του Νίκου Γουρλά - kommon.gr
Η Σωτηρία ήταν εκεί. Έξω από την πύλη της ΕΤΜΑ, όπου η εργοδοσία χρησιμοποιούσε απότακτους χουντικούς για να τρομοκρατούν τους εργάτες. Μοίραζε ανακοινώσεις στους εργάτες, φορώντας μια πικέτα που έγραφε «Παλέψτε μέσα από τα σωματεία για πραγματικές αυξήσεις - ΚΚΕ».
Τι και αν ελάχιστοι έπαιρναν τις ανακοινώσεις… Τι και αν δεν γύριζαν ούτε το βλέμμα τους, φοβούμενοι το ρουφιάνο που καραδοκούσε!
Ήταν εκεί γιατί πίστευε ότι ο κόσμος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, ο καπιταλιστικός κόσμος πρέπει και μπορεί να αλλάξει.
Είναι αυτές οι πρώτες απλές βεβαιότητες τις οποίες συναντούν τα άδολα συναισθήματα της αφοσίωσης στο κόμμα, στους συντρόφους, στην συλλογικότητα, που ώθησαν την Σωτήρια και χιλιάδες ακόμα νέους εκείνης της εποχής στο «δίκιο του αγώνα».
Τι κι αν υπήρξαν και τότε και προηγούμενα και μετά οι γνωστές διαψεύσεις. Πάντα αυτά τα συναισθήματα θα είναι η κινητήρια δύναμη της ένταξης στην κομμουνιστική πολιτική οργάνωση, στην ιδέα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης.
Η Σωτηρία στην πραγματικότητα δεν πέθανε εκείνο το μεσημέρι στις 28 Ιουλίου πριν 43 χρόνια.
Το πέρασμα της από την ζωή δεν έμελλε να σβηστεί από τη συλλογική μνήμη των ανθρώπων που αγωνίζονται για μια άλλη κοινωνία, ιδιαίτερα των νέων. Ο θάνατος της, δεν εξαφάνισε τα ίχνη της.
Ήταν ίχνη που έγιναν παρακαταθήκη για το μέλλον, σημαδεύοντας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μια εποχή που σφράγισε μια ολόκληρη γενιά που μέσα από τις δικές της αντιφάσεις, τις λαθεμένες βεβαιότητες και τις στρεβλές απολυτότητες κατόρθωσε και κρατήσει την επαναστατική ψυχή των νιάτων της.
Η Σωτηρία λοιπόν ζει στις απεργιακές φρουρές έξω από τόπους δουλειάς τις ημέρες της απεργίας, στο λιμάνι δίπλα στα σωματεία των ναυτεργατών, στην Κόσκο στην Μαλαματίνα, στους ντελιβεράδες καί τήν Ζώνη τού Περάματος,εξω από τα φροντιστήρια με το πανό του ΣΕΦΚ για να εφαρμοστούν οι συμβάσεις , στα νοσοκομεία, στους σύγχρονους αγώνες της νεολαίας για να μην περάσει η πανεπιστημιακή αστυνομία κ.α
Η Σωτηρία λοιπόν ζει στα καθημερινά μικρά και μεγάλα ΟΧΙ που λέει εκείνο το κομμάτι της σημερινής νεολαίας που δηλώνει παρών στους νέους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες σε μια εποχή με τεράστιες δυσκολίες όπου τα επαναστατικά οράματα έχουν υποχωρήσει όπου οι παλιοί μας σύντροφοι μας βγάζουν κοροϊδευτικά την γλώσσα που παραμένουμε αμετανόητοι οπαδοί της εφόδου στον ουρανό.
Για να έρθουν ξανά στο προσκήνιο τα κομμουνιστικά προτάγματα, όχι απλά με διδαχές από το παρελθόν, αλλά μέσα από την διαλεκτική σχέση της επαναστατικής θεωρίας με την αγωνιστική λαϊκή και ταξική ενότητα, που θα μετασχηματίζεται σε μαζικό πολιτικό κίνημα και μέτωπο των εργαζομένων και της νεολαίας.
Για τη συγκρότηση της νέας ευρύτερης εργατικής κομμουνιστικής πρωτοπορίας, με βάση τις γνώσεις και τις δυνατότητες της εποχής μας για τον ριζικό μετασχηματισμό και την ενιαία δράση του πολιτικού μαζικού εργατικού κινήματος.
Τι μπορεί να προσφέρουν άραγε οι μαρτυρίες για την Σωτηρία Βασιλακοπούλου στη νέα γενιά, σε εποχές ήττας και οπισθοχώρησης; Τι μπορούν να προσφέρουν οι αλλεπάλληλες επισκοπήσεις που επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο; Πώς θα εξακολουθήσουμε να τιμάμε την Σωτηρία όχι απλά για την θυσία της αλλά για τους δρόμους που πήρε, τις επιλογές που έκανε, τα διλήμματα που απάντησε;
Αυτά τα ερωτήματα παλεύει ακόμα να απαντήσει η δική μας γενιά παρά την «σκόνη του χρόνου». Πρωτίστως όμως καλείται να τα απαντήσει η νέα γενιά, στην προσπάθεια κατάκτησης του δικού της εργατικού επαναστατικού δρόμου με την δική της αγωνιστική εμπειρία και σκέψη.
Οι σημερινοί σκληροί όροι της πάλης για επιβίωση, τα αδιέξοδα του εργατικού κινήματος, η χρεοκοπία όλων των πολιτικών σχεδίων της αριστεράς, επιβάλλουν στις νέες γενιές να αποτινάξουν την κούραση από τις τόσες φλυαρίες, την κομματική αυτοδικαίωση, αλλά και την πολιτική και ιδεολογική «χαμοζωή» του «άμεσου και εφικτού», προκειμένου να απαντήσουν στα ερωτήματα του μέλλοντος για να δημιουργήσουν τα μεγάλα αγωνιστικά επαναστατικά γεγονότα της εποχής τους!
