Γιάννης Αναγνωσταράς, Άντα Παραφόρου
Σε πολλές/πολλούς από εμάς ανασύροντας μνήμες από την παιδική ηλικία οργώνει πάντα την ψυχή το χαστούκι από έναν δικό μας άνθρωπο
Στη διάρκεια μιας ημερίδας με θέμα: « Σπάσε τη σιωπή, μίλησε, μην ανέχεσαι», η χρυσή ολυμπιονίκης της ιστιοπλοΐας, Σοφία Μπεκατώρου αποκάλυψε την κακοποίηση και το βιασμό της πριν 23 χρόνια.
«Καλά τώρα το θυμήθηκε»; Σε αυτή τη φράση ή άλλες με σχετικό νόημα εστιάζονται αρκετά σχόλια σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όχι δεν το θυμήθηκε τώρα γιατί δεν το ξέχασε ποτέ! Το `κρυψε στις οπές του τοίχου, του μέσα της τοίχου. Και όλο αυτό το χρόνο που πέρασε η ζωή της κινήθηκε μέσα από βαθιές στοές όπου δεν υπήρξε απορφανισμός της λύπης.
Ο καιρός κύλισε με αέναη επανάληψη των παθών. Με την εσωτερική βίωση της απέχθειας για το «ρωμαλέο» παράγοντα που αφόδευσε χωρίς ελαφρυντικά και εισαγωγικά στην αγιότητα της νεότητας. Τα Μ.Μ.Ε. ήδη αναφέρονται και σε άλλους πολιορκητές βαρβάρους που ενυπάρχουν μέσα σε αθλητικές ομοσπονδίες. Εκεί που νέα παιδιά με προσωπικό κόπο και των οικογενειών τους ακουμπούν τα όνειρά τους σε ένα συνεχή αγώνα για διάκριση. Ένας σκληρός κόσμος που γίνεται αδυσώπητος όταν αυτοί που οφείλουν αξιακά και θεσμικά να προστατεύουν γίνονται θύτες.
Η σκηνική οδηγία όπως διαφαίνεται και από τις αποκαλύψεις που ακολούθησαν ήταν η σιωπή. Μια ομερτά απέναντι σε παράγοντες που αποφασίζουν ποια/ποιος θα προχωρήσει ποια/ποιος θα κοπεί. Όλα δικά μας! Και η Ομοσπονδία και οι χρηματοδοτήσεις και τα όνειρα των νέων παιδιών… και τα κορμιά τους! Κανένα φτύσμα ή ψέλλισμα δικαιολογίας: ερωτική στέρηση, έλξη της νεότητας δεν μπορεί να αποενοχοποιήσει το βρυχηθμό του ζώου πάνω σε ένα κορμί που το άγγιγμα δε δίνει χαρά αλλά ρίγος αηδίας και ντροπή!
Γι`αυτό, σήμερα, είναι ελπίδα η πράξη της Σοφίας. Γιατί μίλησε για μια πράξη που δεν αμβλύνθηκε στο πέρασμα του χρόνου. Σε πολλές/πολλούς από εμάς ανασύροντας μνήμες από την παιδική ηλικία οργώνει πάντα την ψυχή το χαστούκι από έναν δικό μας άνθρωπο. Αρκεί ίσως για να κατανοήσουμε την καταβύθιση που προκάλεσε στην ψυχή της Σοφίας η αποτρόπαια πράξη.
Γι` αυτό, σήμερα, με τη δημοσιοποίηση επανάφερε τον εαυτό της στις ζωγραφικές παραστάσεις της αναγέννησης που κυριαρχούνται από μια ομορφιά ανέγγιχτη.
Γι` αυτό, σήμερα, έκανε μια μικρή χειρονομία – αποκάλυψη. Για να χτίσει τον Άνθρωπο!
Αυτόν που μιλά, που δημοσιοποιεί. Για να υπερασπιστεί και να ανακτήσει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και της άρνησης συνάμα. Να κάνει κοινωνό την κοινωνία και να την ξεμάθει να κοιτά με βουλιμία από τις γρίλιες.
Αρνείται έναν κόσμο ρευστό όπου συνδιαλέγεται απειθάρχητα η εξουσία με την επιβολή.
Επαναφέρει τη δυναμική ανακατάκτηση του χαμένου χρόνου στο χαμόγελό της και η ενεργοποίηση της μνήμης της θωρακίζει το παρόν και το μέλλον.
Εγκαθιδρύει έναν κόσμο στέρεο που δε θα καθορίζεται από το πάλεμα με τη σιωπή και το σφράγισμα των χειλιών, αλλά από τη χαρά της νίκης!
Της νίκης μιας γυναίκας και ενός Ανθρώπου που αντιστέκεται.
Γιατί εκεί αρχίζει και η ανθρώπινη ελπίδα. Γι` αυτό η φωνή της Σοφίας είναι η πιο χρυσή και η πιο φωτεινή της νίκη στην καριέρα της και τη ζωή της.
ΜΙΛΑ μη φοβάσαι…
