωνικής μέριμνας που υπήρχαν, με την εγκατάλειψη ολόκληρων περιοχών-γειτονιών, με την ανεργία, τη φτωχοποίηση και τον εγκλεισμό, ήταν αναμενόμενο να αυξηθούν οι σκοτεινές πλευρές της κοινωνίας, ο υπόκοσμος, η παραβατικότητα, η εγκληματικότητα, η πορνεία και η εκπόρνευση, να έχουν εκτιναχθεί οι ψυχικές ασθένειες σε μεγάλο φάσμα του πληθυσμού, γεγονός που ακόμα υποτιμάται και δεν απασχολεί.
Για τους σημερινούς νέους, που είναι μπλοκαρισμένοι από πολλαπλά αδιέξοδα και ματαιώσεις, το μέλλον φαντάζει ως απειλή και αδιέξοδο. Αυτό που μένει είναι το παρόν και συχνά η άντληση ικανοποίησης μέσα από το εφήμερο, τη δύναμη, την εικόνα, την αδρεναλίνη και τη βία.
Το οπαδικό φαινόμενο, στην εποχή του καλλιεργούμενου άκρατου και κυρίαρχου ατομισμού, δίνει ένα ισχυρό αίσθημα κοινότητας στους νέους -όποια μπορεί να είναι αυτή- τους κάνει να νιώθουν ότι ανήκουν κάπου, ότι έχουν μια ταυτότητα και όλα αυτά σε μια εποχή όπου η κυρίαρχη προπαγάνδα και πολιτική στοχεύουν στη διάλυση των μεγάλων αφηγήσεων και των συλλογικών ταυτοτήτων.
Πόσοι δημόσιοι χώροι, γήπεδα, πάρκα υπάρχουν, πόσα είναι ανοιχτά και ελεύθερα χωρίς εισιτήριο, προσβάσιμα και ασφαλή στις μεγάλες πόλεις της χώρας; Πόσοι σύλλογοι; Πόσες δραστηριότητες; Ποια η σύνδεση του αθλητισμού με την κοινωνία; Ο μαζικός αθλητισμός, ο ερασιτεχνισμός, το φίλαθλο πνεύμα, η φυσική αγωγή με τις λίγες σχολικές ώρες, η καλλιτεχνική αγωγή είναι εξοβελισμένα από τη σχολική και την εξωσχολική ζωή.
4. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση ο Μητσοτάκης, παρότι θέλει να φαίνεται ότι προχωρεί αγέρωχος στις αντιδραστικές του μεταρρυθμίσεις με μπαράζ νομοσχεδίων, αναγκάζεται, έξι μήνες μετά την εκλογή του, να κάνει ανασχηματισμό «εξπρές». Προσπαθεί με τερτίπια να «ξεπεράσει» την ακρίβεια που τσακίζει κόκαλα και «πετάει την μπάλα στην εξέδρα», με το γάμο και την τεκνοθεσία των ομοφύλων ζευγαριών.
Τα πρώτα εξαγγελθέντα νομοσχέδια σε παιδεία, υγεία, δικαιοσύνη, εκλογική διαδικασία προβλέπουν το ξήλωμα κάθε δημόσιου αγαθού, το μεγαλύτερο συγκεντρωτισμό στα χέρια των εκλεκτών του «επιτελικού κράτους» και το μοίρασμα της πίτας σε ιδιωτικά συμφέροντα. Η κυβέρνηση επιδιώκει να εμπεδώσει και νομοθετικά την ηγεμονία των δυνάμεων που υποστηρίζουν την ασυδοσία της αγοράς.
Ταυτόχρονα η νομοθετική παρέμβαση στα εγκλήματα «οπαδικής» ή ενδοοικογενειακής βίας εξαντλείται στην αυστηροποίηση των ποινών, με ιδιώνυμα αδικήματα και με κυρίαρχο πυλώνα τη φυλακή. Ενισχύεται το κατασταλτικό πλαίσιο απέναντι στους αγώνες του εργατικού και λαϊκού κινήματος, (νέα διάταξη για τη «διατάραξη λειτουργίας νοσοκομείου» -πιθανή απεργία, στάση ή συγκέντρωση εργαζομένων- οι δημοσιογράφοι θα σέρνονται στη φυλακή για πλημμελήματα της δημόσιας δυσφήμισης και της συκοφαντικής δυσφήμισης με απόφαση ενός μόνο δικαστή, αύξηση ποινής για μια σειρά πλημμελήματα, που μπορεί να αξιοποιηθεί σε υποθέσεις του εργατικού και λαϊκού κινήματος).
Η δικαιοσύνη γίνεται πιο απρόσιτη, πιο δαπανηρή και πιο ταξική για τους φτωχούς, μέσα και από τη μεγάλη αύξηση των προβλεπόμενων παραβόλων για μηνύσεις και παραστάσεις δικηγόρων, την αύξηση του κατώτατου ημερήσιου ποσού από τα 5 στα 10 ευρώ για τη μετατροπή της ποινής που στερεί την ελευθερία σε χρηματική.
Και κερασάκι σε όλα αυτά ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης γίνεται για 5η φορά υπουργός Προστασίας του Πολίτη (Δημόσιας Τάξης), γνώριμος στη συγκεκριμένη θέση, ως ο καθ’ ύλην αρμόδιος και ειδικός για θέματα ασφάλειας, «διώκτης της τρομοκρατίας» αλλά και των διαδηλώσεων, έχοντας στενή σχέση με το Μητσοτάκη αλλά και τις ευλογίες της Πρεσβείας.
Στο άλλο υπουργείο της Υγείας, επανέρχεται ο γνωστός «ταλιμπάν» του νεοφιλελευθερισμού Αδ. Γεωργιάδης. Αφού σαν Υπουργός Εργασίας πέρασε το αντεργατικό νόμο του, σε συνέχεια των νόμων Χατζηδάκη – Αχτσιόγλου, επαιρόμενος για το κλείσιμο 7 νοσοκομείων επί προηγούμενης υπουργίας του, «επιστρέφει ξανά στον τόπο του εγκλήματος».
Μαζί με το νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια του Πιερρακάκη, η κυβέρνηση φαίνεται να βιάζεται για να περάσει στην αρχή της θητείας της, κρίσιμα και χρήσιμα για την τάξη που υπηρετεί νομοσχέδια, αφού φοβάται τις αναμενόμενες λαϊκές αντιδράσεις και αφού «παίζει εν ου παικτοίς», με μια «αντιπολίτευση» διαλυμένη που ομφαλοσκοπεί και με τις τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ να «καθεύδουν τον ύπνο του δικαίου».
πηγή: Λαϊκός Δρόμος
