Επιστολή της μαθήτριας της Γ΄ Λυκείου Ελένης Μαρίας Κοκκίνη προς την υπουργό Παιδείας, Νίκη Κεραμέως: «Μας αντιμετωπίζετε με έμμεσο χλευασμό, παραμερισμό, υποτίμηση, έλλειψη σεβασμού και υπεροψία».

Η επιστολή

Κιλκίς, 20/12/2020

Υπουργείο Παιδείας και Επίτιμοι Πρυτάνεις,

Πώς νοιώθετε που εν μέσω πανδημίας παίζετε με την ψυχολογία των μαθητών; Πώς νοιώθετε που για άλλη μία χρονιά οι επιδόσεις των μαθητών θα είναι αποτρόπαιες; Πώς νοιώθετε που για άλλη μία φορά απογοητεύετε την νεολαία αυτής της χώρας; Θέλω να σας ρωτήσω, ο νεαρός σας εαυτός θα ήταν περήφανος για αυτές σας τις αποφάσεις; Μήπως η εξουσία σας έχει θολώσει την μνήμη και ξεχνάτε πως είναι να βιώνεις αυτό το άγχος και αυτή την πίεση;

Όχι, δεν ξέχασα τις προσφωνήσεις όπως μου μάθανε οι καθηγητές μου και οι καθηγήτριες μου στην έκθεση όλα αυτά τα χρόνια. Επέλεξα να τους παραλείψω γιατί δεν ξέρω αν πλέον έχω κάποια εκτίμηση προς τα πρόσωπα σας. Επιλέγω να σας μιλήσω με τον ίδιο τρόπο που μας συμπεριφέρεστε εσείς από την αρχή της χρονιάς. Με παραμερισμό, υποτίμηση, έλλειψη σεβασμού και υπεροψία.

Από την αρχή της χρονιάς μας αντιμετωπίσατε με έμμεσο χλευασμό. Αφαιρέσατε τα καλλιτεχνικά μαθήματα από τα λύκεια και τα αντικαταστήσατε με ξένες γλώσσες αφήνοντας πόσα παιδιά σε δεύτερη μοίρα. Υποστηρίξατε πως θα σχηματίσετε ξεχωριστό τμήμα για αυτά προκειμένου να καταφέρουν να δώσουν κανονικά το πανελλαδικώς εξεταζόμενο μάθημα του σχεδίου, περιττό να αναφέρουμε πώς αυτό δεν έγινε ποτέ. Αυτοί οι μαθητές τι θα κάνουν; Λύση είναι η αποτυχία, η αυτοδίδακτη εκπαίδευση και βέβαια, η λύση που φαίνεται να λατρεύετε, η φροντιστηριακή ενίσχυση.

Μετέπειτα, προκειμένου να συμπληρωθεί το κενό στην καλλιτεχνική φύση των μαθητών προτείνατε την εισαγωγή του cheerleading. Η αλήθεια είναι πως μας εκπλήξατε. Θεωρούσαμε πως η φαντασία σας είχε φτάσει στο όριο της. Αλλά όχι.

Και η στιγμή που όλοι περίμεναν ήταν τα μέτρα για την αποφυγή της εξάπλωσης του ιού. Πιστεύαμε πως θα λειτουργούσατε με την οπτική του ότι η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία. Μάσκες και παγούρια. 6 εκατομμύρια σε μάσκες που δεν ήταν λειτουργικές και που ποτέ δεν διορθώθηκαν. Όταν αντιδράσαμε μας αντιμετωπίσατε σαν αγροίκους, μας μειώσατε και δεν ακούσατε ποτέ τις λύσεις που προτείναμε. Δεν σας αδικώ, γιατί να δώσετε λεφτά στην εκπαίδευση για προσλήψεις και κατάλληλες υποδομές;

Φτάνουμε στο σήμερα…

Έχουμε φτάσει σχεδόν στη μέση της σχολικής χρονιάς, βιώνουμε ένα δεύτερο κύμα πανδημίας, πολύ πιο ισχυρό από το πρώτο, η τηλεκπαίδευση υπολειτουργεί και εμείς καλούμαστε να παραμείνουμε ψύχραιμοι. Καλούμαστε να πάρουμε μία από τις πιο καθοριστικές αποφάσεις τις επαγγελματικής μας πορείας με βάση μίας 12ωρης εξέτασης σε μία υπέρογκη ύλη. Πολλοί από μας χάσαμε συγγενείς και κοντινά μας άτομα χωρίς να έχουμε την ευκαιρία να τα αποχαιρετήσουμε για μία τελευταία φορά, η επαφή με φίλους, συμμαθητές, και γενικότερα με τον κόσμο δεν είναι απλά περιορισμένη αλλά έως και μηδενική. Οι επιπτώσεις στην ψυχολογία μας; Τραυματικές. Οι επιπτώσεις στις επιδόσεις μας; Καταστροφικές.

Και ενώ ζητάμε μία χείρα βοηθείας, την ελάχιστη συμπόνια σας εσείς μας γυρνάτε την πλάτη.

