Της Αιμιλίας Καραλή
Με φρίκη άρθρωνε τις προάλλες τη λέξη «λαγούμια» δημοφιλής τηλεπαρουσιάστρια, που χρόνια τώρα εμπορεύεται την ανθρώπινη εξαθλίωση στις εκπομπές της. Αναφερόταν στην αποκάλυψη του τρόπου και του τόπου ζωής μιας οικογένειας που αυτοπροσδιορίζεται ως «παλαιοχριστιανική»: σε λαγούμια ζούσαν, έτρωγαν, κοιμόντουσαν. Εκεί δίδασκαν και τα παιδιά τους, μια και διαφωνούσαν με το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.
«Μα τι φταίνε τα παιδιά να μην πάνε σχολείο!», σχολίασε με ψυχοπόνια. Ανέλαβε η αστυνομία να μαζέψει τους παρίες. Δεν ασχολήθηκε περαιτέρω. Όπως δεν ασχολήθηκε ούτε αυτή ούτε το υπουργείο Παιδείας με την ανακοίνωση της ΟΙΕΛΕ που αποκάλυψε πως «τουλάχιστον 200-300 παιδιά, κυρίως από εύπορες οικογένειες που σχετίζονται με τον παραθρησκευτικό χώρο, διδάσκονται παράνομα κατ’ οίκον» με την εμπλοκή ιδιωτικών σχολείων στην έκδοση πλαστών τίτλων σπουδών. Στα ρετιρέ (ή τις βίλες τους) πλούσιες οικογένειες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης μισθώνουν εκπαιδευτικούς για να μυήσουν τα παιδιά τους σε αρχές και αξίες που εκείνες θεωρούν κατάλληλες.
Μόρφωση κατά το ιδεολογικό δοκούν των οικογενειών, λοιπόν. Άλλοτε με κολλυβογράμματα, άλλοτε με επιστημονική σφραγίδα. Δεν πήραν αυτοί οι γονείς τη μόρφωση των παιδιών τους στα χέρια τους προκειμένου να αντισταθούν σε ένα μονοδιάστατο καθεστώς εκπαίδευσης που τα ετοιμάζει να γίνουν «ένα ακόμη τούβλο στον τοίχο» του συστήματος. Διαμορφώνουν το υλικό του δικού τους τοίχου, κληρονόμους και συνεχιστές των δικών τους φοβικών ιδεών, «αμόλυντων» από τις επιδράσεις του κοινωνικού περίγυρου.
Για την πλειονότητα όμως του κοινωνικού περίγυρου ετοιμάζονται τοίχοι, τείχη και λαγούμια. Σαν εκείνα της ταινίας του Φριτς Λανγκ Metropolis (1927). Στις υπόγειες στοές της ανήλιαγης «Πόλης των εργατών» δουλεύουν άνθρωποι σκυφτοί, ομοιόμορφοι, που δεν σκέφτονται• απλώς εκτελούν τις εντολές των πάμπλουτων ιδιοκτητών των μηχανών. Είναι καταδικασμένοι να ζουν με τις οικογένειές τους και τα παιδιά τους στη φτώχεια. Ταΐζουν όμως ακόμη και με τις σάρκες τους έναν τερατώδη μηχανισμό. Από την εργασία τους προέρχεται το συγκρότημα που υψώνεται πάνω από την πόλη τους. Λέγεται «Λέσχη των Υιών», με αίθουσες διδασκαλίας και βιβλιοθήκες, με τα θέατρά της, τα στάδιά της, τις διασκεδάσεις και τους αιώνιους ηλιόλουστους κήπους. Οι «γιοί», απομονωμένοι από τον κόσμο των εργατών, απολαμβάνουν τον καρπό του μόχθου τους. Προετοιμάζονται να γίνουν τα «μυαλά» που θα διατάξουν τα «χέρια» να δουλέψουν για τις ανάγκες τους.
Τον ρόλο ενός τέτοιου «γιου» φαίνεται να ζήλεψε ένας άλλος παρουσιαστής ειδήσεων αυτή τη φορά (νέο ...αστέρι), όταν δήλωσε με διδακτικό και πατρικό ύφος πρόσφατα στο τουίτερ: «Είμαστε η χώρα που παρασπουδάζει τα παιδιά της, υποτιμώντας επί χρόνια την τεχνική εκπαίδευση. Αλλά πώς να εξηγήσεις ότι δεν χρειάζεται κάθε κωμόπολη τμήμα ΑΕΙ» (4/2/24). Ο ίδιος, όπως διαβάζουμε στο δημόσια αναρτημένο βιογραφικό του, δεν ασχολήθηκε με κανένα ελληνικό ΑΕΙ, αλλά τελειώνοντας ένα γνωστό ιδιωτικό Λύκειο πήγε κατευθείαν στο εξωτερικό για σπουδές. Πού να βασανίζεται με πανελλήνιες τώρα ο. ευγενής γόνος, πώς να του εξηγήσεις τον χάρτη των ΑΕΙ της χώρας, τι να του πεις για την τεχνική εκπαίδευση! Παρότι άσχετος όμως, «τροχοδρομεί» τις σπουδές των παιδιών της χώρας, σίγουρος για το τι χρειάζονται και τι έχει αυτή ανάγκη.
Πληθαίνουν οι «πατεράδες» και οι «μανάδες» του έθνους που έχουν άποψη για το τι σπουδές χρειάζονται «τα παιδιά των άλλων» και, κυρίως, της «Πόλης των εργατών». Για τα δικά τους τα παιδιά έχουν εξασφαλίσει, από τότε που γεννήθηκαν, τα «ρετιρέ» της εξουσίας. Για τους πληβείους προορίζονται τα «τεχνικά» σχολεία, ταυτισμένα στο μυαλό τους με τη χειρωναξία άρα και με την υποβάθμιση. Όσοι θελήσουν κάτι άλλο θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τον Προκρούστη των συνεχών εξετάσεων του Γενικού Λυκείου προκειμένου να πάρουν το «Εθνικό απολυτήριο», όπως σχεδιάζει η κυβέρνηση. Κι όσοι αντέξουν.
Σαν τη σειρά ταινιών Αγώνες πείνας, όπου μετά από μια αποτυχημένη εξέγερση οι ηττημένοι αναγκάζονται σε αγώνα αλληλοεξόντωσης μέχρι να μείνει μόνο ένας τους ζωντανός. Εκτός από τους «Αγώνες πείνας», υπάρχουν κι άλλοι αγώνες, που αφορούν την αγωνία για μια εκπαίδευση απαλλαγμένη από λαγούμια και ρετιρέ. Αυτοί απαιτούν μετερίζια: θέσεις άμυνας και επίθεσης ταυτόχρονα για μια εκπαίδευση και μια κοινωνία που αλλάζει τους ανθρώπους από «όντα για τους άλλους» σε «όντα για τον εαυτό τους», σε αυτεξούσιους δηλαδή ανθρώπους που παλεύουν για την απελευθέρωσή τους (Π. Φρέιρε).
ΠΗΓΗ: Πριν
