Αρνητές του αυτονόητου – Νεκροθάφτες της ΟΛΜΕ
Του Γιώργου Κ. Καββαδία*
Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς την κατάντια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας της ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ – ΣΥΝΕΚ – ΠΕΚ). Την ώρα που ΥΠΑΙΘ – Κυβέρνηση σέρνουν τους εκπαιδευτικούς στα δικαστήρια (Αγωγή κατά της ΔΟΕ και ουσιαστικά κατά των ΕΛΜΕ που έχουν κηρύξει απεργία – αποχή για ΕΟ- Μέντορες – Συντονιστές), οι γραφειοκράτες, πραξικοπηματίες της ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ – ΣΥΝΕΚ – ΠΕΚ) «κάνουν την πάπια». Αρνούνται να εκδώσουν, έστω και μια τυπική ανακοίνωση καταδίκης του κυβερνητικού αυταρχισμού και συμπαράστασης στον διωκόμενο κλάδο των εκπαιδευτικών. Τέτοιος ευτελισμός!
Άλλωστε το τελευταίο διάστημα δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να ευτελίζουν την ιστορία μιας ομοσπονδίας με μεγάλους και σκληρούς αγώνες στη διάρκεια ενός περίπου αιώνα λειτουργίας της. Και μάλιστα την ώρα που η κυβέρνηση μας καλεί να «προσαρμοστούμε» στη διάλυση της ζωής μας, σε μια περίοδο ακρίβειας, ενεργειακής κρίσης, καταπάτησης εργασιακών δικαιωμάτων, αυταρχισμού και καταστολής πλήττοντας τη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση.
Η απόφαση της ηγεσίας της ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ – ΣΥΝΕΚ – ΠΕΚ) για τους νέους θεσμούς της ατομικής αξιολόγησης (ενδοσχολικούς συντονιστές, μέντορες, υπεύθυνους εκπαιδευτικών ομίλων) δεν περιέχει ούτε μια φορά τη λέξη αξιολόγηση! Η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ επιβεβαιώνει την άρνησή της να εναντιωθεί στις πολιτικές της κυβέρνησης και της Υπουργού Παιδείας που επιδιώκουν να μετατρέψουν το σχολείο σε επιχείρηση και να επιβάλλουν το διχασμό και την κατηγοριοποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών. Οι προωθούμενες αλλαγές στην εκπαίδευση είναι στρατηγικής σημασίας, υπαγορευμένες από το ΣΕΒ, την Ε.Ε. και τον ΟΟΣΑ, τις έχουν αποδεχτεί όλα τα κόμματα εξουσίας και γι’ αυτό τις υπερασπίζονται οι συνδικαλιστικές παρατάξεις τους. Οι νέοι θεσμοί συνδέονται άρρηκτα με την αυτονομία της σχολικής μονάδας και την ατομική αξιολόγηση, νομιμοποιούν την απλήρωτη εργασία, διαλύουν κάθε έννοια συλλογικότητας, επιβάλλουν το χαφιεδισμό και την εποπτεία από συνάδελφο σε συνάδελφο!
Η απόφαση της πλειοψηφίας της ΟΛΜΕ με ψήφους των ΔΑΚΕ – ΣΥΝΕΚ – ΠΕΚ, όπως δημοσιοποιήθηκε στις 12/9, όχι μόνο δεν κηρύσσει απεργία – αποχή από την υλοποίηση των νέων υπουργικών αποφάσεων, όπως έκανε η ΔΟΕ, αλλά δεν τολμάει ούτε καν να ζητήσει από τους διευθυντές να μην βιαστούν στην ανάθεση ρόλων στους καθηγητές – δεν υπάρχει σαφές χρονοδιάγραμμα στην Υ.Α. – και καλεί απλά τους εκπαιδευτικούς «εθελοντικά» να μην διεκδικήσουν τις θέσεις του μέντορα και του συντονιστή.
Θέλουν τον κλάδο να στέκει στη γωνία βουβός και ακίνητος, μια ιστορική Ομοσπονδία να βρίσκεται σε παρατεταμένο καθεστώς παραλυσίας! Καταδεικνύουν έτσι ότι οι παρατάξεις του πρώην και νυν κυβερνητικού μηχανισμού δεν είναι παρά μόνο μηχανισμοί εκλογικοί, μηχανισμοί εξαχρείωσης συνειδήσεων και χειραγώγησης των εκπαιδευτικών. Παρατάξεις που λειτουργούν ως ιμάντες μεταβίβασης της κομματικής γραμμής με κοινό στόχο την παραπέρα αποσυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος και στήριξη της εκπαιδευτικής πολιτικής, όπως υπαγορεύεται από ΕΕ – ΟΟΣΑ - ΔΝΤ .
Άλλωστε στο 20ο Συνέδριο γράφτηκε μια μαύρη σελίδα στην ιστορία της ΟΛΜΕ, αφού ΔΑΚΕ – ΣΥΝΕΚ – ΠΕΚ ολοκλήρωσαν το πραξικόπημα ανατρέποντας θέσεις του κλάδου ενάντια στην αξιολόγηση/αυτοαξιολόγηση περνώντας τη γραμμή της υφυπουργού παιδείας Ζ. Μακρή, όπως την είχε προαναγγείλει από τον Μάρτη του 2022, όταν δήλωνε: ”Θα τα βρούμε με τους συνδικαλιστές για τον τρόπο εφαρμογής της αξιολόγησης»
Στόχος της κυβέρνησης να δημιουργηθεί ένα σχολείο όπου ο διευθυντής θα καταστρατηγεί οποιοδήποτε δικαίωμα των εκπαιδευτικών, ώστε να παραμένουν στο σχολείο 8-2 καθημερινά (πράγμα που δεν ισχύει σήμερα), να έρχονται στο σχολείο και απογεύματα (δωρεάν). Οι δε διακοπές θα γίνονται καπνός ανάμεσα σε επιμορφώσεις, «δράσεις», συμπληρώσεις φορμών και αναφορών, θερινά camp και ότι άλλο θα επιβάλουν οι ανταγωνιστικοί ρυθμοί της αξιολόγησης. Ένα σχολείο, όπου θα υπάρχει μόνο φόβος, κανιβαλισμός, καταπίεση και οι εκπαιδευτικοί θα είναι απλώς κρατικοί υπάλληλοι, όπου δε θα υπάρχει ελεύθερος χρόνος και καμία ελευθερία.
Στον δρόμο του αγώνα
Μπροστά στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς οι εκπαιδευτικοί χρειάζεται να συσπειρωθούν στα σωματεία τους. Το εκπαιδευτικό κίνημα οφείλει να αντισταθεί με προσανατολισμό την ανατροπή των αντιεκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων και της πολιτικής κυβέρνησης - Ε.Ε. - Ο.Ο.Σ.Α. Να συμβάλουμε στη διαμόρφωση ενός μορφωτικού κοινωνικού κινήματος που θα διεκδικεί έναν «άλλο» ρόλο για τον εκπαιδευτικό και την εκπαίδευση.
* Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος στο 3ο ΓΕΛ Κερατσινίου, μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά, μέλος της ΣΕ του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης» του Εκπαιδευτικού Ομίλου
