Δεν μπόρεσε να αντέξει την απόλυση και την έξωση. Σκότωσε τα αφεντικά του και αυτοχειριάστηκε.

Δεν μπόρεσε να αντέξει ότι 36 χρόνια αφοσιωμένης δουλειάς, μια ολόκληρη ζωή, πετάχτηκε στα σκυλιά, λίγο πριν το τέλος του, στα 70 του χρόνια. Δεν ήταν πια «ανταγωνιστικός» για να συνεχίσει τη δουλειά, δεν είχε σύνταξη για να αποσυρθεί εν γαλήνη στις δυσμές της ζωής του, τον πέταξαν κυριολεκτικά στο δρόμο χωρίς τίποτα. Και τότε τρελάθηκε. Γιατί η τρέλα είναι ψυχική αταξία που οφείλεται στην απελπισία και τη χαμένη αξιοπρέπεια. Γιατί η απόλυση εισπράττεται ως ριζική ματαίωση και είναι συνυφασμένη με τον αποκλεισμό από τα σημεία που μας καθιστούν ορατούς στο βλέμμα των άλλων.

Η εργοδοσία μας τρομοκρατεί. Το βλέμμα των άλλων μας τρομοκρατεί. Η οικονομική οργάνωση της καταναλωτικής κοινωνίας αντιστοιχεί σε μία «νέα ψυχική οικονομία» και μας οδηγεί στη νέκρωση των συναισθημάτων και τη θυματοποίηση, ή την τρέλα.

Κάποτε υπήρχαν αντιστάσεις που έσωζαν τους εργαζόμενους από το τσάκισμα της αξιοπρέπειάς τους και την τρέλα. Τώρα δεν υπάρχουν πια τα συνδικάτα. Κι όπου υπάρχουν είναι σχεδόν εξωνημένα (οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα). Κανείς δεν μιλάει για την εξάλειψη της ανεργίας κι ότι η εργασία εκτός από ανάγκη της βιοτής δίνει και νόημα στη ζωή, όπως κάθε δημιουργία. Κανείς δεν προβάλει ένα νέο τρόπο σκέψης που θα συνδέει τον ανθρωπισμό και τις κατακτήσεις των επιστημών με το κριτικό πνεύμα. Κανείς δεν μιλά για μία νέα πόλη όπου οι άνθρωποι θα συναντιούνται ξανά στις πλατείες και στις γειτονιές, αναζητώντας τη συλλογικότητα σε αυτοοργανωμένους ομίλους συλλογικής πράξης και αυτενέργειας.

Γι’ αυτό οι αντιδράσεις θα είναι πάντα ατομικές πράξεις απελπισίας…