Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ και αγαπημένε.

Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε.

Δ. Σολωμός

Άλλη μια εκλογική διαδικασία μπροστά μας, στις 9 Ιούνη οι ευρωεκλογές. Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα «για την ΕΕ των λαών» και άλλα που εκπέμπουν όχι μόνο οι στυλοβάτες του συστήματος, αλλά και άλλοι πολλοί δήθεν εξ αριστερών.

Όσο και να επιμένουν οι κυβερνώντες «για την ΕΕ των λαών και της αλληλεγγύης - οικοδομημένη στην αρχή της Δημοκρατίας», οι κυρίαρχες πολιτικές αποδεικνύουν στην πράξη  ότι η  οργάνωση και οι θεσμοί της ΕΕ όχι μόνο είναι αδιάβροχοι από κάθε είδους λαϊκό έλεγχο, αλλά αποτελούν τα εργαλεία προώθησης της πολιτικής του γερμανικού άξονα της Κεντρικής Τράπεζας και των πολυεθνικών, την ώρα που σε κάθε χώρα της Ευρώπης τα κοινοβούλια έχουν διακοσμητικό ρόλο. Αυτή είναι μια ιμπεριαλιστική ΕΕ που έχει ως βάση το καπιταλιστικό μοντέλο οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας. Μια αντιδημοκρατική οργάνωση σε ένα διακρατικό συνασπισμό που λειτουργεί ως ένα ιμπεριαλιστικό υπερκράτος με αντίστοιχους θεσμούς διασφαλίζοντας την κυριαρχία των ισχυρών μέσα από μηχανισμούς επιτήρησης και τιμωρίας όσων δε συμμορφώνονται με τις κυρίαρχες πολιτικές λιτότητας, αποδόμησης του «κράτους πρόνοιας» και καταπάτησης βασικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Το πλαίσιο διεθνούς διακυβέρνησης που εγκαθιδρύθηκε με την Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς είναι μονοσήμαντα προσανατολισμένο στην ασύδοτη δράση των πολυεθνικών επιχειρήσεων και του κεφαλαίου.

Ένα και μόνο στοιχείο αρκεί για να καταδειχθεί η χρεοκοπία της πολιτικής των ντόπιων κυρίαρχων δυνάμεων που κρατούν κοντά μισό αιώνα τη χώρα μας δέσμια στα πλαίσια της ΕΕ. Το 1975 το ΑΕΠ της Ελλάδας και της Τουρκίας ήταν αντίστοιχα 150 και 170 δισ. ευρώ. Σήμερα ύστερα από μισό αιώνα ένταξης και παραμονής της χώρας μας στην ΕΕ το ΑΕΠ της Ελλάδας είναι κοντά στα 200 δισ. ευρώ και της Τουρκίας που είναι έξω από την ΕΕ όλα αυτά τα χρόνια είναι πάνω από 800 δισ. ευρώ. Δηλαδή το ΑΕΠ της Ελλάδας μέσα σε μισό αιώνα αυξήθηκε μόλις 30% και της Τουρκίας 450%. Οι δυο χώρες ξεκίνησαν από την ίδια αφετηρία το 1975 και σήμερα η οικονομία της Τουρκίας είναι τετραπλάσια από αυτή της Ελλάδας.

Αυτό σημαίνει πως η χώρα μας όντας μέσα στην ΕΟΚ και την ΕΕ έχει υποστεί μια πρωτοφανή οικονομική καταστροφή, αφού το μέγεθος της οικονομίας της βρίσκεται σχεδόν καθηλωμένο στο ίδιο σημείο με αυτό που ήταν πριν μισό αιώνα. Δεν πρέπει να υπάρχει άλλη χώρα στον πλανήτη που να έχει υποστεί σε καιρό ειρήνης τέτοια οικονομική καταβαράθρωση. Όμως όλα αυτά αποσιωπούνται από τους θιασώτες της ΕΕ, τα κόμματα που υπηρετούν την ντόπια ολιγαρχία,

Η πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ διαμορφώνεται και υπαγορεύεται μέσα σε αυτό το πλαίσιο με το χρυσό περιτύλιγμα των μεταρρυθμίσεων: νέα μέτρα λιτότητας και δημοσιονομικών περικοπών για τις κοινωνικές ανάγκες, προχώρημα των ιδιωτικοποιήσεων σε όλους τους δημόσιους τομείς, διεύρυνση της λεηλασίας της ελληνικής οικονομίας μέσω πιο ληστρικών κινήτρων για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων, προώθηση της πολιτικής των παζαρεμάτων των κυριαρχικών δικαιωμάτων στα ελληνοτουρκικά, βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στις πολεμικές και επιθετικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ κ.ο.κ. Καμιά «τάξη» και καμιά πολιτική σταθερότητα δεν μπορεί να στηριχθεί πάνω στη φτώχεια, την εξαθλίωση του λαού και την υποδούλωση της χώρας. Στο έδαφος αυτό, μόνο όξυνση των λαϊκών αντιδράσεων και της ταξικής πάλης μπορεί να σημειωθεί.

Δεν υπάρχει μαγική λύση, πολύ περισσότερο δεν υπάρχει το μαγικό χαρτί, το ψηφοδέλτιο και η ψήφος που θα λύσουν τα προβλήματα. Διαχρονικά από την εποχή του Χ. Τρικούπη και του Θ. Δηλιγιάννη που καθιερώθηκε ο δικομματισμός μέχρι σήμερα η προκοπή δεν ήρθε από τις εκλογές, αλλά από την καθημερινό μόχθο και τη συλλογική πάλη των εργαζομένων. Για αυτό και μακριά από κάλπικα διλήμματα και εκλογικές αυταπάτες, να στρέψουμε το βλέμμα σταθερά στον παράγοντα που μπορεί πραγματικά να βάλει φραγμό και να ανατρέψει κάθε αντιλαϊκή πολιτική. Στο λαϊκό εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα και στην οργανωμένη πάλη που συνδέεται τη ρήξη και την έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Είναι όρος για την Εθνική Ανεξαρτησία και συνδέεται με τον αγώνα για τη διάλυση κάθε ιμπεριαλιστικού οργανισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Από αυτή τη σκοπιά, αξίζει η ψήφος στις δυνάμεις που ασκούν την πολιτική τους στην κατεύθυνση των κοινωνικών αγώνων, της λαϊκής πάλης και αντίστασης και όχι στους βαστάζους του συστήματος ή της συστημικής αριστεράς. Ψήφο στις δυνάμεις της πραγματικής Αριστεράς, στις δυνάμεις της Αντίστασης και της ελπίδας.

«Το ζήτημα πια έχει τεθεί.

Ή θα συνεχίζουμε να γονατίζουμε ή θα υψώσουμε άλλον πύργο, ατίθασο απέναντί τους»

(Μ. Κατσαρός, Κατά Σαδδουκαίων)

 * O Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος της Σ.Ε. του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης» - Εκπαιδευτικός Όμιλος.