Αποφασίζετε, μεταξύ όλων, να λύσετε το αιώνιο πρόβλημα τις εισαγωγής στα πανεπιστήμια με χαμηλή βαθμολογία. Η μέθοδος σας; Θα ελπίζαμε να ήταν η βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος εσωτερικά, από τις τάξεις, από το τρόπο διδασκαλίας, από τα βιβλία ( που έχουν να ανανεωθούν εδώ και 30 χρόνια), από την ύλη. Όμως όχι, επιλέγετε να ορίσετε βάσεις στη πρώτη φάση με βάση τον μέσο όρο των επιδόσεων από το κάθε επιστημονικό πεδίο, που σημαίνει ένα ποσοστό 40-50% υπολογίζεται να μείνει εκτός σχολών, και όσοι μπουν; Θα έχουν επιβιώσει μέσα από ένα παιχνίδι στρατηγικής και τύχης, γιατί αυτό θα είναι το πρώτο μηχανογραφικό κυρία Κεραμέως.

Θα παίζουμε φρουτάκια με το μέλλον μας. Δεν έχει να κάνει με συνειδητή επιλογή. Αν αυτός ήταν ο στόχος σας θα φροντίζατε να υπάρχει πρόγραμμα επαγγελματικού προσανατολισμού στα γυμνάσια και τα λύκεια που θα πραγματοποιούταν κανονικά ( και όχι σαν εκείνη την τραγωδία που υπήρχε παλιότερα) ή έστω θα είχατε ειδικούς που θα μπορούσαν να ενημερώσουν τα παιδιά για τα διάφορα προγράμματα σπουδών. Με αυτόν τον τρόπο κ. Υπουργέ θα είχαμε επιλέξει τις σχολές που μας ενδιαφέρουν πολύ πιο πριν το μηχανογραφικό, θα είχαμε πραγματικούς στόχους και δεν θα καθόριζε τις επιλογές μας ένας βαθμός.

Και αν δεν περάσουμε με την πρώτη φάση, τότε τί; Τότε θα πάρουμε Ο,ΤΙ ΠΕΡΙΣΣΕΨΕ. Και επαναλαμβάνω : Ο,ΤΙ ΠΕΡΙΣΣΕΨΕ. Αναιρείτε αυτό που είπατε πριν γιατί οι θέσεις που «θα περισσέψουν» υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να αποκλίνουν από τον στόχο μας. Οπότε που καταλήγουμε;

Καταλήγουμε σε ένα μεγάλο ποσοστό μαθητών που δεν θα εισαχθεί σε ΑΕΙ και ένα άλλο ποσοστό μαθητών που θα εισαχθεί σε σχολές που δεν τον ενδιαφέρουν, και πολλές κενές θέσεις. Με αποτέλεσμα αυτή η μερίδα μαθητών αν θέλει να σπουδάσει θα πρέπει είτε να ξαναδώσει, συνεπώς και άλλα χιλιάρικα σε φροντιστήρια( γιατί, σας παρακαλώ μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, δεν γίνεται αλλιώς) ή χιλιάρικα σε κάποιο ΙΕΚ και κολέγια.

Άρα μήπως όλο αυτό αποτελεί μία ενίσχυση στην οικονομία και όχι στην παιδεία; 

Λέτε πως σας απασχολούν οι χαμηλές βάσεις των τελευταίων χρόνων και δεν διαφωνώ. Θεωρώ πως όλοι μας υποστηρίζουμε πως υπάρχουν σχολές που δεν είναι επιτρεπτό οι βάσεις να είναι τόσο χαμηλές. Όμως αντί να μετατοπίζεται πλήρως την ευθύνη στους μαθητές ίσως είναι καιρός να συλλογιστείτε την πραγματική αιτία του προβλήματος;              

Ίσως το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι τα θέματα πανελλαδικών γίνονται όλο και πιο δύσκολα και απαιτητικά, ενώ την ίδια στιγμή η ποιότητα του μαθήματος μειώνεται. Μήπως η προετοιμασία των μαθητών έχει καταλήξει ανεπαρκής απέναντι στο επίπεδο δυσκολίας των εξετάσεων; Είναι καιρός να αναλογιστούμε το γεγονός πως τα θέματα θα έπρεπε να βγαίνουν από άτομα που έχουν δουλέψει με μαθητές λυκείου, που γνωρίζουν την ψυχολογία τους και τον τρόπο λειτουργίας τους και όχι απλά από τυχαίες επιτροπές και τράπεζες θεμάτων.  

Έχετε αντιληφθεί ότι τα παιδιά χάνουν ολοένα και περισσότερο το ενδιαφέρον τους για μάθηση γιατί η παιδεία φθείρεται; Η παιδεία θα έπρεπε να εξελίσσετε μαζί με τον άνθρωπο και την κοινωνία και όχι να μένει σταθερή σε ένα σύστημα που λειτουργούσε πριν χρόνια, με την διαφορά πως κάθε τρίμηνο η κάθε κυβέρνηση εφαρμόζει μικροαλλαγές προκειμένου να αφήσει το στίγμα της συμπεριφερόμενη στη κάθε γενιά ως πειραματόζωα ελπίζοντας να λειτουργήσει. Η παιδεία χρειάζεται  σίγουρες αποφάσεις κατάλληλα μελετημένες και όχι αποφάσεις τις τελευταίες στιγμής.

Είμαστε οι αυριανοί πολίτες. Δικαιούμαστε τη βέλτιστη εκπαίδευση, σας χρειαζόμαστε συμμάχους μας και όχι αντιπάλους. Αυτή η επιστολή είναι κραυγή αγωνίας και όχι μίσους, απελπισίας και όχι απέχθειας. Η νεολαία ανησυχεί και αγωνίζεται για το μέλλον της, σας παρακαλούμε μην κάνετε την επιβίωση μας σε αυτή την χρονιά ακόμα πιο δύσκολη

Ελένη Μαρία Κοκκίνη

Μαθήτρια της Γ΄ Λυκείου